ΠΑΣΚ: Η εν πολλαίς αμαρτίαις... αμετανόητη

Απάντηση σε ένα σοβαροφανές ευθυμογράφημα
 
Τελικά απογοητεύτηκαν από την παράταξή μας οι συνάδελφοι της ΠΑΣΚ. Τόσο πολύ, ώστε να προσπεράσουν τα πρωτοφανή ληστρικά μέτρα που μας έχουν διαλύσει το τελευταίο διάστημα (περικοπές αποδοχών, κατάργηση ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, απολύσεις, εφεδρεία) και για τα οποία δεν έχουν αναφέρει λέξη και να μας αφιερώσουν μια ολόκληρη ανακοίνωση, μόνο και μόνο για να διαστρεβλώσουν τις θέσεις μιας «ηχηρής» και γι’ αυτό τόσο ενοχλητικής μειοψηφίας.
 
Πιο εύκολο αυτό, από το να αναφερθούν στη βάρβαρη πολιτική, τα κόμματα και τις κυβερνήσεις που μας οδηγούν στη βίαιη φτωχοποίηση και, με γεωμετρική πρόοδο, στον κοινωνικό εξανδραποδισμό. Χάσαμε, λένε, την ψυχραιμία μας «μπροστά στην αυταπόδεικτα αδιέξοδη στάση» που τηρούμε «σε σχέση με τα προβλήματα του Εθνικού Τυπογραφείου»! Ποιοι δημιουργούν τα προβλήματα στο Εθνικό Τυπογραφείο; Άκρα του τάφου σιωπή. Είμαστε, γράφουν, παγιδευμένοι «στο δόγμα αγώνας για τον αγώνα» (ακούν αγώνα και παθαίνουν αλλεργία!). Όσα αδιέξοδα και να προσπαθούν να μας φορτώσουν, όσες φιλότιμες προσπάθειες διαστρέβλωσης των θέσεών μας και αν καταβάλλουν, ένα είναι σίγουρο: εμείς δεν έχουμε, ούτε σπέρνουμε ολέθριες αυταπάτες. Δεν ευτελίζουμε τη στάση μας υποβαθμίζοντάς την σε ζήτημα τεχνικού χειρισμού (που, άλλωστε, όπου χρειάζεται γίνεται), αλλά ακολουθούμε αταλάντευτα τη στρατηγική επιλογή της αντίστασης στην ισοπέδωση. Και εδώ είναι η διαφορά: άλλο να αγωνίζεσαι γιατί πιστεύεις στον αγώνα κι άλλο να σύρεσαι απ’ τη βάση με το στανιό. Γι αυτό, συνάδελφοι της ΠΑΣΚ, ως εργολάβοι της οπισθοχώρησης, αφήστε σε άλλους «τα συνθήματα και τα τσιτάτα», που τα φωνάζουν και τα υπερασπίζονται γιατί τα πιστεύουν.

Αλλά οι επικεφαλής της ΠΑΣΚ, ακολουθώντας την τακτική τού «πες τα μου να μη στα πω», μας καταλόγισαν και παλινωδία! Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά! Μιλούν για παλινωδία οι παλινωδούντες πλαστογράφοι!

«Παλινωδία» σημαίνει (ανοίξτε και κάνα λεξικό!) «αναίρεση όσων ειπώθηκαν προηγουμένως, η ανυπαρξία σταθερής πρακτικής και συμπεριφοράς, η αμφιταλάντευση» (Λεξικό Μπαμπινιώτη). Καιρός, λοιπόν, να κοιταχτούμε όλοι στον καθρέφτη των λέξεων και των εννοιών... Παλινωδούμε εμείς, που επιμέναμε π.χ. από την αρχή ως το τέλος στη μη συμμετοχή μας σε μια επιτροπή με προκαθορισμένη ατζέντα; Ή οι κατήγοροί μας, που τις πρώτες ημέρες ονόμαζαν «προαποφασισμένο» τον διάλογο και στο τέλος ανακάλυψαν ότι είναι «ευκαιρία για να μην  μείνουν τα πράγματα στην τύχη τους»;

Γράφτηκαν και άλλα γλαφυρά στην ανακοίνωση της ΠΑΣΚ.

Ότι ενοχλούμαστε «όταν κάποιος απρόσμενος –και ως εκ τούτου ανεπιθύμητος συνάδελφος– εκφράσει γνώμη διαφορετική» από τη δική μας. Κι ακόμα: ότι βαφτίζουμε «με άνεση τον διαφωνούντα ως “άφωνο ιχθύ” που απρόσμενα βρήκε τη φωνή του, τον όποιον απαιτήσει την ελάχιστη νομιμοποίηση της συνέλευσης ως “λαγό” και την απαίτηση για τήρηση πρακτικών σε κάθε διαδικασία ως “στημένη ιστορία”».

Όταν ο «άφωνος ιχθύς» αποκτά φωνή, όχι για να αντιπαρατεθεί ή να διαφωνήσει μαζί μας (θεμιτό και αναφαίρετο δικαίωμα κάθε συναδέλφου), αλλά μόνο και μόνο για να παραποιήσει –και μάλιστα ενώπιον της γενικής συνέλευσης– τις θέσεις μας ψευδολογώντας, τότε θα έχει την καταγγελία που του αρμόζει: αυτήν του προβοκάτορα. Και η καταγγελία μας, δεν είναι αντίθεση στη διαφορετικότητα της γνώμης(!), όπως κουτοπόνηρα και με χονδροειδή πλαστογραφία, επιχειρούν να μας χρεώσουν οι επικεφαλής φωστήρες της ΠΑΣΚ (σε όποιο κόμμα θητεύσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις), αλλά αντίθεση στη σκόπιμη διαστρέβλωση.

Από την άλλη μεριά, η ΠΑΣΚ δεν έχασε την ευκαιρία να απλώσει στοργικά την “ομπρέλα” της (αν και σουρωτήρι) για να καλύψει τον απολωλότα «λαγό». Θα συμφωνήσουμε, ωστόσο, ότι αυτός που «απαιτεί την ελάχιστη νομιμοποίηση της συνέλευσης» πριν ληφθεί μια κρίσιμη απόφαση, πράγματι δεν είναι «λαγός». Είναι, όμως, «λαγός» όποιος χρησιμοποιεί τη νομιμοποίηση ως «κόλπο» εκτόνωσης για να τορπιλίσει την ομοθυμία και το φρόνημα σε μια κρίσιμη καμπή και να καταλήξει τελικά στην τρυφερή και όλο προστασία “μητρική” αγκαλιά.

Αλλά και το άλλο; Ότι περίπου αντιδράσαμε ή δυσαρεστηθήκαμε στην «απαίτηση για τήρηση πρακτικών»!.. Εγκαλούν εμάς (με περισσό θράσος), ποιοι; Οι εκ παραδόσεως συναυτουργοί των χύμα διαδικασιών (βλέπε σχετικά στο κείμενο «Το Δ.Σ. του ΣΠΕΤ συνεδριάζει...»). Στην πρεμούρα τους, μάλιστα, να μας προσάψουν ένα ακόμα κουσούρι, «ξέχασαν» ακόμη και το γεγονός ότι τούτη η εφημερίδα καταγράφει σταθερά, εδώ και πολύ καιρό, και δημοσιοποιεί ό,τι λέγεται στις συνεδριάσεις του Δ.Σ. και στις Γενικές Συνελεύσεις του προσωπικού. Η στρεψοδικία τους (παραδίδουν μαθήματα για το πώς να πορεύονται οι επίδοξοι “ιχθείς”), δεν έχει όρια...

Αλλά δεν έχει όρια και η οργή μας, όταν εκείνοι που στηρίζουν αυτή την πολιτική και όσους έχουν την κύρια ευθύνη για όσα βάρβαρα μας συμβαίνουν, τολμούν να μας εγκαλούν κι από πάνω (με μια συρραφή παραποιήσεων των θέσεών μας), ότι τάχα δεν έχουμε και «λύση» για τα αδιέξοδα όπου μας έχουν οδηγήσει!

Η ΠΑΣΚ (μαζί με την έτερη του συνδικαλιστικού δικομματισμού ΔΑΚΕ), παρότι ελέγχει τις μεγαλύτερες συνδικαλιστικές οργανώσεις μιας υπό κατάρρευση χώρας, τηρεί εκκωφαντική σιωπή. Μήπως τα δυο μεγάλα κόμματα ΠΑΣΟΚ-ΝΔ (συγγνώμη ξεχάσαμε τη δημοκρατική συγκυβέρνησή σας με τον ΛΑΟΣ) δεν όριζαν τους υπουργούς και ειδικούς γραμματείς που συστηματικά και όχι τυχαία, όπως αποδείχθηκε στην πράξη, οδήγησαν σε απαξίωση το Εθνικό Τυπογραφείο; Λοιπόν συνάδελφοι δεν ψάχνετε «λύση», συνενόχους και άλλοθι ψάχνετε, αλλά σε μας δεν θα τους βρείτε. Ψάξτε τους στα υπουργικά και γραμματειακά γραφεία που έτσι κι αλλιώς συχνάζετε. Και οφείλουμε να αναλάβουμε κι εμείς τις δικές μας ευθύνες που δεν έχουμε καταφέρει να συμβάλουμε όσο πρέπει στο να ξεσηκωθεί αυτός ο λαός και να πετάξει μακριά και ανεπιστρεπτί εσάς και την πολιτική που στηρίζετε. Χάσαμε την ψυχραιμία μας, όπως λέτε. Καιρός ήταν. Φτάνει πια!
 
Ας σταματήσει επιτέλους η υποτίμηση όλων μας. Μπορεί να είμαστε οικονομικά εξαντλημένοι, αλλά δεν παλεύουμε για το «τίποτα». Αυτό έδειξε η συμμετοχή μας, η καθημερινή παρουσία μας και η επιμονή μας. Ας σταματήσει η επίκληση της «εξάντλησης» των συναδέλφων, ως άλλοθι για την άτακτη φυγή, αυτήν που ψευδεπίγραφα βαφτίζετε σωφροσύνη. Σε τελική ανάλυση αυτή η εξάντληση μας σπρώχνει να αγωνιστούμε, να μην παραδοθούμε στην ανήκεστη φθορά.