Μισθολόγιο: ούτε νέο, ούτε ενιαίο

Ύστερα από απροκάλυπτο εμπαιγμό δύο και πλέον ετών, ύστερα από απίθανες, κάθε φορά, παλινωδίες, μεθοδεύσεις και άθλιες συνταγές λιτότητας, το πολυθρύλητο «νέο» μισθολόγιο, ένα απατηλό προπέτασμα συνέχισης της λιτότητας εις βάρος των εργαζομένων, ψηφίστηκε από την κυβέρνηση εν μέσω γενικής απόρριψης από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και τους εργαζόμενους.

Μετά τη θύελλα των αλλεπάλληλων – κλαδικών κυρίως – απεργιακών κινητοποιήσεων (εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι στην Τοπ. Αυτοδιοίκηση, εργαζόμενοι στη Στατιστική Υπηρεσία κλπ.) και τις κατά κλάδο όποιες επιτευχθείσες αυξήσεις, η προώθηση και ψήφιση ενός μισθολογίου που ούτε νέο, ούτε ενιαίο είναι, επιβεβαίωσε τη μεθοδευμένη παρελκυστική πρόθεση της κυβέρνησης αφενός να καθηλώσει τις πανυπαλληλικές διεκδικήσεις και αφετέρου να ανανεώσει τη μακρόχρονη λιτότητα.

Είναι αποκαλυπτικός ο στόχος του μισθολογίου, όπως αυτός προσδιορίζεται στην εισηγητική του έκθεση:

«Το προτεινόμενο μισθολόγιο του μέρους αυτού (σ.σ. εννοεί το α’ μέρος) αποσκοπεί στην περαιτέρω εκλογίκευση του συστήματος αμοιβών του προσωπικού του Δημοσίου, των Ο.Τ.Α. και λοιπών Ν.Π.Δ.Δ. και στην κατά δικαιότερο τρόπο εξομάλυνση των διαμορφωθεισών στο μεταξύ μισθολογικών διαφορών».

Σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση, πιστή στη γραμμή της λιτότητας, παίρνει με τις γνωστές αλχημείες από τη μια τσέπη των υπαλλήλων και βάζει στην άλλη, χωρίς φυσικά να χρηματοδοτεί ένα πραγματικά νέο μισθολόγιο. Όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι καθηλωνόμαστε οικονομικά στο επίπεδο των συνήθων ετήσιων αυξήσεων, αλλά περισσότερο πλήττονται οι χαμηλές κατηγορίες.

Ούτε λόγος φυσικά να γίνεται για τις περί εξομοιώσεως με τους ευρωπαϊκούς μισθούς κυβερνητικές φούσκες και για το γεγονός ότι «η ταχύτερα αναπτυσσόμενη οικονομία της Ευρώπης» (τρομάρα της!), μόνο τους εργαζόμενους δεν ωφελεί!

Με το από 1.1.2004 ισχύον μισθολόγιο, η κυβέρνηση, μεταξύ άλλων, καθιερώνει:

· Εννέα (9) υπομισθολόγια.

· Αυξήσεις αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίες, στην καλύτερη περίπτωση, με οροφή έως 6,4%, όχι μόνο δεν ξεπερνούν αλλά ούτε καν πλησιάζουν το προβλεπόμενο για τη διετία 2003-2004 ποσοστό 7,3% του πληθωρισμού. Επομένως, τα όσα ισχυρίζεται η κυβέρνηση στη συνοδευτική του μισθολογίου εισηγητική έκθεση ότι «αυξάνονται οι αποδοχές των υπαλλήλων σε επίπεδα σημαντικά υψηλότερα του πληθωρισμού»(!), αποτελούν απροκάλυπτη απάτη.

· Με αντισυνταγματικές ρυθμίσεις, εμμένει σκανδαλωδώς στον εμπαιγμό ως προς τα αναδρομικά του οικογενειακού επιδόματος (άρθρο 26), περιορίζοντας τη διάρκεια καταβολής για όλους τους διεκδικούντες υπαλλήλους σε 26 μήνες, δηλαδή, για το χρονικό διάστημα από 1-3-2001 μέχρι 30-6-2002, «είτε έχουν ασκήσει αγωγές, είτε όχι». Αλλά ακόμη και αυτά τα χρήματα – παρά τις περί του αντιθέτου δεσμεύσεις – δεν θα καταβάλονταν άμεσα, αλλά η χορήγηση τους παρεπέμπετο στο μέλλον με υπουργικές αποφάσεις. Και μόνο λόγω των επερχόμενων εκλογών του Μαρτίου 2004 άλλαξε η στάση της κυβέρνησης (για προφανείς ψηφοθηρικούς λόγους), η οποία αποφάσισε να χορηγήσει την πρώτη δόση στο τέλος Φεβρουαρίου 2004.

· Τορπιλίζει απροκάλυπτα, αυτογελοιποιώντας την, έτσι κι αλλιώς, διαδικασία – παρωδία των συλλογικών διαπραγματεύσεων, που από το 1999 πομπωδώς διατυμπανίζει, αφού στην παρ. 3 του άρθρου 24 τονίζει ρητά ότι «θέματα του νόμου αυτού δεν αποτελούν αντικείμενο συλλογικών διαπραγματεύσεων».

Με το ισχύον μισθολόγιο, στην πραγματικότητα βαθαίνουν οι ανισότητες μεταξύ κατηγοριών και ομάδων δημοσίων υπαλλήλων προκαλώντας αναπόφευκτη διαίρεση και γι’ αυτό πολυδιάσπαση που ήδη έχει αρχίσει να εκδηλώνεται ανοιχτά. Και τούτο αποτελεί μια βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια του συνδ. Κινήματος, απειλώντας με κατεδάφιση κατακτήσεις δεκαετιών.

Θλιβερή απόδειξη, οι φυγόκεντρες τάσεις μεγάλων Ομοσπονδιών, που ολοένα και περισσότερο αυτονομούνται στην πράξη από την ΑΔΕΔΥ, επιδεινώντας περαιτέρω την – ούτως ή άλλως – συνδικαλιστική παραλυσία του κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Ν. Θεοδόσης - Φεξούλης

1/2004