Απώλειες συναδέλφων

Λάμπρος Βέμης:

Η προσωποποίηση του σθένους

απέναντι στο θάνατο

Είχα την αίσθηση πως θα νικήσει. Κι ας ήταν αναπότρεπτη η κατάληξη. Παρά την έντονη σωματική καταβολή, δεν σε άφηνε να το πιστέψεις. Εκεί. Στο χείλος του μοιραίου, ανάμεσα ζωή και θάνατο, αντιστεκόταν. Κάποιος άλλος, με τις χρόνιες και αλλεπάλληλες περιπέτειες της υγείας του, θα είχε εξοντωθεί. Όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχικά. Όμως ο Λάμπρος δεν παραδόθηκε ούτε στιγμή. Γιατί πίστευε στη ζωή. Γι’ αυτό και πάλεψε με σθένος υποδειγματικό.

Πάντοτε συμμετείχε στα κοινά. Κατά καιρούς και ως δραστήριος συνδικαλιστής στο Εθνικό Τυπογραφείο. Αλλά ήταν δεμένος και με τη φύση, με τη γη και τον γενέθλιο τόπο. Ήταν η «ψυχή» στην τοπική κοινωνία για να μη σβήσει η σπίθα του πολιτισμού. Όχι μόνο πρωτοστάτησε αλλά και εργάστηκε για τη συντήρηση του κτιρίου του πολιτιστικού κέντρου και την αναστήλωση της παμπάλαιης εκκλησίας. Με τις μικρές του δυνάμεις προσέφερε ανθρώπινη αρωγή όπου υπήρχε ανάγκη. Μόνο τον εαυτό του δεν φρόντιζε…

Στο στερνό κατευόδιο, δεκάδες συμπατριώτες του αλλά και συνάδελφοι από το Εθνικό Τυπογραφείο, εκδήλωσαν με την παρουσία τους την αγάπη και την τιμή στον εκλιπόντα.

Μια λιτή φράση στις αρχές της τελευταίας και θανατηφόρας αρρώστιας του, θα συνοδεύει τη μνήμη του: «Εγώ τουλάχιστον, έζησα και 50 τόσα χρόνια. Άλλοι πεθαίνουν νέοι, χωρίς να προλάβουν να ζήσουν τίποτα»!