Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι
Η κατάσταση δεν πάει άλλο. Αν δεν αντιδράσουμε το νέο κύμα της πανδημίας θα μας... τελειώσει. Ελλείψεις στα νοσοκομεία, εξαγγελίες για προσλήψεις υγειονομικού προσωπικού που δεν γίνανε ποτέ, γεμάτες ΜΕΘ, τεστ και μέτρα προστασίας με το σταγονόμετρο, σχολεία με 28 άτομα, μαθητές και καθηγητές, στοιβαγμένοι σε λίγα τετραγωνικά με μοναδικά μέσα προστασίας μάσκες... τεραστίων διαστάσεων και παγουρίνα, εγκύκλιοι που αποκλείουν σοβαρά νοσήματα από τις λίστες των ευπαθών ομάδων και μόνα μέσα προστασίας για όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, η μάσκα με προσωπικό κόστος, τα αντισηπτικά, οι αποστάσεις και τα ραντεβού του κοινού, εντατικοποίηση της δουλειάς με συνεργεία όλα τα Σαββατοκύριακα και μεταμεσονύχτιες βάρδιες εδώ και οκτώ μήνες. Και αυτά είναι μόνο στιγμιότυπα.
Η κατάσταση δεν πάει άλλο. Πόσο πλέον θα πρέπει να κατεβάσουμε τον πήχη των απαιτήσεων μας; Να μην μας νοιάζει ούτε η ίδια μας η ζωή; Να πηγαίνουμε στις δουλειές μας με κίνδυνο να αρρωστήσουμε ή να πεθάνουμε και να μην αντιδρούμε καθόλου; Θα αποδεχτούμε κι εμείς ότι όλα είναι ατομική ευθύνη; Είναι ατομική ευθύνη να κολλήσεις στην πλατεία, αλλά δεν είναι στο σχολείο; Είναι ατομική ευθύνη να κολλήσεις στη διαδήλωση αλλά δεν είναι στα μέσα μεταφοράς; Πού είναι πλέον αυτό το όριο; ή βρίσκεται όπου βολεύει το σύστημα κάθε φορά;
Και όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος. Όποιος κινείται και ζητά τα αυτονόητα τρομοκρατείται, ψεκάζεται με χημικά και βρέχεται με αντλίες. Οι υγειονομικοί, οι μαθητές, όσοι διαδήλωσαν ενάντια στην επίσκεψη Πομπέο, οι χιλιάδες που συγκεντρώθηκαν έχω από το εφετείο αναμένοντας την απόφαση για την Χρυσή Αυγή δεν θα είναι οι τελευταίοι που θα πνιγούν στα χημικά. Δεν χρειάζεται αφορμή. Και μόνο που συγκεντρώνονται πλέον ενοχλούν και θα τιμωρούνται.
Η κατάσταση δεν πάει άλλο, πρέπει να αντιδράσουμε και η θυσία ενός μεροκάματου είναι το ελάχιστο. Δεν αρκεί πλέον η γκρίνια, η ανάθεση της ευθύνης και του αγώνα σε άλλους. Την Πέμπτη 15 Οκτωβρίου να βρεθούμε όλοι στις απεργιακές κινητοποιήσεις. Ο δρόμος του αγώνα μαζί με τους υπόλοιπους εργαζόμενους στο δημόσιο, αυτούς που βιώνουν την ίδια και χειρότερη κατάσταση με μας, είναι ο μόνος που μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας. Ας μην αφήσουμε την ευκαιρία να περάσει ανεκμετάλλευτη.
