Βασίλης Πατσιώλης: Χάθηκε ο συνάδελφος και φίλος που δικαίωνε την έννοια ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Το Τμήμα των πιεστηρίων έγινε ακόμα πιο φτωχό. Άλλος ένας συνάδελφος έφυγε από κοντά μας. Πολύ νωρίς και πολύ γρήγορα. Το κενό που άφησε μεγάλο.

Έφυγε ένας Άνθρωπος με το Α κεφαλαίο. Ένας άνθρωπος που μας δίδαξε ήθος και αξιοπρέπεια. Με ένα χαμόγελό του μπορούσε να κερδίσει τον καθένα μας και το είχε καταφέρει. Λιγομίλητος, απλός, αέρινος. Όταν το Εθνικό Τυπογραφείο έβραζε στις τελευταίες κρίσεις προτίμησε την αποχή από τα αξιώματα. Προτίμησε στα 58 του να παραμείνει ανάμεσά μας σαν απλός υπάλληλος δουλεύοντας με τέτοιο ζήλο που θα τον ζήλευαν νεώτεροί του. Ποτέ δεν κακολόγησε συνάδελφο, ποτέ του δεν παραπονέθηκε για κάτι. Συνδετικός κρίκος των παλαιών συναδέλφων με τους νεώτερους. Έβρισκε πάντα τη χρυσή τομή με το δικό του τρόπο για το καθετί και είχε γίνει αποδεκτός απ’ όλους μας. Άνθρωπος που ποτέ δεν αρνήθηκε να βοηθήσει συναδέλφους και να τους σταθεί σαν φίλος και αδελφός, σε οποιοδήποτε πρόβλημά τους. Περνούσε πάντα απαρατήρητος, χωρίς μεγάλα λόγια.

Έφυγε τόσο σεμνά και αθόρυβα όσο η ζωή που έκανε. Ο καλός φίλος για μας. Ο καλός και υπομονετικός δάσκαλος για τους μαθητευόμενους. Ο Άνθρωπος για όσους τον γνώριζαν και τον έζησαν από κοντά. Με παρέα το τσιγαράκι του και το τσιπουράκι του είχε κάνει οικογένειά του το Εθνικό Τυπογραφείο.

Βασίλη έφυγες νωρίς και το κενό που άφησες μεγάλο. Μας λείπει η παρουσία σου, η ματιά σου, το χαμόγελό σου κάτω από το μουστάκι σου. «Καραϊσκάκης» το παρατσούκλι σου και όχι άδικα. Έγραψες την ιστορία σου μέσα στο Εθνικό Τυπογραφείο και είναι πολλά αυτά που άφησες πίσω σου για να σε θυμίζουν.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει.

Πάντα θα βρίσκεσαι στις καρδιές μας και πάντα μια καρέκλα θα μένει άδεια όταν θα πίνουμε ένα κρασί.

Το Εθνικό Τυπογραφείο δεν έχασε απλά άλλο ένα συνάδελφο, έχασε έναν ΑΝΘΡΩΠΟ από αυτούς που είναι ευλογία να τους έχεις δίπλα σου και να σε θεωρούν φίλο τους.

Καλό ταξίδι ΦΙΛΕ.


Βαγγέλης Πράσινος