Οι συνάδελφοι γράφουν…

ΣΚΕΠΤΟΜΑΙ, ΘΕΛΩ, ΑΚΟΥΩ

Τυπογραφικοί Ολυμπιακοί Αγώνες και βάλε…

Λίγες φορές στη ζωή μου ένιωσα τόσο πολύ άβολα. Τα χρόνια πέρασαν και η ενέργεια του πάλαι ποτέ εφήβου βρίσκεται στο βάθος του παρελθόντος.

Να όμως που όταν βλέπω καθαρά, διακρίνω σπουδαίες αλλαγές και με κρατούν σε ετοιμότητα. Πλησιάζουν οι μέρες μου για συνταξιοδότηση όμως έρχονται και οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Έργα ατελείωτα στην εργασία μου – σαν το γεφύρι της Άρτας – μπουχτίσαμε από σκόνη και σχέδια, από βάψιμο και πλαστικό, έργα και στην Αθήνα με κόκκινα πεζοδρόμια, ηλεκτρονικές κάμερες, δακτυλίους και αποκλεισμούς.

Λεφτά από ‘δω, λεφτά και από ‘κει, 40 νοσοκομεία θα χτίζαμε, και εγώ θέλω να πάρω σύνταξη. Αγαπητοί μου, κοκκινίζουν τα μάτια μου, ξεθωριάζουν τα ρούχα μου, πονάνε τα κόκαλά μου, θέλω να δω και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Κάποιος ξένος θα μου πει «τυχερέ, θα απολαύσεις τους αγώνες».

ΣΚΕΠΤΟΜΑΙ γιατί πρέπει να χαρώ! Ή να κλάψω: για τα γήπεδα Καλατράβα, για τους δρόμους, τις τελετές, τις δεξιώσεις, τα τραπεζώματα ή για την άδεια από χρήματα τσέπη μου; Αλλά σίγουρα όταν θα δω τον Άγγλο αστυνομικό ή τάδε κομάντο να μου ζητά με σπασμένα ελληνικά δίπλωμα οδήγησης και ταυτότητα, πρέπει να ξανασκεφτώ, οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι για την Ελλάδα, για τον αθλητισμό ή για να αισθανθώ «ασφαλής» στη χώρα μου; Λοιπόν οι Ολυμπιακοί Αγώνες θυμίζουν αγώνες του ΤΑΠΕΤ. Παντού καθυστέρηση, μυστικότητα και θεωρίες για σκάνδαλα, στόματα κλειστά χωρίς ουσιαστικές απαντήσεις στα ερωτήματά μας. Έχουν κοινό παρανομαστή χρήματα με άγνωστο το Χ.

ΘΕΛΩ όλοι να επιτύχουν, όλοι να φύγουν χορτάτοι από εντυπώσεις, ευχές και μετάλλια. Η Ελλάδα να πάρει το χρυσό, οι άλλοι του ΤΑΠΕΤ το αργυρό και μεις τα μέλη το χάλκινο, γιατί αυτό παίρνουμε πάντα στους μεγάλους αγώνες και δεν φωνάζουμε, υπάρχουν και οι έπαινοι που πρέπει που πρέπει να τους πάρουν αυτοί που ίδρυσαν το ΤΑΠΕΤ, αυτοί που έγιναν πρόεδροι και αντιπρόεδροι τιμής ένεκεν.

ΑΚΟΥΩ 30 χρόνια στο Τυπογραφείο ότι προχωρούν τα θέματά μας, βρίσκονται σε καλό δρόμο, όμως αντικρίζω τον ήλιο να ξεπροβάλει κάθε πρωί από την Ανατολή! Πόσο μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα όταν γίνονται τα ίδια λάθη; Τι συμβαίνει; Θα σκεφθώ, θα ακούσω και στο επόμενο πάλι πιο καυτά θέλω να με διαβάσετε.

Χαράλαμπος Παπαδόπουλος

2/2004