Συναισθανόμενοι, λοιπόν, οι συνάδελφοι της ΠΑΣΚ τη δύσκολη κατάσταση έφτασαν στο σημείο (βασιλικότεροι του βασιλέως) να αναζητούν «το απαραίτητο όφελος προς τη κοινωνία» (στην πραγματικότητα δεν υπάρχει) πίσω από την υποβάθμιση του Ε.Τ.! Όφελος για την κοινωνία, σύμφωνα με τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς, δεν θα προέκυπτε και από τις απολύσεις στο δημόσιο και τις ελαστικές σχέσεις και το πετσόκομμα του εισοδήματός μας; Θα πρέπει να τα αποδεχτούμε; Ύστερα, προς τι η φαιδρολογία, εν είδει επιχειρήματος, περί των «προβλημάτων και των γραφειοκρατικών δυσχερειών» που θα δημιουργήσει η άρση του αυτοδιοίκητου του Ε.Τ.; Είναι σίγουρο ότι δεν πάσχουμε από επιχειρήματα. Και μάλιστα πολύ πειστικά.
Εμείς συνάδελφοι της ΠΑΣΚ δεν θέλουμε να απαξιωθεί και να κλείσει το εργοστάσιο που δουλεύουμε, όχι γιατί συναισθανόμαστε τις γραφειοκρατικές δυσχέρειες που θα αντιμετωπίσει το κράτος, ένα κράτος που είναι ενάντιά μας και ουδόλως συναισθάνεται τη δύσκολη κατάσταση που μας έχει φέρει, αλλά επειδή αντιλαμβανόμαστε ότι με αυτό τον τρόπο 300 οικογένειες θα βρεθούν μετέωρες και μια παραγωγική μονάδα τεράστιας οικονομικής επένδυσης θα αχρηστευθεί. Και, επιτρέψτε μας: προτάσσουμε το «συμφέρον» μας, όταν μάλιστα αυτό ταυτίζεται με το κοινωνικό όφελος και όχι με την τυφλή περικοπή από ένα κράτος που μας αποκαλεί «κοπρίτες και τεμπέληδες» και μας αντιμετωπίζει σαν υποζύγια. Κινδυνεύει η δουλειά μας, το εισόδημά μας, η ζωή μας και δεν αναζητούμε εθελόδουλα επιχειρήματα για το αν «βοηθάμε την Εθνική μας Οικονομία»! Μήπως κάποιοι στο πίσω μέρος του μυαλού τους έχουν αποδεχτεί το ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε» και, νοιώθοντας συνένοχοι, διστάζουν να μιλήσουν για τους πραγματικούς κινδύνους αν μαραζώσει το Ε.Τ.; Σε τι διαφέρει η θέση αυτή από τη λάσπη που καθημερινά ξερνάνε τα μαύρα ΜΜΕ για «αντιπαραγωγικούς και βολεμένους δημοσίους υπαλλήλους»;
Ούτε, φυσικά, πιστεύουμε ότι η εκφρασμένη διάθεση «να παλέψουμε για την άρση της τροπολογίας αυτής» θα πρέπει να εξαντλείται στο «διάλογο με την πολιτική ηγεσία σε κάθε επίπεδο». Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι για την επίσημη συνδικαλιστική παράταξη του κυβερνώντος κόμματος είναι πιο βολικές οι πολυθρόνες των υπουργικών γραφείων και εκείνες των γραφείων των ειδικών γραμματέων, από το δρόμο, τα ΜΑΤ και τα δακρυγόνα. Κατανοούμε την αμηχανία τους μπροστά στις κλειστές υπουργικές πόρτες, αλλά αυτή είναι σήμερα η κατάσταση και ο καθένας επιλέγει την πλευρά που υπερασπίζεται και βρίσκει τους συμμάχους του εκεί που συχνάζει.
Έχοντας συμμετάσχει σε σχεδόν όλες τις κινητοποιήσεις, που σίγουρα δεν είναι «άπειρες», όπως πομπωδώς γράφει η ΠΑΣΚ για την αφεντιά της, γνωρίζουμε ότι ο δρόμος που έχουμε να διανύσουμε είναι ακόμα μακρύς και δύσκολος, γιατί παλεύουμε για να ανατρέψουμε τα μέτρα και την κυβερνητική πολιτική και όχι απλά να «περισώσουμε το μισθό και τα συνταξιοδοτικά μας δικαιώματα», τα οποία δεν περισώζονται παρά μόνο αν αποτραπεί η λαίλαπα.
Όλγα Πετρούλια
