Απώλειες συναδέλφων

ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΚΙΚΑΣ: Όρθιος απέναντι και στο θάνατο…

Είναι δύσκολο, αυτά που πιστεύει και ακολουθεί κανείς στη ζωή να τα τηρεί και απέναντι στο θάνατο. Που συχνά έρχεται «σαν παπούτσι δίχως πόδι, σαν πανωφόρι χωρίς κορμί», καθώς έγραψε αριστουργηματικά ο Χιλιανός ποιητής Πάμπλο Νερούντα.

Ο συνάδελφος Βασίλης Γκίκας, στάθηκε όρθιος στον άνισο αγώνα με την ανίατη ασθένεια, φεύγοντας από τη ζωή σε ηλικία 51 ετών, στις 4 Σεπτεμβρίου 2006.

Ανείπωτη η ψυχική συντριβή, γι’ αυτό που δε χωράει ο νους, αλλά που μας επιβάλλουν με βίαιο – και κάποτε αφόρητα επώδυνο – τρόπο, οι βιολογικοί κανόνες.

Ήταν απ’ τους λίγους, τους μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού, που εδώ και πολλά χρόνια συναπαρτίζαμε τη συνδικαλιστική μας παράταξη. Με σκέψη εξαιρετικά εύστοχη και λόγο λιτό, οι εσωπαραταξιακές τοποθετήσεις του, ξεχώριζαν πάντοτε για την καθαρότητα και την ορθότητά τους.

Με κοινές εμπειρίες στο Εθνικό Τυπογραφείο, χωρίς την ασυλία της κομματικής ομπρέλας, είναι εκείνος που, όταν χρειάστηκε, υπέστη, περισσότερο από κάθε άλλον, τις συνέπειες της αταλάντευτης στάσης του.

Όταν, εδώ και χρόνια, η προηγούμενη διοίκηση του Εθνικού Τυπογραφείου σε μια επίδειξη πυγμής, μετακίνησε στην πρωϊνή βάρδια τους «ενοχλητικούς» υπαλλήλους του Βιβλιοδετείου της απογευματινής βάρδιας, ζητώντας την υποταγή τους στους τότε «αυλικούς», ήταν ο τελευταίος που – ύστερα από 1 περίπου χρόνο - , ξαναγύρισε στη θέση του.

Γιατί είχε τη ραχοκοκαλιά του μαχητή.

Κι αυτή τη ραχοκοκαλιά και την καρτερία της αξιοπρέπειας, την όρθωσε και απέναντι στο θάνατο.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΡΔΑΛΗΣ: Υπόδειγμα εργατικότητας

Ύστερα από πολύχρονη μάχη με την ανίατη ασθένεια, έφυγε από τη ζωή στις 15 Ιουνίου 2006, σε ηλικία 49 ετών, και ο συνάδελφος Δημήτρης Κορδαλής.

Άνθρωπος χαμηλών τόνων, από τους συνεπέστερους στη δουλειά του, προσηνής και αγαπητός σε όλους μας, ο εκλιπών συνάδελφος βύθισε στη θλίψη την οικογένειά του αλλά και τους συναδέλφους.

Μου δόθηκε η ευκαιρία να συνεργασθώ συνδικαλιστικά μαζί του από το μετερίζι της παράταξής μας, για μια θητεία στο Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου και να διαπιστώσω την ειλικρίνεια αλλά και την ευθύτητα του χαρακτήρα του.

Ο χρόνος δε θα σβήσει τα ίχνη του.

Θα ζει πάντοτε στη μνήμη μας.

Νίκος Φεξούλης