Σκέψεις με αφορμή μια δολοφονία…
Με αφορμή τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα που τόσο συγκλόνισε όλους μας και ό,τι ακολούθησε αυτήν σε σχέση με τις «αποκαλύψεις» για τη Χρυσή Αυγή, έχει ίσως αξία να κάνουμε κάποιες σκέψεις…
- Είναι ο ρατσισμός κοινωνικό φαινόμενο;
Ο ρατσισμός δεν είναι κοινωνικό φαινόμενο, αποτέλεσμα της φτώχειας και της εξαθλίωσης, όπως προσπαθούν να μας πείσουν. Δεν αποτελεί «αυθόρμητη» κοινωνική αντίδραση, απόρροια της κρίσης, της ανέχειας και της ανεργίας. Παράγεται και αναπαράγεται από το καπιταλιστικό σύστημα για να αποτελέσει ανάχωμα και να απορροφήσει τις κοινωνικές αντιδράσεις κι αντιστάσεις, για να στρέψει την οργή και την αγανάκτηση του κόσμου σε ανώδυνα για το σύστημα μονοπάτια και γιατί όχι να χρησιμοποιηθεί, αν χρειαστεί, και ως μηχανισμός καταστολής σε κάθε φωνή που επιμένει να μιλάει, όπως και έγινε στη περίπτωση της δολοφονίας του Παύλου.
- Είναι οι Έλληνες ρατσιστές και ξενόφοβοι;
Εδώ και πάνω από μια δεκαετία γίνεται μια συστηματική προσπάθεια από τα ΜΜΕ και τον επίσημο πολιτικο κόσμο να στραφεί ο ένας απέναντι στον άλλο, ώστε να μην μπορεί τελικά κανείς να διακρίνει τι φταίει για όλα όσα βιώνουμε. «Προσωπικότητες» του χώρου της ακροδεξιάς φιγουράριζαν επί χρόνια στα δελτία ειδήσεων χύνοντας δηλητήριο προσπαθώντας να μας εξοικειώσουν με ό,τι πιο αντιδραστικό έχει παραγάγει ο ανθρώπινος νους, ενώ ο επίσημος πολιτικός κόσμος αντιμετωπίζε ως ισότιμους συνομιλητές τούς εκπροσώπους των πιο επικίνδυνων εθνικιστικών και ρατσιστικών θέσεων.
Δεν είναι λοιπόν οι Έλληνες ρατσιστές και ξενόφοβοι, όπως τόσο άνετα εκτοξεύεται για να ξεπλυθούν οι ευθύνες. Καλλιεργήθηκε και τροφοδοτήθηκε ο ρατσισμός, το μίσος και η ξενοφοβία και τώρα θερίζουμε τους… καρπούς.
Τα αυξημένα ποσοστά που εμφανίζει το κόμμα της Χρυσής Αυγής, ακόμα και μετά από τις αποκαλύψεις για τη δράση των μελών της, δεν τροφοδοτούνται από την ψυχοσύνθεση του Έλληνα, που δήθεν είναι από τη φύση του ρατσιστής και ξενόφοβος, αλλά από την φύση του καπιταλισμού, την έλλειψη διεξόδου και την ανεπάρκεια της επίσημης αριστεράς, που εξακολουθεί να φυγομαχεί, είτε επικαλούμενη τη «λαϊκή εξουσία», που δεν φαίνεται στον ορίζοντα, είτε στοχεύοντας στις επερχόμενες εκλογές επιδιδόμενη σε μια διαχειριστική υποσχεσιολογία.
- Είναι τελικά ή ήταν ποτέ η Χρυσή Αυγή «αντισυστημική»;
Πόσο «αντισυστημική» μπορεί να είναι μια οργάνωση ή ένα κόμμα όταν διατηρεί τόσο στενή σχέση και μάλιστα σχέση οικονομικής εξάρτησης, όπως αποκαλύφθηκε σε σχετικό δημοσίευμα της Γκάρντιαν, με μεγάλους επιχειρηματίες και εφοπλιστές; Σε βίντεο από συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής στο Πέραμα, μιλούν ανοιχτά «για τους εφοπλιστές μας από τους οποίους είμαστε εξαρτημένοι» και εναντίον του ΠΑΜΕ, που με την απεργία έδιωξε τις παραγγελίες από το λιμάνι. Πόσο «αντισυστημική» είναι όταν αποδεδειγμένα διατηρεί ισχυρές προσβάσεις στην αστυνομία και την ΕΥΠ; Πόσο υγιείς μπορούν να είναι οι σχέσεις που αποκαλύφθηκε ότι διατηρούσε με μπράβους, ανθρώπους της νύχτας και εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου;
- Θα εξαρθρωθεί με αφορμή τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα ο φασισμός από την Ελλάδα;
Αν και οι τελευταίες εξελίξεις σε σχέση με τις φυλακίσεις και συλλήψεις μελών της Χρυσής Αυγής ομολογουμένως δεν μας δυσαρέστησαν καθόλου κι έδωσαν μιαν ανάσα ανακούφισης σε όλους εκείνους που αποτελούν το στόχο της εγκληματικής της δράσης, δεν έχουμε καμία αυταπάτη και δεν εναποθέτουμε στο αστικό κράτος, που δημιούργησε κι υπέθαλψε αυτό το φαινόμενο, την συντριβή του. Έχουμε δει πώς λειτουργούν η «δημοκρατία» και η «νομιμότητα» τους. Όσο η επίθεση συνεχίζεται, ο φασισμός θα τροφοδοτείται και θα τους είναι απαραίτητος, ακόμα κι αν κάποια στελέχη οδηγηθούν στη φυλακή. Θα «κοντύνει» ίσως, μπορεί και να «σοβαρευτεί» προκειμένου οι εκφραστές του να είναι και πιο χρήσιμοι στο σύστημα, αλλά σίγουρα δεν θα εκλείψει με αυτόν τον τρόπο. Ακόμα και το γεγονός ότι όλη η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το «κοινό ποινικό δίκαιο» δείχνει την προσπάθεια που καταβάλλεται για να αποπολιτικοποιηθεί το θέμα και να στραφεί σε ανώδυνα μονοπάτια.
Πόσο υποκριτική είναι η στάση της κυβέρνησης όταν από τη μια διαρρηγνύει τα ιμάτια της στο όνομα του αντιρατσισμού και από την άλλη ανέχεται, αν όχι στηρίζει, αυτούς που οδηγούν σε καταστροφή ολόκληρες χώρες και τους κατοίκους τους στην υποχρεωτική μετανάστευση, όταν στηρίζει, στα πλαίσια της Ε.Ε., την φασιστική κυβέρνηση του Κιέβου, όταν κλείνει τα μάτια στα άθλια «κέντρα υποδοχής», τα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας, τα μαχαιρώματα και τις δολοφονίες μεταναστών, τα καραβάνια «κολασμένων της γης» και τα ναυάγια με τους εκατοντάδες νεκρούς στα νερά του Αιγαίου και την Λαμπεντούζα;
- Τι εξυπηρετεί τελικά η «θεωρία των δύο άκρων»;
«Εγκληματική οργάνωση» συλλήβδην ο λαός της Χαλκιδικής, «Μετά τη Χρυσή Αυγή πρέπει να αντιμετωπιστεί και το άλλο άκρο που μιλά για έξοδο από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ» (πρωθυπουργός σε εκδήλωση στην Ουάσιγκτον την 1/10/2013). Είναι μερικές από τις εκφράσεις που καθημερινά ακούμε. Είναι φανερή μια προσπάθεια εξίσωσης χώρων και ανθρώπων που αγωνίζονται για τα δίκαιά τους με εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου.
«Καταδίκη της βίας από όπου κι αν προέρχεται». Μήπως τότε θα πρέπει να καταδικάσουμε και τη βία που ασκεί το ίδιο το σύστημα, που είναι δήθεν «νόμιμη», που δήθεν συμβάλλει στο «νόμο και την τάξη» και αναδεικνύεται σε «ουδέτερο» κριτή μεταξύ των επαχθέστατων «άκρων»; Δεν είναι βία το ότι βρίσκονται 1.300.000 άνθρωποι χωρίς δουλειά, ότι κλείνουν τα σχολεία και τα νοσοκομεία, ότι άνθρωποι ζουν από τα σκουπίδια και τα συσσίτια;
Όλγα Πετρούλια
