Προϋπολογισμός φτώχειας και λιτότητας

Την ώρα που οι συζητήσεις για την εκλογή του νέου προέδρου της δημοκρατίας είχαν ανάψει, την ώρα που ο καβγάς και το μυστήριο γύρω από το όνομα του νέου προέδρου μονοπωλούσε το ενδιαφέρον, και κυβέρνηση και αντιπολίτευση προσπαθούσαν να βρουν την πολυπόθητη λύση συναίνεσης, ο προϋπολογισμός του 2005 συζητιόταν στη βουλή. Όροι όπως «ήπια δημοσιονομική προσαρμογή», «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», «οικονομική εξωστρέφεια» (βλέπε ξεπούλημα και ιδιωτικοποιήσεις), «ανταγωνιστικότητα» ακούστηκαν στα έδρανα βουλής αντικαθιστώντας τα «κριτήρια της ΟΝΕ» της κυβέρνησης Σημίτη σε μια προσπάθεια να περάσουν «στα μαλακά» ωέες θυσίες για το λαό.

Κανείς δεν πρέπει να έχει αυταπάτες για τις πραγματικές προθέσεις της νέας κυβέρνησης. Είναι ίδιες με αυτές των προηγούμενων κυβερνήσεων. Κεντρική ιδέα η ίδια που επαναλαμβάνεται για πάνω από μια εικοσαετία (ποιος θυμάται άραγε το «τούνελ» όπου είχαμε μπει το 1985;): όλο και περισσότερα στο κεφάλαιο, όλο και λιγότερα στους εργαζόμενους, λιτότητα, αύξηση της φτώχειας, μεγαλύτερη ανασφάλεια και αβεβαιότητα για το λαό.

Βασικά στοιχεία του προϋπολογισμού αναδεικνύονται οι συνέπειες της οικονομικής απογραφής και η ανάγκη δημοσιονομικής προσαρμογής μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η περίφημη οικονομική απογραφή που έβγαλε στην επιφάνεια τη «δημιουργική» λογιστική του ΠΑΣΟΚ, χωρίς βέβαια να έχουμε καμία αμφιβολία για το ότι αν η ΝΔ ήταν κυβέρνηση τις ίδιες λογιστικές αλχημείες θα έκανε, έδωσε κατ’ αρχήν μια πρώτης τάξεως αφορμή στην ΕΕ να θέσει την ελληνική οικονομία υπό επιτήρηση και να παρεμβαίνει με απειλές επιβολής προστίμων και αυστηρών μέτρων και κατά δεύτερον έδωσε ένα ισχυρό άλλοθι στην κυβέρνηση για να συνεχίσει τις πολιτικές λιτότητας και αντιλαϊκών περικοπών, να κλιμακώσει την επίθεσή της.

Την ίδια στιγμή η ‘εθνική επιτυχία» των ολυμπιακών αγώνων μας άφησε 10% ανεργία και μια λυπητερή που έφτασε επίσημα τα 9 δισ. ευρώ (8,95 για την ακρίβεια) με μόνο0 1,75 να καλύπτεται από έσοδα του «Αθήνα 2004» και το υπόλοιπο 7,2 δισ. ευρώ να βαραίνει όλους μας. Παρά τις όποιες αντιρρήσεις της αντιπολίτευσης για το ύψος των ποσών, οι αριθμοί είναι τερατώδεις και το αναμενόμενο κέρδος επισφαλές, καθώς ούτε ο τουρισμός φάνηκε να ευνοήθηκε μα ούτε και κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο για τη μεταολυμπιακή τύχη των αθλητικών εγκαταστάσεων έχει εκπονηθεί. Έτσι πάλι οι εργαζόμενοι θα κληθούν να πληρώσουν το μάρμαρο, γιατί ανεξάρτητα από το μέγεθος της τρύπας θα αποτελέσει μιας πρώτης τάξεως αφορμή για σειρά αντιλαϊκών μέτρων και μεγαλύτερο ξεζούμισμα του λαού.

Οι λεγόμενες κοινωνικές δαπάνες (παιδεία, υγεία, ασφάλιση…) παραμένουν στα ίδια παγωμένα ποσοστά, οι αυξήσεις(;) στο δημόσιο κυμαίνονται στο 3,2-3,5%, οι συντάξεις στο 3,7%, ενώ τα έσοδα θα αυξηθούν κατά 3 δισ. ευρώ, με μια νέα φορολογική επιδρομή, καθώς επιβάλλεται νέος φορολογικός συντελεστής στα εισοδήματα των φυσικών προσώπων παίρνοντας πίσω προκαταβολικά τις όποιες μηδαμινές αυξήσεις και το όποιο κέρδος από την αύξηση του αφορολόγητου. Επίσης εξαπολύεται νέο μπαράζ αυξήσεων των έμμεσων φόρων κατανάλωσης (τσιγάρα, ποτά, ποιος ξέρει και ξενύχτια…) ενώ η επιβολή ΦΠΑ στις οικοδομές από 11,5 σε 18% θα εκτινάξει τις τιμές των ακινήτων και θα κάνει άπιαστο όνειρο την απόκτηση στέγης. Και όλα αυτά, τη στιγμή που ο επίσημος πληθωρισμός τον φετινό Γενάρη κυμάνθηκε στο 4%.

Προβαλλόμενος στόχος η μείωση του ελλείμματος και η δημιουργία των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών που θα προσελκύσουν νέες επενδύσεις. Εξ ου και η μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, οι πιέσεις για το άνοιγμα του ασφαλιστικού, οι ιδιωτικοποιήσεις.

Αυτή η νέα σαρωτική επίθεση πρέπει να βρει την πιο μαζική και αγωνιστική αντίσταση από μέρους των εργαζομένων. Αυτά είναι τα πραγματικά προβλήματα που απασχολούν το λαό. Επιτακτική λοιπόν είναι η ανάγκη καταδίκης του αντιλαϊκού προϋπολογισμού και οικοδόμησης ισχυρού μετώπου αντίστασης για την υπεράσπιση και διεύρυνση των κατακτήσεων.

Πετρούλια Όλγα

4/2005