ΤΟ ΠΟΘΕΝ ΑΙΣΧΟΣ μιας δημοσίου υπαλλήλου

Τα τελευταία 4-5 χρόνια δεν ήμουν καλά! Είχα χάσει τον ύπνο μου. Με είχαν πάρει τα προβλήματα από κάτω. Ξυπνούσα τη νύχτα μετά από μιας ώρας ύπνο. Έπινα καφέ, άναβα τσιγάρο και σκεφτόμουν… Χανόμουν στις σκέψεις μου ως το ξημέρωμα που ερχόμουν στη δουλειά. Πολλές οι σκέψεις και οι αγωνίες. Το οικονομικό δυσβάσταχτο.

Είχα ένα γάμο μπροστά μου: να παντρέψω την κόρη μου, δεύτερη από τα 4 παιδιά μου. Αποταμίευση; Ούτε δεκάρα, ούτε ευρώ! Πνιγμένη στα δάνεια.

Ένα σπιτάκι 35ετίας, με στεγαστικό. Κάτι επιδιορθώσεις με κατασκευαστικό. Ένα εξοχικό τροχοβίλα. Μη φανταστείς… Με δάνειο κι’ αυτό, γιατί μας χάρισε ένα κτήμα ένας μπάρμπας από την Αμερική, με την προϋπόθεση όμως να φτιάξουμε κάτι.

Ένα δάνειο για να βοηθήσουμε το μεγάλο γιο να κάνει μια δουλίτσα δική του. Και τώρα ο γάμος της κόρης. Ας είναι καλά το Μετοχικό, το Παρακαταθηκών, το ΤΑΠΕΤ. Το έλυσα το πρόβλημα. Το πάντρεψα το κορίτσι! Ο ύπνος όμως δεν ερχόταν.

Με βρήκαν άλλα… Ένα ατύχημα του τρίτου γιού μου χρειάστηκαν δυο χειρουργεία. Το πρώτο, ας είναι καλά η ασφάλεια του Ταμείου Αλληλοβοηθείας (δεν δανείστηκα). Ήρθε το δεύτερο χειρουργείο μετά από 5 μήνες. Είχα το κεφάλι μου ήσυχο. Είχα και πάλι τη σιγουριά του Ταμείου. Μόνο η έκβαση της εγχείρισης με απασχολούσε και δεν κοιμόμουν. Για κακή μου τύχη βαράει κανόνι η ασφαλιστική του Ταμείου, μου μένει αμανάτι ένα χρέος στο νοσοκομείο. Και οι αϋπνίες συνεχίζονται.

Το 2009-2010 χρονιά εκλογών και πανελληνίων εξετάσεων για τον τρίτο γιό μου. Από την πρώτη Λυκείου μου έλεγαν οι καθηγητές του να τον βάλω σε φροντιστήριο. «Είναι πολύ καλός και θα ’ναι κρίμα να μη τον βοηθήσετε», έλεγαν. Κι εγώ ένιωθα τύψεις που δεν μου περίσσευαν. Και δεν κοιμόμουν! Φέτος είπα να κάμω το χρέος μου: 320 ευρώ το μήνα στο φροντιστήριο. Ας πάνε χαλάλι για το παιδί μου. Είχα και μια αισιοδοξία με την αλλαγή της κυβέρνησης… Ευελπιστούσα σε καμιά μικρή αυξησούλα για να τα κουτσοκαταφέρουμε. Περίμενα τη μετάταξή μου να πάρω κάνα φράγκο κι από εκεί. Αυτό με έκοφτε. Μπας και κλείσω μάτι. Έκανα λογαριασμούς τη νύχτα: πότε λήγει το ένα δάνειο να πάρουμε μια ανάσα. Πότε λήγει το άλλο να πάρουμε δυο ανάσες. Ώσπου άκουσα από την κυβέρνηση για τις περικοπές μισθών, επιδομάτων, αδειών. Και μου κόπηκε η ανάσα.

Τον Μάη πάντρεψα το μεγάλο μου γιό. Με δάνειο βέβαια! Όσο για τον άλλον πέρασε στο ΤΕΙ Χαλκίδας. Δεν ανησυχούσα όμως γιατί η Υπουργός είχε πει ότι τα παιδιά των πολυτέκνων θα φοιτούν στον τόπο διαμονής τους. Ώσπου μούρθε κι από εκεί η κεραμίδα. Η Χαλκίδα χαρακτηρίστηκε νομός Αττικής!

Δοξάζω το Θεό όμως γιατί επιτέλους κοιμάμαι. Κοιμάμαι για να μην σκέπτομαι. Και να μην καπνίζω… Εφόσον βλάπτει την υγεία μου. Έτσι μου λένε… Για τους άλλους είμαι μια ξένοιαστη δημόσιος υπάλληλος που θα κοιμάται έως ότου βγει στη σύνταξη στα 70! Γι’ αυτό Νίκο μου όλα πάνε καλά. Όλα είναι υπό έλεγχο! Γιατί κοιμάμαι…

Υ.Γ. Για όσους σπεύσουν να πιστέψουν ότι παίρνω επίδομα πολυτέκνου, τους λέω ότι γελιούνται. Θα το πάρω, μου λένε, όταν ενηλικιωθεί και το τελευταίο μου παιδί…

Φωτεινή Ρουμελιώτη