Μια σφαίρα στην καρδιά της νιότης


Από ακόμη μια «μεμονωμένη» αστυνομική σφαίρα στην καρδιά, έπεσε νεκρός στις 6 Δεκεμβρίου 2008, ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος.

Αστραπιαία πυροδοτήθηκε το καζάνι της οργής και ένα ανθρώπινο ποτάμι με τους νεολαίους στον κύριο κορμό του, ξεχύθηκε στους δρόμους.

Το τι επακολούθησε στο κέντρο της Αθήνας αλλά και σε πολλές πόλεις της Ελλάδας είναι λίγο πολύ γνωστό. Το κοινό στοιχείο της συσσωρευμένης οργής, που τροφοδότησε το πρωτοφανές κοινωνικό ξέσπασμα, έχει πολλές αναγνώσεις.

Πέρα από κάθε αμφισβήτηση, κινητοποίησε με μεγαλειώδη τρόπο χιλιάδες νέους και εργαζόμενους όχι μόνο ενάντια στην αστυνομική βία, αλλά και ενάντια σε όσους προσωποποιούν «το τρέχον σύστημα πολιτικής διαχείρισης» που τους στερεί την ελπίδα για το μέλλον ή ακόμη και την ίδια την επιβίωση.

Από την άλλη πλευρά, μέσα σ’ αυτό το ξέσπασμα, ιδίως στην πρώτη εκδήλωσή του, βρήκαν πεδίο δράσης οι «απαλλοτριωτικές» ιδεολογίες ή οι ετερόκλητες –«γνωστές» ή «άγνωστες» – κοινωνικές ομάδες για πυρπολήσεις και λεηλασίες.

Φυσικά οι κρατούντες και οι περί αυτούς «αναλυτές» δεν έχασαν την ευκαιρία να ταυτίσουν αυτές τις πλευρές με την εξεγερτική πνοή του Δεκέμβρη, σπιλώνοντας ένα αυθόρμητο αλλά καθόλου τυχαίο κοινωνικό σκίρτημα.

Όλοι οι θεσμικοί και μη εκπρόσωποι της κοινωνικο-πολιτικής εξουσίας άρχισαν να ψάχνουν πού βρέθηκαν τόσοι «αναρχο-αυτόνομοι» σε τόσες πόλεις της Ελλάδας!

Αναρωτήθηκε μήπως κανείς πόση συσσωρευμένη ποσότητα εκρηκτικού μείγματος χρειάστηκε για να γίνει αυτή η έκρηξη, με αφορμή τη δολοφονία του 15χρονου Α. Γρηγορόπουλου;

Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι τα γεγονότα του Δεκέμβρη συνιστούν απειλή για το «κράτος δικαίου». Αλλά για να απειληθεί το φερώνυμο «κράτος δικαίου» πρέπει να υπάρχει.

Ασύλληπτης έκτασης σκάνδαλα (με τζίρους εκατομμυρίων ευρώ), διαχρονική (συγ-)κάλυψη εγκλημάτων της αστυνομικής ασυδοσίας, συστηματική κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους ή του κράτους πρόνοιας, τελμάτωση της δημόσιας Παιδείας, χιλιάδες νέοι στην ανεργία, άγριοι ξυλοδαρμοί φοιτητών, συνταξιούχων, εργαζομένων διαδηλωτών, βιντεοσκοπημένες κακοποιήσεις μεταναστών σε αστυνομικά τμήματα, διαπλοκές, παρακολουθήσεις, «ασύμμετρες απειλές».

Όλα «μεμονωμένα περιστατικά»! Κι όλοι οι ενεχόμενοι αθώοι!

Ένα διαρθρωμένο σύστημα πολιτικής –και όχι μόνο– βίας (με πολλές εκφάνσεις και όψεις) κανοναρχεί μια άγρια ταξική κοινωνία. Τη θέση του αστικού «κράτους δικαίου» έχει πάρει το «αστυνομικό δίκαιο».

Οι μαθητές, οι φοιτητές, οι νέοι, έχουν πατεράδες, μανάδες, συγγενείς εργαζόμενους, πολλοί από τους οποίους λιώνουν στις διπλοβάρδιες, χωρίς ελεύθερο χρόνο, χωρίς ανάσα και παρ’ όλ’ αυτά συνθλίβονται στη μέγγενη της φτώχειας.

Οι νεολαίοι, πολλοί από τους οποίους έχουν μεγαλώσει παρκαρισμένοι στην τηλεοπτική χαβούζα ή στην ιντερνετική εξάρτηση και αργότερα τράβηξαν τον ανηλεή Γολγοθά των φροντιστηρίων, ζουν στο πετσί τους την κοινωνική ασφυξία του περιβάλλοντός τους, έχοντας χάσει την ελπίδα ότι θα ζήσουν καλύτερα.

Μυαλό, σκέψη, ανθρωπιά, διάλογος, φως, πουθενά. Από τα πρώτα τους βήματα όμηροι της πελατειακής εξάρτησης και της κομματοκρατίας.

Εξαντλήθηκαν οι ανοχές και οι αντοχές, γι’ αυτό ξέσπασε η οργή και η αποστροφή προς το όλον πολιτικό σύστημα.

Γράφει εύστοχα ο καθηγητής κ. Κ. Βεργόπουλος:

«Η εξέγερση της κοινωνίας δεν είναι εξουσιομανής ούτε ψηφοθηρική, αλλά επιδιώκει να αφυπνίσει, ακόμη και όσους εψήφισαν τη σημερινή κυβέρνηση. Δεν ισχυρίζεται αλαζονικά ότι κατέχει κατ’ αποκλειστικότητα το νόημα της Ιστορίας. Εάν σήμερα σηκώνει κεφάλι, αυτό δεν οφείλεται σε κάποια “ιστορική αποστολή”, αλλά σε καυτά ζητήματα, που την ωθούν να ξεσηκωθεί, ακόμη και εάν αδυνατεί να προδιαγράψει το μέλλον. Το ότι τα εναλλακτικά κοινωνικά πρότυπα έχουν καταρρεύσει δεν συνιστά επαρκή λόγο για να γίνεται αποδεκτό το υπάρχον. Κι ακόμη λιγότερο, για ν’ αναιρούνται κοινωνικές και ανθρώπινες αξίες, ιστορικά κεκτημένα του πολιτισμού μας» («Ελευθεροτυπία», 2-1-09).

Είναι σίγουρο ότι με τα γεγονότα του Δεκέμβρη ανατρίχιασε η ραχοκοκαλιά της εξουσιαστικής πυραμίδας.

Ίσως για τον πρόσθετο λόγο ότι αυτά, εν όψει των ραγδαία επιδεινούμενων κοινωνικών αδιεξόδων, σηματοδότησαν το ξύπνημα του «εσωτερικού εχθρού», αποτελώντας ταυτόχρονα το προανάκρουσμα των επερχόμενων, πολλαπλάσιου εύρους, κοινωνικών αγώνων που μπορεί να ακολουθήσουν.

Σε κάθε περίπτωση, η απάντηση στα καταστροφικά αδιέξοδα του «καπιταλιστικού ονείρου», απέναντι στην κρατική βία και τρομοκρατία δεν μπορεί να είναι η ιστορικά χρεοκοπημένη και καταδικαστέα ατομική τρομοκρατία ή ο αυτοσκοπούμενος βανδαλισμός, αλλά η μαζικοποίηση της πάλης για κοινωνική αλλαγή.

Και το κυρίως ζητούμενο: η ενστικτώδης οργή και αγανάκτηση της νεολαίας να μετασχηματιστεί σε αγωνιστική πολιτική συνείδηση και όχι να ενταφιαστεί στομωμένη στις σαρκοφάγους των αστικών πολιτικών σχηματισμών.

Ν. Φεξούλης