Το μεγάλο φαγοπότι (ξανα)αρχίζει. Οι μεγάλες πολεμικές βιομηχανίες του κόσμου και οι έμποροι του πολέμου, οι μεσάζοντες, ακονίζουν τα μαχαίρια τους για να ορμήσουν στην πλούσια πίτα. Αεροπλάνα, άρματα μάχης, φρεγάτες, ελικόπτερα και άλλα συναφή «παιχνιδάκια» μάς πλασάρονται σε ένα σκοτεινό διπλωματικό παζάρι.
Το σύνθημα έδωσε στις αρχές Μαΐου ο υπουργός Άμυνας, ο οποίος (εκφράζοντας φυσικά την κυβερνητική πολιτική) για να δικαιολογήσει το «ξεπάγωμα» άλλαξε περιτύλιγμα στο “αμυντικό” στρατιωτικό δόγμα, το βάφτισε πλέον “αποτρεπτικό” και εξήγγειλε το νέο εξοπλιστικό πακέτο που, για τη δεκαετία 2006 – 2015, θα φτάσει περίπου τα 27 δισ. ευρώ! Από αυτό το κολοσσιαίο ποσό, το 1/3 περίπου αντιστοιχεί σε χρέη που μετακυλίονται από προηγούμενα εξοπλιστικά προγράμματα. Αξίζει να σημειωθεί ότι το πενταετές εξοπλιστικό πρόγραμμα 1996 – 2000 κόστισε (σύμφωνα με την ιστοσελίδα του Ελληνικού Στρατού) περίπου 11,74 δισ. ευρώ.
Η «πτωχή πλην τιμία Ελλάς», δεν είναι καθόλου αθώα. Είναι ένα κλασικό δείγμα της παγκόσμιας εξοπλιστικής αγοράς, ένας χρυσοφόρος εξαρτημένος πελάτης της επικερδέστερης και σταθερά ανθηρότερης βιομηχανίας του κόσμου, της πολεμικής.
Τα τελευταία τριάντα χρόνια η Ελλάδα βρίσκεται (με ελάχιστες εξαιρέσεις) στην πρώτη πεντάδα εξοπλιστικών δαπανών παγκοσμίως!
Οι κυβερνήσεις, από τη μια δηλώνουν «άδεια ταμεία» για τους εργαζόμενους, για τη δημόσια Παιδεία, την Υγεία, το κοινωνικό κράτος, αλλά από την άλλη διαθέτουν ιλιγγιώδη ποσά για να θωρακιστούν, σου λένε, τα σύνορα και το έθνος. Εξοπλιστικά κέρδη του καπιταλισμού χρεωμένα, για γενεές δεκατέσσερις, στο λαό.
«Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ’ το τραπέζι κηρύχνουν τη λιτότητα. Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα ζητούν θυσίες», καταπώς έγραψε αριστουργηματικά ο Μπ. Μπρεχτ.
Εν μέσω ανεργίας, ανεξέλεγκτης ακρίβειας και αύξουσας φτώχειας, οι γιγαντιαίοι εξοπλισμοί καλά κρατούν.
Αλλά δυστυχώς καμία δύναμη δεν μπορεί να μας προστατέψει απ’ τους “προστάτες” μας (εγχώριους και μη). Στη ζούγκλα του ιμπεριαλιστικού κόσμου και ιδιαίτερα στα σπαρασσόμενα Βαλκάνια, τα τελευταία 20 χρόνια καταρρέουν σαν τραπουλόχαρτα οι «πολιτικές κατευνασμού» και η “εξαγορά” εξωτερικής πολιτικής μέσω των εξοπλισμών και ο “εξευμενισμός” των ισχυρών. Οι αγορές διεκδικούνται και ξαναμοιράζονται με τα όπλα. Δηλαδή με αίμα. Η αγριότητα της πάλης για τον γεωστρατηγικό έλεγχο των αγορών, δεν έχει τελειωμό. Τα κέρδη του κεφαλαίου δεν έχουν τελειωμό. Απομένουν μόνο τα σφαγεία του πολέμου, οι εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί, τα εθνικιστικά μίση, οι καταστροφές και τα ερείπια.
Και να πεις ότι οι ψευδεπίγραφοι εθναμύντορες υπερασπίζονται τη δική τους, έστω, εκδοχή της «υπεράσπισης του έθνους»;
Ας σταθούμε σε μία μόνο επίκαιρη όσο και κραυγαλέα αντίφαση.
Από τη μια ξεπουλάνε (χθες και σήμερα) αντί «πινακίου φακής» τον εθνικής σημασίας (από την καθαρά στρατιωτική άποψη) ΟΤΕ, δηλαδή ξεπουλάνε “έθνος”, και από την άλλη αγοράζουν όπλα για την “προστασία” του έθνους!
Ποιος δεν γνωρίζει τον θεμελιώδη κανόνα του σύγχρονου στρατιωτικού δόγματος ότι, στο ενδεχόμενο όποιας πολεμικής σύρραξης, η πρώτη επιδίωξη του κάθε εμπλεκόμενου είναι να επιτύχει την «τηλεπικοινωνιακή τύφλωση» του αντιπάλου, δηλαδή να παραλύσει τον εγκέφαλο κάθε επιχειρησιακού τομέα;
Μήπως, όμως, εν καιρώ ειρήνης τα πράγματα είναι καλύτερα; Να θυμίσουμε το πρόσφατο μεγάλο σκάνδαλο των τηλεφωνικών υποκλοπών, όπου βρισκόταν υπό παρακολούθηση ακόμα και ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας; Και «ούτε γάτα ούτε ζημιά».
Είναι χαρακτηριστικό ότι, πριν στεγνώσει το μελάνι των υπογραφών για το ξεπούλημα του ΟΤΕ στον «μεγάλο και αξιόπιστο εταίρο»(!), το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ» αποκάλυπτε ένα τεράστιο σκάνδαλο εσωτερικών υποκλοπών στην Deutsche Telekom.
Μεταφέροντας την αποκάλυψη του γερμανικού περιοδικού σε πρωτοσέλιδο δημοσίευμά της (και εκτεταμένα αποσπάσματα στις εσωτερικές σελίδες), η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» (26-5-08) παρέθετε τον πυρήνα της είδησης: «Η Deutsche Telekom επί χρόνια κατασκόπευε συστηματικά μέλη του εποπτικού της συμβουλίου, δικούς της manager και δημοσιογράφους που κάλυπταν το σχετικό ρεπορτάζ»!
Ο «Μεγάλος Αδελφός» είναι εδώ. Και –πέρα από τις περί του αντιθέτου αστείες κυβερνητικές διαβεβαιώσεις– είναι το απόλυτο αφεντικό στις ελληνικές τηλεπικοινωνίες. Το «έθνος» μπορεί να κοιμάται ήσυχο!
Στα χέρια ποιων παραδόθηκε, λοιπόν, ο ΟΤΕ; Στα χέρια ποιων θα είναι πλέον και πώς θα χρησιμοποιηθούν οι παρακολουθήσεις και το “απόρρητο” των τηλεπικοινωνιών και τα στραπατσαρισμένα δημοκρατικά δικαιώματα σ’ αυτόν τον νευραλγικό τομέα; Αλλά και στο βωμό ποιων συμφερόντων θυσιάζονται κατακτημένα δικαιώματα χιλιάδων εργαζομένων στον ΟΤΕ;
Δυστυχώς, τα χειρότερα έπονται.
