Σοκ και δέος στο δημόσιο


  • Δημόσιοι Υπάλληλοι: ποτέ πια ίδιοι…

Οι εξελίξεις είναι ιλιγγιώδεις: το παλαιότερο ενορχηστρωμένο πλευροκόπημα και μεθοδευμένο πετσόκομμα των μισθών και των θέσεων των δημοσίων υπάλληλων, έχει πλέον μετατραπεί σε απροκάλυπτο εργαστήριο ξεπατώματος του κράτους, που περνά πρωτίστως μέσα από τις μαζικές απολύσεις, τη συρρίκνωση των δικαιωμάτων και τη μισθολογική ισοπέδωση των δημοσίων υπαλλήλων.

Ήδη, εν ονόματι των «αναγκαίων μεταρρυθμίσεων» και της «μείωσης του κράτους» (ας μην ξεχνάμε τη νεοδημοκρατική «επανίδρυση του κράτους») τα κυβερνητικά έργα, σε συνθήκες κρίσης, προηγούνται των λόγων, αφήνοντας πίσω ακόμα και τις στυγνές συνταγές του Φρίντμαν και της «Σχολής του Σικάγου» για οικονομική και κοινωνική «θεραπεία-σοκ» από έναν αχαλίνωτο καπιταλισμό.

Επιπλέον: Σύμπασα η Ελλάδα, πνιγμένη στις τεράστιες κοινωνικές παθογένειες που όξυνε η κρίση, έχει μετατραπεί σε ένα υποτιμημένο (με όρους αγοράς) αλλά χρυσοφόρο για τους κερδοσκόπους δανειστές, ενέχυρο. Ένα νεοφεουδαλικού τύπου προτεκτοράτο υπό επαίσχυντη επιτήρηση(;), κηδεμονία(;), εποπτεία(;). Η ουσία δεν αλλάζει. Για να καταδειχθεί η «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» αρκεί ένας και μόνον δρακόντειος όρος των μνημονίων, ο οποίος προβλέπει ότι η Ελλάδα παραιτείται «αμετάκλητα και άνευ όρων από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται ν’ αποκτήσει, όσον αφορά την ίδια και τα περιουσιακά της στοιχεία, χωρίς περιορισμούς στις κατασχέσεις και στις αναγκαστικές εκτελέσεις»!..

Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι ο ισχυρός, ακολουθώντας το στυγνό νόμο του κέρδους, επιβάλλει τη θέληση και κυριαρχία του και επομένως, ο συσχετισμός δύναμης υπερισχύει κάθε νόμου και συνθήκης.

Η κρίση σαρώνει τα ιδεολογήματα, αποκαλύπτοντας ότι η πολυδιαφημισμένη από τους εκπροσώπους του σάπιου πολιτικού συστήματος (‘‘εκσυγχρονιστές’’ και μη), «ισχυρή Ελλάδα», το «ισότιμο μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας», δεν είναι -με ευθύνη τους- παρά ένας διαλυμένος-πτωχευμένος ουραγός.

Νέο Μισθολόγιο

Χρόνια η ιδεολογική προπαγάνδα μιλάει για τους δημοσιοϋπαλληλικούς μισθούς που γονατίζουν την οικονομία, όταν το 2010 οι μισθοί του δημοσίου ήταν 19 δισ και τα τοκοχρεολύσια 41,4 δισ αντιστοιχώντας στο 9,3% του ΑΕΠ, τη στιγμή που ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 10%. Παρ’ όλα αυτά η κυβέρνηση ψήφισε το νέο μισθολόγιο και προχώρησε σε άμεση κατάργηση όλων των ειδικών κλαδικών επιδομάτων χωρίς καμία χρονική προσαρμογή και σε σύνδεση μισθού-βαθμού, μισθού- αποδοτικότητας.

Πλέον για τη βαθμολογική και μισθολογική εξέλιξη θα προηγείται θετική κρίση και αξιολόγηση. Κανείς δεν θα προαχθεί και δεν θα «αυξήσει» το εισόδημά του αν δεν κριθεί «αποδοτικός». Για όσους έχουν χρόνια στο δημόσιο και γνωρίζουν πώς λειτουργεί, παρά τα ωραία λόγια, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: σ’ ένα δημόσιο όπου η δουλειά αυξάνεται και το προσωπικό συνέχεια μειώνεται, σ’ ένα δημόσιο που «επιβραβεύει» μονάχα τους «ημετέρους», η απειλή της μη αποδοτικότητας (πέρα από την ποσόστωση στην βαθμολογική εξέλιξη πρέπει να εκπληρώνεται το 90% του στόχου!), θα κρέμεται πάνω απ’ το κεφάλι κάθε εργαζόμενου που θα τολμά να αντιστέκεται στη βαρβαρότητα και θα αρνείται να ζητήσει προστασία στην ομπρέλα των πολιτικών επικυρίαρχων. Πολύ περισσότερο που η μειωμένη αποδοτικότητα δεν θα σημαίνει μόνο καθήλωση ή μείωση αποδοχών, αλλά και απόλυση.

Και όσον αφορά στα περί ενιαιοποίησης το νέο μισθολόγιο μόνο ενιαίο δεν είναι αφού με τη σύνδεση μισθού-παραγωγικότητας καταλήγει στην πλήρη εξατομίκευση της αμοιβής, κάτι σαν την ατομική σύμβαση εργασίας, που θα ανατινάξει κάθε έννοια συλλογικότητας στη βάση των οικονομικών και όχι μόνο διεκδικήσεων των εργαζομένων στο δημόσιο.

Και επειδή η τρόικα πίεζε, η κυβέρνηση δεν περίμενε το νέο μισθολόγιο. Με όχημα το μεσοπρόθεσμο, ανυπόμονη, προχώρησε από τον Σεπτέμβριο σε περικοπές του εισοδήματός μας αλλάζοντας το αφορολόγητο από 12.000 σε 8.000 ευρώ (μείωση 30-40 ευρώ το μήνα) και μετά σε 5.000 ευρώ, μείωσε στο μισό το κίνητρο απόδοσης και μάλιστα αναδρομικά από 1-7-2011 (μείωση 35-50 ευρώ το μήνα), επέβαλε επιπλέον εισφορές υπέρ ΤΠΔΥ (ακόμη και στους υπαλλήλους ιδιωτικού δικαίου που δεν πρόκειται να πάρουν εφάπαξ από το δημόσιο!!) και υπέρ ΟΑΕΔ και πετσόκοψε ότι απέμεινε με χαράτσια στα εισοδήματα και την ιδιοκτησία ακινήτων.

Το αποτέλεσμα γνωστό. Το είδαμε στα τελευταία εκκαθαριστικά της μισθοδοσίας. Το νιώσαμε στην τσέπη μας. Το εισόδημά μας εξανεμίζεται και οι απώλειες, αν υπολογίσουμε τη φορολογική λαίλαπα και τα μέτρα του πρώτου Μνημονίου (δώρα Χριστουγέννων-Πάσχα, επίδομα αδείας, περικοπές 20% επιδομάτων, υπερωρίες) φτάνουν στο 40 έως 50%. Και αυτά χωρίς ακόμα να έχει εφαρμοστεί το νέο «φτωχολόγιο», που θα μας ισοπεδώσει καθηλώνοντας τις αποδοχές μας στα όρια της φτώχειας.

Και απολύσεις στο δημόσιο

Αφού το δημόσιο «φταίει για όλα», οι δημόσιες υπηρεσίες κλείνουν για οικονομία. Κλείνουν λοιπόν σχολεία, νοσοκομεία, πανεπιστήμια και κοινωνικές υπηρεσίες, όταν, σύμφωνα με έρευνα των πανεπιστημίων του Στρασβούργου και Μαγδεμβούργου και του Αυστριακού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών, η Ελλάδα κατατάσσεται στη 14η θέση σε σύνολο 17 ευρωπαϊκών κρατών, όσον αφορά το μέγεθος του δημόσιου τομέα της, με χώρες όπως η Σουηδία, η Δανία και η Μεγάλη Βρετανία να την προσπερνούν («Ιός» Ελευθεροτυπίας, 19-9-2010).

Πολλές λέξεις, όπως «αποστρατεία», «εφεδρεία», «προσυνταξιοδοτική διαθεσιμότητα», «πλεονάζον προσωπικό», λανσάρονται για να πουν το ίδιο πράγμα: απολύσεις. Πολλές λέξεις για να περιγραφεί το μη εργασιακό καθεστώς 100.000, ή κατ’ άλλους 150.000, υπαλλήλων που σύμφωνα με το τριετές σχέδιο της κυβέρνησης θα μπουν στον προθάλαμο της απόλυσης. Μέχρι το τέλος του έτους προβλέπονται οι πρώτες 30.000 απολύσεις- εφεδρείες, ξεκινώντας από υπαλλήλους που βρίσκονται ή θα βρεθούν στην επόμενη διετία κοντά στη πλήρη σύνταξη της τριακονταπενταετίας. Μπαίνουν στην «εφεδρεία» με 60% του βασικού μισθού, που θα διακόπτεται αν συνάψουν οποιαδήποτε σχέση εργασίας προκειμένου να συμπληρώσουν το πενιχρό εισόδημά τους για να επιβιώσουν. «Εφεδρεία», λοιπόν, στο τέλος της οποίας αν ο υπό απόλυση υπάλληλος δεν συνταξιοδοτηθεί ή δεν κριθεί κατάλληλος, κατόπιν «αξιολόγησης» και ίσως και εξετάσεων από τον ΑΣΕΠ, θα οδηγηθεί στην ανεργία. Και όλα αυτά με μια κοινή υπουργική απόφαση. Έτσι απλά πετιούνται οι άνθρωποι και οι οικογένειές τους στο δρόμο!

Μετά τις τελευταίες πιέσεις της τρόικας οι ρυθμοί επιταχύνθηκαν και ακολουθούν καταργήσεις διοικητικών και οικονομικών διευθύνσεων δημοσίων φορέων, καταργήσεις οργανικών θέσεων, ΔΕΚΟ, ΝΠΙΔ, ΟΤΑ, Νοσοκομείων και Ασφαλιστικών Ταμείων. Τα κριτήρια θολά και ασαφή και βεβαίως γνωστά και ανομολόγητα.

Το δε κώλυμα της τρισκατάρατης μονιμότητας θα λυθεί μια για πάντα στην επόμενη συνταγματική αναθεώρηση. Προς το παρόν προσπερνιέται με τη συγχώνευση και κατάργηση οργανισμών και των οργανικών τους θέσεων και με τη μείωση κατά 30% των οργανικών θέσεων όλων των φορέων. Ο Υπουργός Οικονομικών δήλωσε: «Όσοι εργαζόμενοι δεν καλύπτουν οργανικές ανάγκες θα τοποθετούνται στην εργασιακή εφεδρεία». Έτσι απλά! Προάγγελος αυτού η εφαρμογή του «Καλλικράτη» στους δήμους και οι συγχωνεύσεις-καταργήσεις σχολείων, όπου συνάδελφοι εκπαιδευτικοί έχασαν τις οργανικές τους θέσεις και αγωνιούν για την τύχη τους.

Θα ωφεληθεί άραγε ο εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα από τη συρρίκνωση του «πολυδάπανου και ζημιογόνου» δημοσίου; Η υποβάθμιση των δημοσίων υπηρεσιών, η εγκατάλειψη και σκόπιμη απαξίωση υγιών και με κοινωνική προσφορά οργανισμών, η καθημερινή ταλαιπωρία, η αδιαφορία του κράτους προς τον πολίτη, έχουν δημιουργήσει ένα υπόβαθρο που ευνοεί, όχι τυχαία, αυτές τις αντιλήψεις. Την ίδια στιγμή όμως που συρρικνώνεται το δημόσιο και απολύονται οι δημόσιοι υπάλληλοι, καταργούνται οι συλλογικές συμβάσεις, ενώ οι μισθολογικές περικοπές επεκτείνονται και στον ιδιωτικό τομέα, πείθοντας και τον τελευταίο δύσπιστο ότι η επίθεση του κεφαλαίου είναι ενιαία και έτσι θα πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Νέο πειθαρχικό δίκαιο

Και επειδή όλα αυτά δεν είναι καθόλου εύπεπτα και ο κόσμος δεν φαίνεται διατεθειμένος να αποδεχτεί τη μοίρα του σιωπηλά, έρχεται νέο πειθαρχικό δίκαιο να τελειώνει μια για πάντα με τους ανυπότακτους δημοσίους υπαλλήλους, που δεν βολεύονται με την ανεργία, τη φτώχεια και την ανασφάλεια. Για όποιον έχει την ελάχιστη σχέση με το πώς λειτουργεί το δημόσιο είναι τουλάχιστον γελοία τα επιχειρήματα περί δήθεν τιμωρίας των διεφθαρμένων δημοσίων υπαλλήλων και καλύτερης λειτουργίας των δημοσίων υπηρεσιών. Αυστηρότερο πειθαρχικό δίκαιο δεν σημαίνει καλύτερη εξυπηρέτηση του πολίτη αλλά υποταγή του υπαλλήλου.

Πράξεις όπως: άρνηση αναγνώρισης του Συντάγματος, έλλειψη αφοσίωσης στην πατρίδα και τη δημοκρατία (πού υπάρχει αλήθεια;), αναξιοπρεπής ή ανάρμοστη ή ανάξια για υπάλληλο συμπεριφορά εντός ή εκτός υπηρεσίας (κάπνισμα; κοτσίδα;), άσκηση κριτικής των πράξεων της προϊσταμένης αρχής που γίνεται δημόσια (συνδικαλισμός;), σύνταξη μεροληπτικής έκθεσης αξιολόγησης (για να εξαντληθεί κάθε αυστηρότητα), άρνηση ή παρακώλυση εκτέλεσης υπηρεσίας (απεργία; κατάληψη;) θα τιμωρούνται με αυστηρότερες ποινές, με παραγραφή στα 7 αντί των 5 ετών που ίσχυε, με βαρύτερες οικονομικές κυρώσεις, έως και με απόλυση.

Και όλα θα κρίνονται από πειθαρχικά συμβούλια με δικαστές και διευθυντές άλλων υπουργείων, ώστε οι κρίνοντες να είναι μακρινοί και «απρόσωποι» για τους κρινόμενους.

Τα στελέχη της «νέας εποχής»

Χωρίς τρομοκρατία τα μέτρα δεν μπορούν να περάσουν. Και αυτόν το ρόλο έρχονται να παίξουν τα νέα στελέχη του δημοσίου. Με τόσο αναβαθμισμένο το ρόλο της ιεραρχίας είναι φανερό ότι και οι επιλογές και κρίσεις προϊσταμένων όλων των βαθμίδων της διοίκησης θα πρέπει να γίνονται πλέον με άλλα πιο αναβαθμισμένα κριτήρια. Παρότι σήμερα γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά ότι δεν ισχύει η δήλωση του Υπουργού Ραγκούση ότι «δεν έγινε ούτε μια κομματική προαγωγή προϊσταμένου» («Καθημερινή» 27/3/2010), φανταζόμαστε τι θα συμβεί κατά την επιλογή των νέων αναβαθμισμένων στελεχών του δημοσίου που θα πρέπει να εφαρμόσουν αυτές τις πολιτικές. Απρόσωπα, δίνοντας συνεχώς διαπιστευτήρια σε αυτούς που τους διόρισαν και με πολλές φιλοδοξίες ανέλιξης θα κληθούν να στελεχώσουν τον μηχανισμό των περικοπών, της χειραγώγησης, των απολύσεων και της τρομοκρατίας. Ας αναλογιστεί ο καθένας τις ευθύνες του!

Η μεγαλειώδης απεργία

της 19ης και 20ής Οκτωβρίου

Η λαίλαπα που μας σαρώνει είναι λοιπόν τεράστια και είναι φανερό ότι η λαοθάλασσα της 19/10 δεν μπόρεσε να την αποτρέψει. Ο αγώνας που καλούμαστε να δώσουμε ενάντια στην πολιτική Ε.Ε.- ΔΝΤ- Κυβέρνησης προβλέπεται μεγάλος, παρατεταμένος και επίμονος, όσο μεγάλη, παρατεταμένη και επίμονη, είναι και η επίθεση που δεχόμαστε. Αφού λοιπόν καταφέραμε να σπάσουμε την τρομοκρατία και την προβοκάτσια των ΜΜΕ, συμμετείχαμε κατά εκατομμύρια στην 48ωρη απεργία και κατεβήκαμε κατά χιλιάδες στη συγκέντρωση για να έρθουμε αντιμέτωποι με τα πιο θλιβερά επεισόδια, που είχαν τραγικό αποτέλεσμα το θάνατο ενός συναγωνιστή μας. Από τη μια θριάμβευσε και πάλι η προβοκατόρικη μαύρη κουκούλα και από την άλλη έδωσε ‘‘μαθήματα’’ περιφρούρησης ο «αυθεντικός ταξικός πόλος».

Ωστόσο, πέρα από τα επεισόδια, πέρα από τους αμυνόμενους παμίτες και τους επιτιθέμενους κουκουλοφόρους, τον πετροπόλεμο και τις μολότωφ μέσα στο πλήθος των διαδηλωτών, πέρα από το ποιος «ήρξατο χειρών αδίκων», η ουσία είναι ότι γίναμε μάρτυρες αντιπαράθεσης στρατιωτικοποιημένων μηχανισμών, του «αυθεντικού ταξικού πόλου» που ξαφνικά διεκδίκησε ιδιοκτησιακή θέση ‘‘συνύπαρξης’’ στην πλατεία και επιζητεί την πραγμάτωση του ηγεμονισμού του στο εργατικό κίνημα (άλλωστε βαθιές είναι οι ιστορικές ρίζες αυτής της τάσης) μέσα σε ένα ρευστό και αναδιατασσόμενο πολιτικό σκηνικό και της «κουκούλας» που με την πλήρη αποθέωση του ατομισμού προσπαθεί να κρύψει τα πολιτικά αδιέξοδά της.

Φυσικά ακολούθησε η εκτεταμένη χρήση βίας και ρίψη χημικών από την αστυνομία στα δικά μας κεφάλια. Θλιβερά γεγονότα που δεν εξυπηρετούν παρά μόνο την κυβέρνηση και όσους θέλουν να διαιωνίζουν τη διάσπαση του κινήματος και των χωριστών πλατειών. Αυτή η αντιπαράθεση έδωσε πάτημα στην κυβέρνηση να εντείνει τη σύγκρουση και μετά την αποχώρηση του ΠΑΜΕ να προχωρήσει σε βίαιη εκκένωση της πλατείας. Για μας όμως είναι ξεκάθαρο ότι τον 53χρονο οικοδόμο του ΠΑΜΕ Δημήτρη Κοτζαρίδη τον σκότωσε η αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική.

  • ΟΧΙ ΣΤΑ ΒΑΡΒΑΡΑ ΜΕΤΡΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ- ΕΕ-ΔΝΤ
  • ΟΧΙ ΣΤΟ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ
  • ΟΧΙ ΣΤΟ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΟ ΦΤΩΧΕΙΑΣ
  • ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
  • ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ΜΙΣΘΟΙ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ
ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΜΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ