23 Οκτωβρίου 2004: Εκλογές για ανάδειξη αιρετών εκπροσώπων στα Υπηρεσιακά Συμβούλια
- Δεν ψηφίζουμε συμμετοχή στα όργανα συναλλαγής!
- Δεν ψηφίζουμε συνδιοίκηση!
Σα να μη φτάνουν τα όσα – γνωστά και ιλαροτραγικά – έχουν συμβεί τελευταία με τη συγκρότηση του νέου Υπηρεσιακού Συμβουλίου, τις κρίσεις προϊσταμένων Διευθύνσεων αλλά και τις κρίσεις προϊσταμένων τμημάτων του Εθνικού Τυπογραφείου, ήρθε η ώρα να ολοκληρωθεί – γι’ άλλη μια φορά – η «στημένη» θεατρική παράσταση με τις εκλογές για ανάδειξη αιρετών εκπροσώπων στα Υπηρ. Συμβούλια του Εθν. Τυπογραφείου.
Όλες οι συνδικαλιστικές παρατάξεις – εκτός από τη δική μας εννοείται – ζητούν και πάλι ψήφο για να αναδειχθούν εκπρόσωποι «καταρτισμένοι», «υπεύθυνοι», «καταρτισμένοι», «υπεύθυνοι», «καταξιωμένοι», «συνεπείς» και… «αγωνιστικοί».
Αλλά, όπως γράφαμε εδώ και 10 χρόνια (για να φρεσκάρουμε και κάποιες ασθενείς μνήμες), αυτός ο θεσμός της εκλογής αιρετών εκπροσώπων στο Υπηρεσιακά Συμβούλια «που καθιερώθηκε από το κράτος με τη σύμφωνη γνώμη της ΑΔΕΔΥ, και τον οποίο σύσσωμες οι ηγεσίες των συνδικαλιστικών παρατάξεων θεωρούν ως ‘κατάκτηση’ των εργαζομένων, χρόνια τώρα αποτελεί ένα ‘δούρειο ίππο’ ανάμεσά μας».
Αυτόν το θεσμό, τον έχουμε ζήσει και τον ζούμε στο πετσί μας.
«Κάθε κόμμα που καταλαμβάνει την εξουσία, γράφαμε σε άλλη σχετική ανακοίνωσή μας το 1998, σπεύδει την επομένη να ‘αποκαταστήσει’ τις αδικίες: Η πρώτη στόχευση είναι να καταστήσει υποχείρια τη σύνθεση των Υπηρεσιακών Συμβουλίων» (σας θυμίζει κάτι αυτό;).
Σ’ ένα τέτοιο όργανο, η συμμετοχή των αιρετών εκπροσώπων των εργαζομένων, τι μπορεί να σημαίνει, όταν είναι γνωστό ότι το κράτος και οι εκάστοτε εξουσιαστές του ουδέποτε πρόκειται να εκχωρήσουν στους εργαζόμενους αποφασιστική συμμετοχή, αλλά τους χρησιμοποιούν ως άλλοθι και επίφαση «δημοκρατικότητας» για να επιβάλουν τις αποφάσεις τους;
Και εδώ αφήνουμε κατά μέρος τη θλιβερή πραγματικότητα ότι οι εκπρόσωποι των εργαζομένων συνήθως εκλέγονται από συγκεκριμένες παρατάξεις και κατά κανόνα (με τις απαραίτητες εξαιρέσεις) ενεργούν υπό το πρίσμα των προειλημμένων διοικητικών και κομματικών επιλογών.
Αλλά (ως υπόθεση εργασίας) υπάρχει κάτι ακόμη χειρότερο: Έστω και αν το κράτος εκχωρούσε εξ ολοκλήρου τις αποφασιστικές του αρμοδιότητες στους εργαζόμενους, τι θα συνέβαινε; Εργαζόμενοι θα έκριναν εργαζόμενους για κατάληψη διοικητικών θέσεων!!!
Όπως είναι φανερό, η διαφωνία μας δεν εστιάζεται σε «αξιολογικές ή αριθμητικές βελτιώσεις» του θεσμού (που έτσι κι αλλιώς θεωρούμε κομματικό εργαλείο), αλλά στην ίδια τη φιλοσοφία του.
Η συμμετοχή στα συνδιοικητικά όργανα αποπροσανατολίζει τους εργαζομένους και δημιουργεί αυταπάτες για το ρόλο του κράτους και των μηχανισμών του. Δημιουργεί ασάφειες και συγχύσεις για το ρόλο των «συνδικαλιστών» και καλλιεργεί τη λογική των «εκπροσώπων» που θα λύσουν τα προβλήματά μας σε συνεργασία με τη διοίκηση. Αλήθεια, δεν παραξενεύει κανέναν το ότι έχει παραχωρηθεί ένα τέτοιο «δικαίωμα» στους εργαζομένους και μάλιστα με υποχρεωτική τη συμμετοχή τους στις εν λόγω εκλογές;
Για μας τα προβλήματα δεν λύνονται δι’ αντιπροσώπων, αλλά μέσα από τα δικά μας όργανα. Όργανα που κατακτήθηκαν με αγώνες και θυσίες, ανεξάρτητα από το κράτος και τους μηχανισμούς του. Η συσπείρωση γύρω από έναν ταξικά προσανατολισμένο Σύλλογο, η λειτουργία του ως πραγματικού οργάνου των εργαζομένων, η συμμετοχή στις μαζικές διαδικασίες, η απόρριψη λογικών και πρακτικών που δελεάζουν τους εργαζομένους με «καρέκλες» και «θέσεις» συγχέοντάς τους σκόπιμα με τη διοίκηση, μπορούν μόνο να ανοίξουν το δρόμο για την ανατροπή των αρνητικών συσχετισμών, για τις νίκες που έχουμε ανάγκη όλοι μας.
Γι’ αυτό είμαστε ξεκάθαροι:
· ΟΧΙ ΣΤΗ ΣΥΝΔΙΟΙΚΗΣΗ
· ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΚΡΑΤΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ
· ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΓΙΑ ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΑΙΡΕΤΩΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΩΝ ΣΤΑ ΤΠΗΡΕΣΙΑΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ.
3/2004
