Με τούτα και με κείνα έφτασε και στο «ψητό»: Αναρωτήθηκε γιατί στρεφόμαστε κατά της τρόικας, αφού, όπως είπε, εμείς καλέσαμε τους δανειστές. Και συμπλήρωσε σε κάποια αποστροφή: Δανειστήκαμε για να πληρωθούν οι μισθοί σας!
Πού να πάει το μυαλό μας ότι έγινε για πάρτη μας το μνημόνιο… Φτηνο-τρομοκρατικά επικοινωνιακά κόλπα, που στοχεύουν στην συν-ενοχοποίηση των θυμάτων και αναμασούν συνήθως οι θλιβεροί κυβερνητικοί εκπρόσωποι.
Δεν έχασε, βέβαια, την ευκαιρία ο κ. Ειδικός να μας πει ότι μπορούν να γίνουν βελτιώσεις στη λειτουργία του Εθνικού Τυπογραφείου, στη διάρθρωση της εργασίας και την επιτάχυνση των διαδικασιών. Αντί να απολογηθεί για τις κραυγαλέες δυσλειτουργίες και τη ραγδαία απαξίωση, έκανε ακαδημαϊκές διαπιστώσεις.
Κι από την άλλη (για να μην ξεχνιόμαστε), μας κούνησε «δημοκρατικά» το δάχτυλο: Κοιτάξτε τι γίνεται με τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα… Και ο νοών νοείτω.
Κι όλο έλεγε, έλεγε ο κ. Ειδικός. Μια στο καρφί και μια στο πέταλο. Τρεις φορές έβγαλε συμπέρασμα και συμπέρασμα δεν έβγαινε. Ζόρι, πολύ ζόρι. Τι ήθελε να πει ο… ποιητής και δεν του ’βγαινε ευθέως; Και γιατί τα ’λεγε όλα αυτά «περί διαγραμμάτου» σε μας τους εργαζόμενους;
Δύσκολοι καιροί για «ισορροπιστές». Από τη μια «δεν τα φάγαμε όλοι μαζί» και από την άλλη είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι για το μαύρο χρήμα και το φαγοπότι της διαπλοκής.
Δύσκολο να υπερασπίζεσαι την κυβερνητική γραμμή της συνευθύνης με τη γλώσσα του μαστιγίου και του καρότου. Εξού και ο γελοίος γλωσσοδέτης.
Στην άγρια και αμείλικτη εποχή των μνημονίων πώς να πορευτείς με τα δύο πόδια σε δυο βάρκες; Πώς να δείχνεις «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ»;
Στο τέλος τα μόνα που απομένουν είναι ανάμεικτα συναισθήματα θυμηδίας και αγανάκτησης από την προκλητική όσο και αποτυχημένη παράσταση του επίδοξου σχοινοβάτη…
Ν. Θεοδόσης- Φεξούλης