Τα εν οίκω και… εν δήμω

Διαίρει και βασίλευε
              
 Την άνοιξη του 2011 ήρθε στο Εθνικό Τυπογραφείο η εντολή εκτύπωσης των απογραφικών δελτίων της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας. Καθώς ο όγκος της δουλειάς ήταν μεγάλος και η χρονική πίεση τεράστια, επιστρατεύτηκε σχεδόν το σύνολο του προσωπικού των Διευθύνσεων Γ΄ και Ι΄ Εκτυπώσεων - Βιβλιοδεσίας. Έτσι οι συνάδελφοι, κατά τη συνήθη πρακτική,  κλήθηκαν να καλύψουν τις ανάγκες της παραγωγής  με ολοήμερες βάρδιες, ακόμα και τα Σαββατοκύριακα. Στο τέλος της εργασίας και προκειμένου να καλυφθούν οι ώρες της υπερωριακής απασχόλησης, δημιουργήθηκαν, καθ’ υπόδειξη της Στατιστικής Υπηρεσίας, δύο συνεργεία των 20 ατόμων το καθένα. Δυστυχώς όμως «οι συνάδελφοι που πραγματικά εργάστηκαν από τις εμπλεκόμενες διευθύνσεις είχαν ξεπεράσει τον παραπάνω αριθμό,  καθώς δεν είχε ορισθεί ο αριθμός τους κατά την διάρκεια παραγωγής των δελτίων απογραφής» (από σχετική αίτηση των συναδέλφων προς το Δ.Σ. του Σ.Π.Ε.Τ.).
               
Η διοίκηση, αφού κακώς αποδέχτηκε ως δεδομένο τον εκ των υστέρων, μικρότερο του πραγματικού, αριθμό εργασθέντων στα συνεργεία, στη συνέχεια επιχείρησε να τα «μπαλώσει» βάζοντας στις λίστες κάποιους εργαζόμενους και πετώντας έξω αναγκαστικά κάποιους άλλους, οι οποίοι δικαίως διαμαρτυρήθηκαν. Φυσικά, σ’ αυτή τη διαδικασία θριάμβευσαν, για άλλη μια φορά, οι πελατειακές σχέσεις. Η συνέπεια ανταμείφθηκε με αποκλεισμό και οι «συνήθεις ύποπτοι» και «συνήθως προσφέροντες», βρέθηκαν εκτός συνεργείων με τους «συνήθεις τακτοποιημένους» να φιγουράρουν στις πρώτες θέσεις.
              
 Ως πότε οι επιλογές, τα λάθη και οι παραλείψεις της διοίκησης, θα καλύπτονται μετακυλίοντας τις επιπτώσεις στις πλάτες μας; Μήπως το ίδιο δεν συμβαίνει με την έλλειψη προσωπικού και τον τεράστιο όγκο δουλειάς που έχει συσσωρευτεί; Αντί, λοιπόν, να αποκαλυφθούν οι πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος, που είναι η συνειδητή απαξίωση και εγκατάλειψη (σε σημείο διάλυσης) του Εθνικού Τυπογραφείου, οι επιλογές της πολιτικής ηγεσίας που δεν επιθυμεί να το ενισχύσει με προσωπικό, οι πολιτικές της τελευταίας διετίας που εξώθησαν μαζικά τους συναδέλφους σε φυγή-παραίτηση και ο τεράστιος όγκος δουλειάς, σε αντιδιαστολή, φορτώνονται τα προβλήματα στις πλάτες μας, τροφοδοτώντας αντιπαραθέσεις που αποσκοπούν σε διαχωρισμούς, ανάμεσα στους διοικητικούς και τους τεχνικούς, σ’ αυτούς που δουλεύουν και τους άλλους, τους «τεμπέληδες», ανάμεσα στους συνεπείς και τους «κοπανατζήδες». Το «διαίρει και βασίλευε» θριαμβεύει, οι μεταξύ μας σχέσεις δηλητηριάζονται, οι πολιτικές ευθύνες της διοίκησης αποσιωπώνται και το πρόβλημα πραγματικά δεν λύνεται. Μα το χειρότερο είναι ότι διχασμένοι παραμένουμε θύματα αυτής της κατάστασης και ανίσχυροι να αντιδράσουμε.