ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Οι συνάδελφοι γράφουν…

Μάρτυρας των τελευταίων εκλογών στο χώρο μας θέλω να καταθέσω κάποιες σκέψεις που πραγματικά με βασανίζουν αρκετά χρόνια.

Το καθετί τριγύρω μας νιώθω πλέον ότι καλπάζει με έναν ξέφρενο ρυθμό στο αβέβαιο αύριο. Το καθετί τρέχει με ταχύτητα κινηματογραφικής ταινίας. Κι εμείς απλοί θεατές. Πάντα επίσημα προσκεκλημένοι στο έργο αυτό, αλλά θεατές, χωρίς το δικαίωμα να αλλάξουμε το παραμικρό.

Τυπικά το καθετί που συμβαίνει λειτουργεί πάντα μέσα σε δημοκρατικά πλαίσια, με δημοκρατικές διαδικασίες, με δικαίωμα στο εκλέγειν. Όλα γραμμένα με το νι και με το σίγμα. Δημοκρατικά επιτεύγματα του 21ου αιώνα. Ο άρχων ο λαός. Πάνω απ’ όλα. Θεωρητικά αυτός που μπορεί ν’ αλλάξει τα πάντα. Να φέρει τα πάνω κάτω, να κάνει τις επιλογές του και με καθαρή κρίση να φτιάξει έναν κόσμο ομορφότερο. Έναν κόσμο έτσι όπως πραγματικά θέλει και ονειρεύεται (έτσι τουλάχιστον λένε).

Όλα κυλούν ομαλά, χαλαρά. Έτσι όπως πρέπει να γίνουν και γίνονται για τόσα χρόνια. Τα πρόσωπα αλλάζουν όχι οι τακτικές. Κι εμείς απλά ελπίζουμε πάντα σ’ ένα καλύτερο αύριο. Πιο ανθρώπινο. Αυτά τουλάχιστον πιστεύουμε ή έχουμε πείσει τον εαυτό μας να πιστεύει. Νιώθω ότι έχουμε αρχίσει να χάνουμε τη διάθεση να ονειρευόμαστε. Πέφτουμε με τα μούτρα –ή μας έχουν ρίξει– στο σήμερα, στο τώρα. Και το όνειρο χάνεται αργά αλλά σταθερά. Χάνουμε την προσωπικότητά μας στο βωμό του βολέματος. Να βολευτούμε, να περνάμε καλά κι όλα τ’ άλλα για τους άλλους. Έχουμε σταματήσει να κοιτάμε δίπλα μας, να νιώθουμε συν-άδελφοι, συν-άνθρωποι. Τη βολή μας και τίποτ’ άλλο. Οι απλές ανθρώπινες σχέσεις στηρίζονται πλέον στο συμφέρον και τίποτ’ άλλο.

Δε λέω, έχουν περάσει άνθρωποι που πραγματικά έχουν προσφέρει από διάφορες θέσεις για το συμφέρον των συναδέλφων. Έχουν δώσει πολλά πράγματα και έχουν αφήσει παρακαταθήκες για να μνημονεύονται από τις επόμενες γενιές του Εθνικού Τυπογραφείου.

Υπήρξαν συνάδελφοι οι οποίοι ακόμα και στον ελεύθερο χρόνο τους έτρεχαν για τα κοινά της υπηρεσίας μας.

Αλλά όπως σε κάθε σύνολο ανθρώπων έτσι κι εδώ υπήρξαν άνθρωποι οι οποίοι για καθαρά προσωπικούς λόγους «καπέλωσαν» συναδέλφους με τη στάση τους. Πέρασαν, άφησαν το στίγμα τους και έφυγαν. Ξεχάστηκαν. Αλλά οι παρακαταθήκες τους άφησαν κενά που πραγματικά μας πήγαν αρκετά πίσω.

Και δεν ανησυχώ για όλους αυτούς που συνδικαλίζονται και πραγματικά ο καθένας έχει τους λόγους του να λέει ότι παλεύει για τα κοινά: Τα δικά μας κοινά. Για το Εθνικό Τυπογραφείο.

Ανησυχώ για όλους εμάς. Για το όνειρο που έχει γίνει άγχος και λαχτάρα για κάτι καλύτερο. Για κάτι αισιόδοξο. Έχουμε αποκαρδιωθεί και αποτραβηχτεί χάνοντας τη διάθεση να ασχοληθούμε θετικά για μας. Αγκιστρωνόμαστε σε κάποιους που μπαίνουν μπροστά και απλά περιμένουμε. Άραγε τι; Η εποχή των μεγάλων συνδικαλιστικών αγώνων με οράματα και πιστεύω πέρασε ανεπιστρεπτί.

Η διάθεση μας για αγώνα έχει καταντήσει οσφυοκαμψία, απέναντι σε αυτούς που έχουν απλά τα μέσα. Δεν ελπίζουμε παλεύοντας για κάτι καλύτερο. Περιμένουμε τις περισσότερες φορές στο περιθώριο ελπίζοντας στην καλύτερη διάθεση των λίγων που μας λένε ότι μπορούν. Κρεμόμαστε από το στόμα τους για κάτι καινούργιο, για μια κουβέντα τους που θα μας κάνει να νιώσουμε λίγο καλύτερα.

Κι αν οι δικοί μας συνδικαλιστές έχουν την εμπειρία και τη διάθεση να προσφέρουν, το θεωρώ λογικό να έχουν την ψήφο μας και τη βοήθειά μας. Άνθρωποι που έχουν προσφέρει στην υπηρεσία και γνωρίζουν πραγματικά τα προβλήματα και τις ανάγκες μας είναι άξιοι να συνδικαλιστούν και να ασχοληθούν με τα κοινά. Δυστυχώς, στη σημερινή εποχή, παρατηρούνται άνθρωποι που η πορεία τους στο εθνικό Τυπογραφείο παρότι είναι ακόμα στα σπάργανα, μπαίνουν (από μόνοι τους;) δυναμικά στο χώρο του συνδικαλισμού, χωρίς να έχουν μάθει ακόμα τα πατήματά τους στο χώρο της εργασίας τους. Άνθρωποι καλυμμένοι με τον μανδύα του συνδικαλισμού χωρίς να γνωρίζουν τι ακριβώς συμβαίνει στο χώρο μας, μπαίνουν στα ψηφοδέλτια και τα αποτελέσματα τούς βγάζουν με ψηλά ποσοστά στο παιχνίδι.

- Πόσοι άραγε από εμάς τους γνωρίζουμε ώστε να τους εμπιστευτούμε;

- Πόσοι από μας έχουμε πειστεί για την ικανότητά τους;

- Πόσοι από μας μπορούμε να στηριχτούμε στην εμπειρία τους;

- Πόσοι από μας δεν μπαίνουμε στην πειρασμό να σκεφτούμε ότι τελικά πέφτει «σύρμα» για κάποιους στις εκάστοτε εκλογές; Και ποιο είναι το κέρδος το δικό μας; Τι κερδίζουμε; Απλά σιωπούμε.

Απλοί παρατηρητές στο παιχνίδι της εκάστοτε παράταξης όχι για τους άξιους, τους ικανούς, γι’ αυτούς που έχουν διάθεση, αλλά γι’ αυτούς που πέφτει «σύρμα», γι’ αυτούς που θέλουν κάποιοι. Και το χειρότερο: με τη φόρα που έχουμε πάρει μας έχουν πείσει ότι τους θέλουμε κι εμείς!! Γι’ αυτό πάμε και τους ψηφίζουμε. Η δική μας κρίση πέφτει σε δεύτερη μοίρα. Ψηφίζουμε γιατί έτσι έχουμε συνηθίσει. Να μη χαλάσουμε και τη διάθεση κάποιων… Να μη χαλάσει η συνταγή…

Όλοι μας έχουμε τα πιστεύω μας, όλοι έχουμε το δικαίωμα και την υποχρέωση της κρίσης. Όλοι έχουμε δικαίωμα στη ζωή. Μια ζωή με αλήθειες, καθάριες ματιές και όρεξη για κάτι καλύτερο. Κάτι καθαρότερο.

Κι όλα αυτά όχι για το καλό της κάθε παράταξης ή των λίγων, αλλά για όλους μας. Απλά, για το καλό του Εθνικού Τυπογραφείου.

Ο καθένας γράφει την ιστορία του… Όμως η ιστορία του Εθνικού Τυπογραφείου είναι γραμμένη με καλλιγραφικά γράμματα.

Ο σαλός