Αν και υπομονετικά ακούσαμε όσα μακρόσυρτα μας είπε περί παγκοσμιοποίησης, περί ενότητας του εργατικού κινήματος σε Ελλάδα και Ευρώπη ή ότι, «το μνημόνιο είναι αναγκαίο κακό» (τα ίδια λέει και η κυβέρνηση με… πόνο) εισπράττοντας ακόμα και μεταφυσικούς προβληματισμούς, όπως «ας υποθέσουμε ότι καταργείται το μνημόνιο, τι θα βάλουμε στη θέση του;», μάταια περιμέναμε να ακούσουμε έστω και μια αναφορά στα… αγαθά της σημερινής πασοκικής διαχείρισης. Με τόση συνδικαλιστική εμπειρία που διαθέτει δεν μας έκανε ούτε μια πρόταση για το πώς να πορευτούμε.
Αντίθετα, όταν θεώρησε ότι του έθιξα τον πρωθυπουργό (το πόσο ο πρωθυπουργός μας θίγει δε μετράει –πάνω απ’ όλα οι θεσμοί) ενεργοποιήθηκαν αυτόματα τα ανακλαστικά του και έσπευσε να απαντήσει σαν να είναι… κυβερνητικός εκπρόσωπος! Θεσμοί συνάδελφε είναι και το εισόδημα, τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις των εργαζομένων αλλά γι’ αυτά δεν είδαμε να έχεις την ίδια ευαισθησία. Στη πρεμούρα σου, όμως, πρόλαβες να μας χρεώσεις στο… ΕΕΚ. Βουλωμένο γράμμα διαβάζεις συνάδελφε…
Το σίγουρο είναι ότι με τα δυο πόδια σε δυο βάρκες, συνδικαλισμός δεν γίνεται. Πρέπει κάποτε να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις.
