Οι λαοί του Ιράκ και της Παλαιστίνης δείχνουν το δρόμο…

Πόλεμος στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών

Παρά την επίσημη λήξη του πολέμου από τον Μάιο του 2003, το πρόβλημα στο Ιράκ διογκώνεται με αμείωτη ένταση αντί να βαίνει προς «λύση». Σε ρυθμιστικό παράγοντα αναδεικνύεται η αντίσταση του ιρακινού λαού που έχει μετατραπεί σε εφιάλτη τα όνειρα των κατακτητών. Παρά τις περί του αντιθέτου επίσημες διαβεβαιώσεις των ιμπεριαλιστών, η παντελής απουσία μέτρων βελτίωσης των συνθηκών ζωής του ιρακινού λαού φουντώνει το μίσος και την οργή και ενισχύει τη βάση στήριξης των δυνάμεων αντίστασης. Αντίσταση που εκφράζεται με ποικίλους τρόπους: από επιθέσεις αυτοκτονίας και ενέδρες σε αμερικανικά φυλάκια και αρχηγεία, μέχρι καθημερινές διαδηλώσεις σε όλες τις πόλεις και τα χωριά του Ιράκ, προκαλώντας μεγάλες απώλειες στα κατοχικά στρατεύματα, ιδίως των ΗΠΑ. Ακόμα και η «Ουάσιγκτον Ποστ» αναγκάστηκε να μιλήσει για 6.000 Αμερικανούς στρατιώτες που επαναπατρίστηκαν για λόγους υγείας. Είναι λοιπόν φανερό ότι τίποτα δεν έχει κριθεί! Ο ιμπεριαλισμός, οι ανίκητοι μέχρι τώρα Αμερικάνοι, φαίνεται ότι μπορεί και να ηττηθούν από ένα λαό που παλεύει και αγωνίζεται για την ελευθερία του.

Στην άλλη πλευρά του νήματος της φρίκης βρίσκεται η Παλαιστίνη, όπου οι Ισραηλινοί, με τις πλάτες των Αμερικάνων, απαιτούν την κατάθεση των όπλων και την ουσιαστική ομηρία του παλαιστινιακού λαού για να «σκεφτούν» τη δημιουργία του κράτους που δικαιούνται. Απαίτηση που σφραγίζεται από την καθημερινή επέκταση των εποικισμών και την ανέγερση τείχους – φυλακής εκατοντάδων χιλιομέτρων με ηλεκτροφόρα σύρματα, τάφρο, σκοπιές και άπειρα σημεία ελέγχου, στερώντας από τους Παλαιστίνιους τις καλλιέργειές τους, τις δουλειές τους και οδηγώντας τους σε οικονομική ασφυξία. Όμως ο παλαιστινιακός λαός δεν παραιτείται, οι αντοχές και η θέλησή του για ελευθερία αναδεικνύονται πιο ισχυρές από τα σύγχρονα αμερικανικής προέλευσης όπλα των Ισραηλινών. Μαζί τους και οι 29 Ισραηλινοί πιλότοι που με μια πράξη μέγιστου σθένους αρνήθηκαν να βομβαρδίζουν αμάχους προκαλώντας σοβαρούς τριγμούς στο εσωτερικό του ισραηλινού στρατού.

Ο Ιρακινός και ο Παλαιστινιακός λαός χρειάζονται ένα ισχυρό μέτωπο αλληλεγγύης σε όλο τον κόσμο, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον επεκτατισμό του, ενάντια στις υποταγμένες κυβερνήσεις που τον στηρίζουν.

Στα πλαίσια αυτά πραγματοποιήθηκαν τον περασμένο Σεπτέμβριο σε όλο τον κόσμο αντιπολεμικές διαδηλώσεις αλληλεγγύης. Από το Λονδίνο, τη Βιέννη, τη Βαρσοβία, το Παρίσι, Τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο, μέχρι την Κωνσταντινούπολη, τη Στοκχόλμη, τη Νέα Υόρκη, το Λος Άντζελες, τη Βυρητό, μα και την Θεσσαλονίκη, την Καρδίτσα και τα Χανιά. Γέμισαν οι δρόμοι από πλήθη διαδηλωτών που απαίτησαν με μια φωνή το τέλος της αμερικανοβρετανικής κατοχής στο Ιράκ και τον τερματισμό της σιωνιστικής θηριωδίας ενάντια στον παλαιστινιακό λαό.

Στην Αθήνα κραυγαλέα απόντες οι υποτιθέμενοι διοργανωτές, εκπρόσωποι των ανωτάτων συνδικαλιστικών οργάνων. Παρά την επίσημη υπογραφή τους δεν προπαγάνδισαν καθόλου την κινητοποίηση και ακολούθησαν την προσφιλή τους ξεπουλημένη τακτική. Τακτική που είδαμε να επαναλαμβάνεται και στις 18/10/2003 όπου επίσημα καλούσαν και ουσιαστικά σαμποτάρισαν αντίστοιχη κινητοποίηση για τους μετανάστες στην πλατεία Ομονοίας. Ο κατήφορος δεν έχει τελειωμό…

Από την άλλη πλευρά, την «αγωνιστική», εκφράστηκε για άλλη μια φορά το γνωστό πρόβλημα όπου οι διάφορες συνιστώσες επιμένουν να προκαλούν στο όνομα της «πολιτικής καθαρότητας» εμμένοντας σε ξεχωριστές διαδηλώσεις. «Καθαρότητα» που πρόθυμα όμως ξεπερνούν μπροστά στην απλή αναλογική και τα «κουκιά», αναδεικνύοντας σε μείζον ζήτημα πάλης τις εκλογές, που έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν να απαντήσουν στα προβλήματα του λαού και οπωσδήποτε στον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό και την επιθετικότητά του. Πόσο πίσω από τις απαιτήσεις είναι όλοι αυτοί!!. Η αντίσταση του Ιρακινού και του Παλαιστινιακού λαού δίνει κουράγιο στους λαούς όλου του κόσμου και μπορεί να αποτελέσει την απαρχή μιας νέας σελίδας της ιστορίας. Γι’ αυτό πρέπει και στη χώρα μας να ενισχυθεί το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα αλληλεγγύης όχι με τρικλοποδιές και υπογραφές – σφραγίδες, αλλά με κινήσεις ουσίας και όρους μαζικοποίησης για να αποδείξουμε ότι ο γίγαντας έχει πήλινα πόδια. Και σε αυτό οφείλουμε όλοι μας να συμβάλλουμε.

Πετρούλια Όλγα

1/2004