Περιβάλλον: ώρα μηδέν!

Ο Αντόνιο Βιβάλντι με τις περίφημες «Τέσσερις εποχές», εξυμνούσε τους ήχους της φύσης.

Σήμερα αμφισβητείται η διάκριση των εποχών. Είναι πλέον εμφανές ότι οι ενδιάμεσες εποχές, φθινόπωρο και άνοιξη, τείνουν να εξαλειφθούν, δίνοντας τη θέση τους σ’ έναν ακραίο χειμώνα κι ένα ακραίο καλοκαίρι. Οι ήχοι της φύσης τείνουν να περιοριστούν λόγω της αλόγιστης επέμβασης στο φυσικό περιβάλλον.

Κυρίως για τη χώρα μας, έως το τέλος του αιώνα προβλέπεται μέση αύξηση της θερμοκρασίας έως και 6 βαθμούς Κελσίου, μεγιστοποίηση των περιόδων ξηρασίας, μείωση των βροχοπτώσεων και αύξηση της συχνότητας και έντασης των ακραίων καιρικών φαινομένων.

Οι κλιματικές αλλαγές θα έχουν άμεσες συνέπειες στην ανθρώπινη υγεία.

Ο συνδυασμός της αύξησης της θερμοκρασίας και της ρύπανσης θα οδηγήσει σε περισσότερα κρούσματα αναπνευστικών παθήσεων στους αστικούς πληθυσμούς, ενώ θα εκδηλωθούν μολυσματικές ασθένειες όπως η χολέρα, ο δάγκειος πυρετός, η σχιστοσωμίαση και ο κίτρινος πυρετός.

Σύμφωνα με έκθεση της WWF, που αναμένεται να εκδοθεί τους επόμενους μήνες, οι πολύ ζεστές μέρες και οι καύσωνες θα αυξηθούν θεαματικά μέχρι το τέλος του αιώνα – ειδικά στις ηπειρωτικές περιοχές. Ακόμα και στα νησιά του Βορείου Αιγαίου, οι ημέρες με θερμοκρασία πάνω από 35 βαθμούς κελσίου θα εμφανίζονται όλο και πιο συχνά. Η μείωση των καλοκαιρινών βροχοπτώσεων θα ξεπεράσει το 30%, με αύξηση των περιόδων ξηρασίας, ενώ στην Ανατολική Ελλάδα εκτιμάται ότι οι περίοδοι ξηρασίας θα είναι έως και δύο εβδομάδες μεγαλύτερες σε διάρκεια απ’ ό,τι σήμερα.

Σύμφωνα με έκθεση της Greenpeace για τη Μεσόγειο, οι θερμοκρασίες θα αυξηθούν πάνω από 4 βαθμούς Κελσίου μέχρι το 2100, ενώ στον θαλάσσιο χώρο οι αντίστοιχες αυξήσεις θα ξεπεράσουν τους 2 βαθμούς. Αύξηση από 2,5 έως 5 βαθμούς Κελσίου προβλέπουν και τα μοντέλα της ΝΑΣΑ.

Οι αιτίες είναι ξεκάθαρα πολιτικές: Ο άκρατος καπιταλισμός, το προβάδισμα στην αλόγιστη ιδιωτική πρωτοβουλία, το κυνήγι του κέρδους, η αύξηση των κερδών και των εσόδων των επιχειρήσεων, βασιζόμενες σε μια ανεξέλεγκτη φιλοσοφία ανάπτυξης και μεγιστοποίησης επιχειρηματικών κερδών με οποιοδήποτε κόστος, είτε στο περιβάλλον είτε άμεσα ή έμμεσα στους καταναλωτές. Όλα τα παραπάνω, συναποτελούν κύριες αιτίες σε αυτό που ονομάζουμε μόλυνση του περιβάλλοντος.

Το οικολογικό ζήτημα δεν μπορεί να εξαντληθεί σε ένα μονόστηλο άρθρο. Αφορά αιτίες και παραμέτρους πολυδαίδαλες και πολύπλοκες. Κάθε δραστηριότητα, αφορά σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, μία αιτία στη διάβρωση του φυσικού περιβάλλοντος.

Χώρες ανεπτυγμένες όπως οι Η.Π.Α. και η Ιαπωνία αρνούνται να συνυπογράψουν κάθε χρόνο δεσμεύσεις που αφορούν στον περιορισμό των μολυσμένων αποβλήτων, φυσικών και αέριων, καθώς και την κατάργηση της μεταφοράς αποβλήτων –κυρίως ψηφιακών– από τις χώρες αυτές σε αναπτυσσόμενες, όπως η Κίνα.

Αν επιστρέψουμε στα δικά μας πεπραγμένα, διαπιστώνουμε ότι είμαστε μια από τις χώρες με τη χαμηλότερη οικολογική συνείδηση. Ένα κράτος χωρίς οργανωμένο σύστημα ανακύκλωσης, αλλά και με την ελάχιστη έγνοια για το πολύπαθο φυσικό μας περιβάλλον.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα, τόσο οι πυρκαγιές στην Πελλοπόνησο το περασμένο καλοκαίρι, όσο και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων για τη μόλυνση του Ασωπού, με τεράστιες επιπτώσεις στη ζωή των κατοίκων των γύρω περιοχών.

Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με μια κυβέρνηση που κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της, εξυπηρετώντας συμφέροντα κεφαλαιούχων – βιομηχάνων και επιχειρηματιών – με κατάφωρο και ανενδοίαστο τρόπο, αλλά και με θρασύτατη αδιαφορία για το περιβάλλον και τον πληθυσμό της χώρας.

Φαίνεται, αν πάρουμε για παράδειγμα τον Ασωπό, πως με ένα πρόστιμο 1.500 ευρώ – ελαχιστότατο ποσό για βιομηχανίες που ρίχνουν τα απόβλητά τους στο ποτάμι – η πολιτεία «νίπτει τας χείρας της», κλείνοντάς μας το μάτι και υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας.

Μετά τις πρόσφατες πυρκαγιές στην Πελοπόννησο, κινδυνεύουν να αποχαρακτηριστούν μεγάλες δασικές εκτάσεις, τις οποίες διεκδικούν τεράστια επιχειρηματικά συμφέροντα, που έχουν να κάνουν και με πολυεθνικούς ξενοδοχειακούς στόχους.

Οι κυβερνήσεις του δυτικού κόσμου, συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής, είναι οι μεγαλύτεροι «εγκληματίες» απέναντι στο περιβάλλον – φυτικό και ζωικό – και στις ανθρώπινες ζωές.

Παναγιώτης Τζίνος



10/2008