Έληξε η φιέστα του «Αθήνα 2004», πήραμε και το κύπελλο, τελειώσαμε και το σίριαλ Κεντέρη – Θάνου, ήρθε ο Σεπτέμβρης και ο Οκτώβρης που όλοι φοβόμασταν. Και τώρα τι μας περιμένει; Η μετεκλογική περίοδο χάριτος εξαντλήθηκε, η νέα κυβέρνηση εδραιώνει σιγά-σιγά τη παρουσία της στον κρατικό μηχανισμό, ελέγχει με «δικά της» στελέχη τα κρίσιμα οικονομικά και πολιτικά πόστα, και σοφότερη από την περίοδο ’90-’93, προετοιμάζεται για τη δική της 4ετία και βάλε. Κι αν κρίνουμε από τα μηνύματα που φθάνουν, το μέλλον διαγράφεται δύσκολο. Ανεργία που στους νέους κάτω των 25 ετών αγγίζει το 27,1% (Eurostat Δεκέμβριος 2003), επιχειρήσεις κλείνουν, πόλεις ερημώνουν (μόνο στη Νάουσα μετά και το κλείσιμο των κλωστηρίων του Λαναρά η ανεργία φθάνει το 50%), ιδιωτικοποιήσεις στα Ελληνικά Πετρέλαια, στον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, την Ολυμπιακή που βαφτίζονται «επιχειρησιακά σχέδια αναδιοργάνωσης», προγράμματα εθελουσίας εξόδου 2.500 εργαζομένων στις Τράπεζες… Και αν αυτά δεν αγγίζουν εμάς τους «βολεμένους», ανησυχούμε όταν ακούμε για 3,5% αύξηση – κοροϊδία στους μισθούς, όταν η ακρίβεια βασιλεύει και το βάρος του κόστους των Ολυμπιακών Αγώνων πέφτει στις πλάτες μας, γιατί βέβαια οι «αθάνατοι» φρόντισαν να διαχωρίσουν τη θέση τους όταν δια στόματος Ρογκ δηλώνουν ότι ήθελαν μια «λιτή και απλή» διοργάνωση (εκ των υστέρων βεβαίως). Ευτυχώς που δεν εισακούστηκαν εκείνοι που πρότειναν τη μόνιμη τέλεση των αγώνων στην Αθήνα! Δεν χρησιμοποιούνται άραγε όλα αυτά ως άλλοθι για το πάγωμα των μισθών, τις μηδενικές αυξήσεις; Ανησυχούμε όταν ο πρόεδρος του ΣΕΒ και η Κομισιόν πιέζουν για άνοιγμα του ασφαλιστικού, με αύξηση των ορίων ηλικίας, μείωση των συντάξεων, αύξηση των εισφορών και απαλλαγή των εργοδοτών από αυτές, αγανακτούμε όταν βλέπουμε το «κεκτημένο» του τηλεχαφιεδισμού να προετοιμάζεται για να αντιμετωπίσει την επιδείνωση της ανεργίας και της εκμετάλλευσης που θα προκύψουν και δυσανασχετούμε όταν η «καυτή πατάτα» του ανθυγιεινού παραπέμπετε στις καλένδες.
Μα δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Στη Γερμανία η Vlkswagen και η Siemens και στην Ιταλία η Alitalia για να «διασωθούν» και να διασώσουν τα κέρδη τους, προχωρούν σε περικοπές μισθών, απολύσεις χιλιάδων εργαζομένων και αύξηση των ωρών εργασίας που κάνει το «αγωνιστικό» αίτημα του 35ωρου να ωχριά και το 39ωρο του Πολυζωγόπουλου να φαντάζει τουλάχιστον γελοίο.
Οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ ψάχνουν «εποικοδομητική συνεργασία» με την κυβέρνηση και καλούν τους εργαζομένους να συμμεριστούν την αγωνία των στελεχών που χάνουν τα ποσοστά τους. Ο δικός μας αγώνας, συνάδελφοι, πρέπει να ενωθεί με τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων της Νάουσας που νεκρώνουν την πόλη με εικοσιτετράωρες απεργίες, με τους Γερμανούς εργαζόμενους που απαντάνε στην επίθεση με επαναλαμβανόμενες κάθε Δευτέρα κινητοποιήσεις, με τους εργάτες των ισπανικών ναυπηγείων που καθημερινά συγκρούονται υπερασπιζόμενοι το δικαίωμά τους στη δουλειά. Θα μπούμε στο τούνελ άλλης μιας 10ετίας λιτότητας και εργασιακού μεσαίωνα ή θα ακολουθήσουμε τη λεωφόρο του αγώνα και της αντίστασης; Εμείς διαλέξαμε ήδη. Άλλωστε το σύστημα δεν μας αφήνει και πολλά περιθώρια.
Πετρούλια Όλγα
3/2004
