Η “θεσμική δημοκρατία” της ακινησίας, σε πανικό…

Ας μιλήσουμε με όρους πολεμικούς. Άλλωστε, για κοινωνικό πόλεμο πρόκειται. Η σύγκρουση για το Ασφαλιστικό, είναι ολομέτωπη. Η κυβερνητική επίθεση μεγάλη. Η γραμμή άμυνας απαιτεί ξεσηκωμό για κοινή δράση και αντίστοιχου μεγέθους απάντηση από πλευράς όλων των εργαζομένων.

Σ’ αυτή τη βάση και ενόψει της (απόλυτα πετυχημένης) γενικής απεργίας της 12ης Δεκεμβρίου 2007, συγκροτήθηκε η «Πρωτοβουλία δράσης στο Εθνικό Τυπογραφείο για το Ασφαλιστικό», συντάσσοντας και δημοσιοποιώντας ένα κείμενο ελάχιστων κοινών θέσεων, που συνυπογράφηκε κατ’ αρχήν από 67 συναδέλφους.

Όσοι συνάδελφοι συνυπογράψαμε, δεν ανήκουμε στους ίδιους πολιτικούς χώρους, ούτε φυσικά στις ίδιες συνδικαλιστικές παρατάξεις. Επομένως, σε πολλά ζητήματα δεν ταυτίζονται οι απόψεις μας.

Πάνω απ’ όλα όμως, είμαστε εργαζόμενοι.

Γι’ αυτό και ενεργοποιηθήκαμε με γνώμονα μια συγκεκριμένη στάση απέναντι στην αντεργατική λαίλαπα. Αυτή η ευαισθητοποίηση προκάλεσε τα… ιδιοκτησιακά αντανακλαστικά της πλειοψηφίας (ΔΑΚΕ - ΠΑΣΚΕ) του Συλλόγου.

Έτσι, στην ανακοίνωση που εξέδωσε και διένειμε ενόψει της απεργίας της 12ης Δεκ. 2007, αφού έκανε λόγο «περί διαγραμμάτου» για «την αναγκαιότητα της συμμετοχής σ’ αυτή την κινητοποίηση», προτίμησε να αφιερώσει το υπόλοιπο και μεγαλύτερο μέρος της στην «Πρωτοβουλία», φροντίζοντας – μεταξύ άλλων – να φορτώσει τους συνυπογράψαντες ακόμα και με (άκουσον, άκουσον!) «διασπαστικές λογικές».

Αξίζει να προσέξουμε την… αγωνιστική γλώσσα της ανακοίνωσης: «Η ΑΔΕΔΥ μαζί με την ΓΣΕΕ καλεί όλους τους εργαζόμενους σε απεργιακή κινητοποίηση ενάντια σε κάθε επιβουλή των ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων».

Ποιοι επιβουλεύονται (διαχρονικά λέω εγώ) τα ασφαλιστικά δικαιώματά μας; Οι αντιασφαλιστικοί νόμοι δεν έχουν φορείς που τους επέβαλαν στο παρελθόν και επιχειρούν να τους επιβάλλουν και σήμερα;

Ούτε κατονομάζονται στην ανακοίνωση, ούτε –φυσικά– καταγγέλλονται. Μούγκα οι συνένοχες παρατάξεις του δικομματισμού.

Αλλά το «ψητό» της ανακοίνωσης δεν ήταν η απεργία. Η απεργία ήταν το πρόσχημα. Άλλωστε οι δύο παρατάξεις, ως πλειοψηφία του ΣΠΕΤ, δεν συνηθίζουν να εκδίδουν ανακοινώσεις ενόψει απεργιακών κινητοποιήσεων…

Την «πρωτοβουλία» είχαν ως στόχο, χωρίς να έχουν το σθένος ούτε να την κατονομάσουν, και γι’ αυτό φρόντισαν να πασπαλίσουν τα γραφόμενά τους με… ολίγη απεργία.

Έτσι άρχισαν τα κορακίστικαπερί ενότητας, «θυμίζοντάς» μας ότι «με την ενότητα έχουμε στο παρελθόν επιτύχει πολλά», όπως επίσης και ότι η πλειοψηφία των μελών του Δ.Σ. κινείται στο «δρόμο του διαλόγου που βοηθά στο ξεπέρασμα των μικρών αντιθέσεων που πιθανά μας χωρίζουν [υπογράμ. δική μου] και την προβολή των μεγάλων θεμάτων που μας ενώνουν».

Μην κουράζεσθε συνάδελφοι της πλειοψηφίας, γνωρίζουμε πόσο μικρές είναι οι μεταξύ σας διαφορές…

Συνεχίζει η ανακοίνωση της πλειοψηφίας:

«Ξεπερνώντας μικροπαραταξιακές σκοπιμότητες και διασπαστικές κινήσεις που στοχεύουν κοντόθωρα σε στιγμιαίο παραταξιακό όφελος(;), καλούμε κάθε συνάδελφο να σταθεί στο πλευρό μας… κ.λπ.»

Ποιες είναι οι διασπαστικές κινήσεις; Πότε και πως απειλήθηκε η ενότητα; Τα μέλη της πλειοψηφίας δεν αισθάνονται την ανάγκη να το αποδείξουν. Αρκεί που το λένε.

· Δεν τους κόφτει η ενότητα, η οποία ούτε απειλήθηκε, ούτε κινδύνευσε.

· Τους κόφτει το γεγονός ότι η «Πρωτοβουλία» τάραξε το τέλμα της ακινησίας τους.

· Τους κόφτει ότι έτριξε η καρέκλα από μια άλλη φωνή. Από ένα βήμα μπροστά, που κάναμε όχι

ανταγωνιστικά προς τον Σύλλογο, αλλά καλύπτοντας τη μόνιμη ανεπάρκεια –ή μήπως άρνηση;– του Συλλόγου, με την ενεργοποίηση των συναδέλφων ενόψει της αντιασφαλιστικής καταιγίδας.

Κατά συντριπτική πλειονότητα, οι απεργιακές κινητοποιήσεις και οι στάσεις εργασίας αφήνονται στην τύχη τους, στο νόμο της αδράνειας. Ως συνδικαλιστές, δεν οφείλουμε να συνεγείρουμε τους συναδέλφους εξηγώντας γιατί πρέπει να απεργήσουμε;

Ακόμα και για την κρίσιμη απεργία της 12ης Δεκεμβρίου, ποια ήταν η προετοιμασία από πλευράς Συλλόγου;

Μια γενική συνέλευση του προσωπικού αποφασίσαμε να πραγματοποιήσουμε γι’ αυτό το σκοπό η οποία, ωστόσο, ανακοινώθηκε την τελευταία στιγμή, χωρίς καμιά προσπάθεια μαζικοποίησης, με αποτέλεσμα η πενιχρή συγκέντρωση να καταλήξει ένας ψοφοδεής αναμηρυκασμός στρογγυλεμένων γενικοτήτων από τον ομιλητή–γραμματέα της ΑΔΕΔΥ, που έπασχε από φιλοκυβερνητικό γλωσσοδέτη.

Ιδού πώς αντιλαμβάνεται η πλειοψηφία τον απεργιακό αγώνα: «Για εμάς, ο αγώνας αυτός δεν είναι αγώνας εντυπώσεων κενός περιεχομένου. Για εμάς δεν προέχει το παραταξιακό όφελος».

· Το γεγονός ότι η «Πρωτοβουλία» προπαγάνδισε την απεργία είναι διάσπαση, αγώνας κενός

περιεχομένου, παραταξιακό όφελος;

· Διάσπαση ότι στο πανό που αναρτήσαμε απαιτούσαμε να καταργηθούν οι αντιασφαλιστικοί

νόμοι της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ;

· Παραταξιακό όφελος το σύνθημα «όχι στον διάλογο»;

Με λίγα λόγια, ό,τι ξεφεύγει από τη λογική της δικομματικής πλειοψηφίας, όποιες – αυτονόητες – για το εργατικό κίνημα θέσεις δεν στρογγυλεύουν τις γαλαζοπράσινες διαχρονικές αντιασφαλιστικές πολιτικές ευθύνες, βαφτίζονται διάσπαση.

Σε κάθε περίπτωση δεν επιδιώξαμε να συμφωνήσουμε με όσους έχουν κατατεθειμένες διαφορετικές θέσεις. Όμως, οι ιδέες και οι δράσεις δεν μαντρώνονται σε ελεγχόμενο τιμάριο κατοχής και αποκλειστικότητας κάτω από το αξιοθρήνητο τέχνασμα της ενότητας.

Πανικοβάλλονται οι «σωτήρες» όταν διατυπώνονται διαπαραταξιακά μη αρεστές θέσεις για κορυφαία συνδικαλιστικά και κοινωνικο-πολιτικά ζητήματα. Εκείνοι που, ενώ είχαμε αποφασίσει ομόφωνα συμμετοχή στην απεργία, καπηλεύτηκαν με «δημοκρατικές διαδικασίες» τον τίτλο του Συλλόγου για να λασπώσουν όσους ενεργοποιήθηκαν κατά του Ασφαλιστικού, βάζοντας υπογραφή «για το Δ.Σ. του ΣΠΕΤ», σε κείμενο που ουδέποτε έφεραν προς συζήτηση σε συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου!

Εκείνοι που, παραμονές της μεγαλειώδους απεργίας της 12ης Δεκεμβρίου 2007, ένιωσαν να απειλούνται περισσότερο από την κίνηση της «Πρωτοβουλίας» παρά από την κυβερνητική πολιτική.

Ν. Θεοδόσης- Φεξούλης


10/2008