Με αφορμή την 8η Μαρτίου


Μοιράζομαι μαζί σας μια είδηση που πέρασε μεν στα ψιλά αλλά έχει πράγματι ιδιαίτερο ενδιαφέρον: «Στην Πλατεία Θεάτρου στήνεται κάθε βράδυ ένα παιχνίδι… Ομάδες μεταναστριών από την Αφρική στέκονται στις γωνίες. Όταν περνάνε περαστικοί, μηχανάκια ή αυτοκίνητα τρέχουν από πίσω τους προκαλώντας με λόγια και προσφορές… Άλλες φορές πάλι, οι κοπέλες αναγκάζονται να παίξουν το ρόλο του κυνηγημένου. Τρέχουν για να αποφύγουν κάποιους οδηγούς που προσπαθούν να τις χτυπήσουν ή τα περιπολικά της αστυνομίας που περιοδικά σταματούν για να κάνουν έλεγχο και να τις συλλάβουν ως παράνομες μετανάστριες» («Ελευθεροτυπία», 1/3/2010).


Το 1910, η Κλάρα Τσέτκιν, όταν στο Διεθνές Συνέδριο Σοσιαλιστριών πρότεινε τη καθιέρωση της 8ης Μάρτη ως τη Διεθνή Ημέρα της Γυναίκας, σίγουρα δεν είχε στο μυαλό της την τύχη αυτών των γυναικών, που ο σύγχρονος καπιταλισμός ερημώνει και λεηλατεί τις χώρες τους και τις στέλνει στο «δυτικό παράδεισο» να βρουν την εκμετάλλευση και τον πόνο. Το ίδιο σάπιο σύστημα που στερεί καθημερινά δικαιώματα και κατακτήσεις χτυπώντας, κατ’ αρχήν και όχι μόνο, τα πιο ευάλωτα κομμάτια της εργατικής τάξης, όπως οι γυναίκες και οι μετανάστες.

Όμως η επίθεση φέρνει πάντα αντίσταση. «…Πριν από έξι μήνες, οι μετανάστριες από την Αφρική αρνήθηκαν να συμμετέχουν στο παιχνίδι. Κατέβηκαν όπως κάθε μέρα στο δρόμο αλλά δεν κυνηγούσαν τους πελάτες τους, μόνο στέκονταν παθητικά και περίμεναν. Αν κάποιος τις πλησίαζε, δέχονταν να του προσφέρουν σεξουαλικές υπηρεσίες με αμοιβή. Αλλά οι ίδιες δεν προκαλούσαν ούτε διεκδικούσαν τους πελάτες. Η οργανωμένη αυτή αντίδραση προκλήθηκε ύστερα από τον άγριο ξυλοδαρμό και τραυματισμό μιας κοπέλας από τη μαντάμ της επειδή δεν κατάφερε να της φέρει αρκετά χρήματα. Η απεργία κράτησε μερικές ημέρες κι ύστερα, μετά από διαπραγματεύσεις, τερματίστηκε…».

Το συμπέρασμα είναι μονάχα ένα. Όσο δύσκολα κι αν φαίνονται τα πράγματα, στην επίθεση, σε κάθε τομέα, μπορούμε να απαντήσουμε μόνο με αντίσταση και αγώνες. Δεν υπάρχει κανένας άλλος δρόμος και οι κατατρεγμένοι αυτού του κόσμου με το παράδειγμά τους μας διδάσκουν.

Όλγα Πετρούλια