Οι απάτες – αυταπάτες της ευρωκάλπης και η συμμετοχική φάρσα

Και να που το δεύτερο τεύχος του «Δελτίου» της Αγωνιστικής Κίνησης μάς βρίσκει στη μετεκλογική ευρωνίλα. Μας ζήτησαν να βγάλουμε, λέει, τους εκπροσώπους μας το καλό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που καλά – καλά ούτε «ευρωπαϊκή» είναι. Ποια τρανότερη απόδειξη χρειαζόμαστε από εκείνη του πολέμου στο Ιράκ όταν μεγάλο μέρος των αστικών κυβερνήσεων της δήθεν ενιαίας Ευρώπης ακολούθησαν ως θεραπαινίδες τα κελεύσματα των ΗΠΑ; Για ποια «Ένωση» γίνεται λόγος, όταν αυτός ο οργανισμός αποτελείται από 25 χώρες όχι απλά δύο, αλλά πολλών ταχυτήτων και ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών; Μια ευρωπαϊκή ιμπεριαλιστική «Ένωση» που, ακόμα και στα αστικά πλαίσια, υπηρετεί τα συμφέροντα των ισχυρών χωρών σε βάρος των μικρότερων και απομυζά τους πόρους τους. Χώρια που οι λαοί της Ευρώπης υφίστανται μια άνευ προηγουμένου επίθεση στο σύνολο των δικαιωμάτων και κατακτήσεων τους.

Για ένα κοινοβούλιο, διακοσμητικό στοιχείο, που ούτε καν το ίδιο αποφασίζει και τελικά δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να νομιμοποιεί αποφάσεις της ευρωπαϊκής επιτροπής βαθιά αντιλαϊκές και αντεργατικές. Μας ζήτησαν να δώσουμε τη συγκατάθεσή μας στην προώθηση της καταστολής και αστυνόμευσης για την δήθεν αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, στις συμφωνίες έκδοσης, στην επίθεση ενάντια στα εργασιακά δικαιώματα(ελαστικές σχέσεις εργασίας, ιδιωτικοποιήσεις, απελευθέρωση απολύσεων…), στην κατάργηση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, τη συρρίκνωση των επιδοτήσεων και το ξεκλήρισμα της αγροτιάς, τη λιτότητα του ευρώ, την κατάργηση της δωρεάν παιδείας και υγείας, την αποβιομηχάνιση. Μας ζήτησαν να νομιμοποιήσουμε με την ψήφο μας τις αποφάσεις που οδήγησαν στους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, τις σφαγές στην Παλαιστίνη, τη συμμετοχή στη ληστεία του Ιράκ, το σχέδιο Ανάν στη Κύπρο.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι οι λαοί της Ευρώπης γύρισαν τις πλάτες στις κυβερνήσεις και κυρίως σε αυτές που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο συμμετείχαν στον πόλεμο του Ιράκ, με αποκορύφωμα την κατρακύλα κατά 18% των Βρετανών εργατικών και κατά 10% της κυβέρνησης του Μπερλουσκόνι. Μα αυτό που κυρίως αναδείχθηκε από την κάλπη την επόμενη των ευρωεκλογών ήταν τα μεγάλα ποσοστά αποχής και απονομιμοποίησης των επιλογών και αποφάσεων της ΕΕ. Μας λένε ανεδαφικούς όταν φωνάζουμε το «Έξω από την ΕΕ» τη στιγμή που «τόσες χώρες επιθυμούν διακαώς να μπουν». Αυτό άραγε δείχνουν τα πολύ χαμηλά ποσοστά συμμετοχής στις νεοεισελθείσες χώρες; Αποχή 79,13% στην Πολωνία, 70% στην Τσεχία, 61,5% στην Ουγγαρία, 83,04%(!!) στην Σλοβακία, 50% στη Λιθουανία, 73% στη Σλοβενία και 73,3% Εσθονία. Ή μήπως η αποχή δείχνει την απολιτική αδιαφορία του κόσμου, λες και δεν είναι ο ίδιος κόσμος που πριν από ένα χρόνο γέμιζε τα αντιπολεμικά συλλαλητήρια σε όλη την Ευρώπη και πριν τρεις μήνες, στην Ελλάδα, προσήλθε στις κάλπες για τις εθνικές εκλογές μέσα σε ένα άκρως πολιτικό κλίμα;

Όταν οι λαοί απαξιώνουν και απέχουν απ’ αυτό το δοτό όργανο, με διαρκώς διευρυνόμενα ποσοστά, γιατί θα πρέπει οι δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά να πιέζουν για ψήφο, υποσχόμενες την Ευρώπη των λαών ακόμα και του… σοσιαλισμού!; Εμείς τη διέξοδο την βλέπουμε έξω και ενάντια στην ΕΕ του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου.

2/2004