Νέος τρομονόμος με πολλούς αποδέκτες

Το περασμένο καλοκαίρι συζήθηκε στη βουλή και ψηφίστηκε ο Ν. 3251, με τον οποίο η ελληνική κυβέρνηση συμμορφώθηκε με τον ευρωτρομονόμο περιλαμβάνοντας σειρά αντιλαϊκών μέτρων και εγκαινιάζοντας μια νέα περίοδο αμφισβήτησης του συνόλου των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών μας.

Πιο συγκεκριμένα, δίνεται κατ’ αρχήν (άρθρο 1) η δυνατότητα σύλληψης και έκδοσης «υπόπτου», χωρίς προηγούμενη απαγγελία κατηγορίας, προκειμένου να του ασκηθεί ποινική δίωξη στο μάλλον!!! Επίσης, το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης εκδίδεται όχι μόνο για κακουργήματα αλλά και για πλημμελήματα (δηλαδή, για πράξεις για τις οποίες προβλέπεται στέρηση ελευθερίας ακόμη και τεσσάρων μηνών, άρθρο 5). Προβλέπεται καταχώριση στοιχείων στο σύστημα πληροφοριών Σέγκεν, δηλαδή ηλεκτρονικό φακέλωμα (άρθρο 6) και επιτρέπεται η έκδοση Ελλήνων πολιτών ακόμα και αν δεν διώκεται στην Ελλάδα η πράξη για την οποία ζητείται η έκδοσή τους (άρθρο 11). Καταργείται για σωρεία αδικημάτων το λεγόμενο «διττό αξιόποινο» που απαιτούσε το αδίκημα για το οποίο ζητείται η έκδοση να είναι αξιόποινο και στην Ελλάδα (άρθρο 10). Οι μόνες περιπτώσεις να μην εκτελεστεί το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης είναι, μεταξύ άλλων, ο εκζητούμενος να έχει ήδη δικαστεί σε Τρίτη χώρα για την ίδια πράξη, να έχει ήδη εκτίσει ή να εκτίει την ποινή του (άρθρο 12), διάταξη που δεν προβλέπει τη μη έκδοση σε περίπτωση αθώωσης του εκζητούμενου. Το δε άρθρο 40, που συμπληρώνει το άρθρο 187Α του ΠΚ και ορίζει την έννοια της «τρομοκρατίας», παρέχει τη δυνατότητα να αποδίδεται ο χαρακτηρισμός του «τρομοκράτη» σε μια ευρύτατη γκάμα πολιτών: από τον ύποπτο για… δολιοφθορά διαδηλωτή μέχρι τον απεργό που, κατά τις διατάξεις του νόμου, «διαταράσσει την ασφάλεια των συγκοινωνιών» και «εξαναγκάζει δημόσια αρχή» να εκτελέσει οποιαδήποτε πράξη, με το να απαιτεί π.χ. αυξήσεις και ανατροπή της εισοδηματικής πολιτικής με σκοπό «να βλάψει σοβαρά τη χώρα».

Ο χρόνος παραγραφής των ανωτέρων αδικημάτων αυξάνεται από 20 σε 30 χρόνια και ο χαρακτηρισμός μιας ποινικής πράξης ως «τρομοκρατικής» είναι αρκετός για να διπλασιάσει το ελάχιστο όριο κάθειρξης από τα 5 στα 10 χρόνια. Επιπλέον, ως «τρομοκρατική οργάνωση» χαρακτηρίζεται κάθε ομάδα με… σκοπό την τέλεση των ως άνω «τρομοκρατικών ενεργειών» και προκειμένου ο νομοθέτης να είναι σίγουρος για το χτύπημα τιμωρεί και οποιανδήποτε άλλον παράσχει οικονομική ενίσχυση ή άλλου είδους συμπαράσταση σε αυτήν με κάθειρξη έως δέκα ετών. Όσο δε για τον συμβάλλοντα στην εξάρθρωση της «τρομοκρατικής» ομάδας (διάβασε ρουφιάνο), απαλλάσσεται.

Πρόσχημα για όλα τούτα η περίφημη Ολυμπιάδα και πεδίο εφαρμογής οι χιλιάδες των αγωνιστών που καθημερινά παλεύουν για τα δικαιώματά τους.

Αποτέλεσμα:

· Δίκες με ελλιπή στοιχεία (κατ’ ομολογία των ίδιων των δικαζόντων) και χωρίς μάρτυρες, δίκες που εγκαινιάζουν ένα πρωτοφανές δεδικασμένο όπου μέλος διώκεται για τις αξιόποινες πράξεις συλλογικότητας ανεξάρτητα από το αν συμμετείχε ή όχι ο ίδιος σε αυτές!

· Αγωνιστές, όπως ο Σινάν Μποζκούρτ, γνωστός ως Ταϊλάν, χρειάστηκε 45 ημερών απεργία πείνας και αλλεπάλληλες αγωνιστικές κινητοποιήσεις ώστε να υποχρεωθεί ο υπουργός Δικαιοσύνης να απορρίψει την αίτηση έκδοσής του στη Γερμανία. Αίτηση που κατά τα δύο σκέλη της είχε ήδη απορριφθεί από τον Άρειο Πάγο και έγινε δεκτή μονάχα κατά το τρίτο σκέλος της, για κατηγορίες, όμως, που όχι μόνο δεν είχε καταδικαστεί στη Γερμανία αλλά αντίθετα είχε και αποζημιωθεί για την άδικη προφυλάκισή του. Είναι φανερό λοιπόν ότι για το μόνο που πραγματικά διωκόταν ο αγωνιστής είναι οι απόψεις και οι αγώνες του ενάντια στο ανελεύθερο φασιστικό τουρκικό κράτος.

· Δίκες ενάντια στον «λιποτάκτη» Μοναστηριώτη που αρνήθηκε να ακολουθήσει τη φρεγάτα «Ναβαρίνο» σε αποστολή στον Περσικό Κόλπο τη στιγμή που η κυβέρνηση Σημίτη διαβεβαίωνε ότι η Ελλάδα δεν συμμετείχε στον πόλεμο κατά του Ιράκ.

· Δίκες όπου δικάζονται και ξαναδικάζονται οι ίδιοι «συνήθεις ύποπτοι» καλλιεργώντας έτσι κλίμα τρομοϋστερίας.

Συμπερασματικά, δημιουργείται ένα ασφυκτικό πλαίσιο επιβολής της ιμπεριαλιστικής ηγεμονίας ΗΠΑ και ΕΕ με στόχο τη χειραγώγηση και την καταστολή των αντιστάσεων, την ποινικοποίηση των αγώνων και τη συρρίκνωση των κατακτήσεων και ελευθεριών.

Είναι ανάγκη λοιπόν να αντισταθούμε στο νομικό αυτό έκτρωμα που προκλητικά απειλεί τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις μας, να το καταργήσουμε στην πράξη, εκφράζοντας με κάθε τρόπο την αλληλεγγύη μας σε όλους αυτούς που άδικα διώκονται.

Γιατί χθες ή σήμερα διώκονται όσοι τολμούν να σηκώσουν κεφάλι, αλλά αποδέκτες της τρομοεπιχείρησης είμαστε όλοι μας. Κι ας μην ξεχνούμε ποτέ την αριστουργηματική καταγγελία της απάθειας από τον Μπέρτολτ Μπρεχτ:

«Στην αρχή νόμισα πως σκοτώνουν του Εβραίους.

Δεν είμαι Εβραίος και δεν μίλησα.

Έπειτα ότι σκοτώνουν του κομμουνιστές.

Ούτε κομμουνιστής είμαι και πάλι δεν μίλησα.

Στο τέλος κατάλαβα ότι ήρθε η σειρά μου.

Ήταν πια πολύ αργά για να φωνάξω

Δεν υπήρχε κανείς να με ακούσει».

Πετρούλια Όλγα

4/2005