Στο μετερίζι του αγώνα ή στη συναίνεση της κατεδάφισης;

Εκλογές Σ.Π.Ε.Τ.:

«Η υπεράσπιση των θέσεων και κατακτήσεών μας είναι αποκλειστικό έργο δικό μας. Κανένα Σύνταγμα, κανένας εργασιακός νόμος και καμιά διαπραγμάτευση δεν μπορεί να μας προστατέψει αν εμείς οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, δεν είμαστε σε θέση να υπερασπιστούμε αγωνιστικά τα δικαιώματά μας»

Με πρόσχημα τις διατυμπανιζόμενες «διαρθρωτικές αλλαγές», με τη μορφή χιονοστιβάδας, μια ενορχηστρωμένη και απροσχημάτιστη αντεργατική επιχείρηση. Η οικονομία γίνεται και πάλι «εθνική» όταν πρόκειται να χάσουν οι εργαζόμενοι. Οι «διαρθρωτικές αλλαγές» ξεκινούν πάντοτε από τις τεράστιες εργασιακές ανατροπές εις βάρος των εργαζομένων και εκεί καταλήγουν.

Όποιες ιστορικές κατακτήσεις είχε πετύχει το εργατικό κίνημα, με αίμα και αγώνες, σήμερα στηλιτεύονται ως «προνόμια» προς κατάργηση.

Η θεμελιώδης εργατική κατάκτηση «οχτώ ώρες εργασία, οχτώ ώρες ύπνος, οχτώ ώρες ελεύθερο χρόνο», είναι πια μακρινό όνειρο. Η απελευθέρωση και ελαστικοποίηση του ωραρίου μετατρέπουν τον εργαζόμενο σε σύγχρονο σκλάβο. Καιρός είναι να θυμηθούμε ξεχασμένες αλήθειες.

«Παρατείνοντας την εργάσιμη ημέρα ο καπιταλιστής, γράφει ο Μαρξ, μπορεί να πληρώνει μεγαλύτερο μισθό και όμως να κατεβάζει την αξία της εργασίας αν η αύξηση του μισθού δεν αντιστοιχεί με το μεγαλύτερο ποσό εργασίας που ξεζουμίζει και την παράλληλη φθορά της εργατικής δύναμης που προκαλεί μ’ αυτό τον τρόπο» (Κ. Μαρξ, «Μισθός, τιμή, κέρδος»).

Γι’ αυτό ο αξεπέραστος επαναστάτης αποφαίνεται κατηγορηματικά ότι «όσο περισσότερο κατορθώνει το κεφάλαιο να μακραίνει την εργάσιμη ημέρα, τόσο μεγαλύτερο ποσό σφετερίζεται από την εργασία άλλων ανθρώπων» και συνεπώς «όσο περισσότερο δουλεύει ο εργαζόμενος τόσο μικρότερο μισθό παίρνει».

Είναι φανερό ότι η εξελισσόμενη ολομέτωπη επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους οδηγεί σε έναν κοινωνικό πόλεμο, που από τη φύση του διαλύει τις αυταπάτες γελοιοποιώντας και απογυμνώνοντας από κάθε προσχηματικό ρόλο τις υποταγμένες συνδικαλιστικές γραφειοκρατικές ηγεσίες, θέτοντας ωμά, στην πραγματική τους βάση, τις αδυσώπητες ταξικές σχέσεις. Κεφάλαιο και εργασία είναι δύο ανειρήνευτα εχθρικά στρατόπεδα. Σε οξείες κοινωνικές συγκρούσεις, η επιλογή είναι αδήριτη: Ή από εδώ ή από κει.

Έτσι εξαντλούνται πια τα περιθώρια για τα γνωστά διαταξικά «παιχνιδάκια» των μικροαστών συνδικαλιστών. Η παγκοσμιοποίηση, δηλαδή η πάλη των δυνάμεων στην παγκόσμια αγορά, αγγίζει όλο και πιο δραματικά τις συνθήκες των εργαζομένων στον κόσμο.

Η κυβέρνηση της ΝΔ – όπως χθες η όμοιά της του ΠΑΣΟΚ – σ’ αυτά τα κελεύσματα υπακούει. Από την πλευρά τους, οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατικές ηγεσίες προσαρμόζονται εν συγχύσει σε πραγματικότητες που ελάχιστα καταλαβαίνουν, αλλά δεν μπορούν να διαψεύσουν τη φύση και τη λειτουργία τους: διεφθαρμένες από το μικροαστικό πνεύμα μπορούν μονάχα να προσδεθούν στο άρμα του ιμπεριαλισμού, στηρίζοντας τις κυβερνήσεις στο όνομα της «συναπόφασης» και της κοινωνικής συνεργασίας.

Η επαίσχυντη συμφωνία της διοίκησης του ΟΤΕ και της πλειοψηφίες της ηγεσίας της ΠΟΕ-ΟΤΕ (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ) για εθελούσια έξοδο από τον Οργανισμό χιλιάδων εργαζομένων, αποτελεί μια ήττα για το υπαλληλικό κίνημα και ένα τεράστιο ιστορικό πισωγύρισμα, αφού υπηρετώντας κυνικά το στόχο της πώλησης του ΟΤΕ και με δόλωμα το ατομικό και πρόσκαιρο όφελος, ξεπουλήθηκαν κατακτήσεις γενεών και γενεών εργαζομένων, αποστερώντας πλέον τους νέους εργαζόμενους από όσα μέχρι σήμερα είχαν κατακτηθεί. Και ακολουθεί η «επίλυση» του Ασφαλιστικού των τραπεζοϋπαλλήλων. Και του ΟΣΕ και του Ταχ. Ταμιευτηρίου και των ΕΛΤΑ και όσων άλλων εργαζομένων. Η εργατική τάξη, διαιρεμένη και ευάλωτη, δέχεται καίρια χτυπήματα μέσα σε μια άθλια κυβερνητική προπαγάνδα σπίλωσης και διαστρέβλωσης, που το στίγμα της δίνει ο ίδιος ο πρωθυπουργός κάνοντας λόγο για «συντεχνιακά συμφέροντα των λίγων». Η τελευταία γραμμή άμυνας των εργαζομένων κινδυνεύει.

Και ενώ οι γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες ξεπέρνιουνται από την άγρια πραγματικότητα, εν τούτοις δεν παύουν, πνιγμένες στις αντιφάσεις τους, να παίζουν τον υπονομευτικό ρόλο τους.

Στο περιθώριο της σύγχυσης, του αποπροσανατολισμού και της φαιδρότητας, η ηγεσία της ΓΣΕΕ, αν και διά στόματος του προέδρου της κατήγγειλε τη συμφωνία του ΟΤΕ, προκηρύσσει ένα δημοψήφισμα-παρωδία μεταξύ εργαζομένων και ανέργων με ερωτήματα για το «ελαστικό 8ωρο»(!) και το διαχωρισμό των εργαζομένων από την κυβέρνηση, σε «παλαιούς» (προ του 1992) και «νέους». Φαιδρό δείγμα ενός άκρατου εκφυλισμού.

Δεν μπορούμε να υστερεί ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ κ. Σπ. Παπασπύρος. Ένοιωσε την ανάγκη να διερμηνεύσει τι θέλει να πει για όλα τούτα ο «σοσιαλιστής» πολιτικός αρχηγός του: «Όμως είμαι σαφής από τις επικοινωνίες που έχω, ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπανδρέου όταν λέει ότι ‘δεν είμαστε κρατικιστές’ κακώς διερμηνεύεται από ορισμένα στελέχη ότι μιλά για άρση της μονιμότητας, η δήλωση αφορά την αύξηση της κοινωνικής αποτελεσματικότητας του δημόσιου τομέα»!

Το εργατικό κίνημα συνθλίβεται, παγιδευμένο στους κομματικούς φορείς της αστικής εξουσίες. Η κυβέρνηση με την εργοδοσία και το ΠΑΣΟΚ από τη μια και οι συνδικαλιστικοί εφιάλτες του δικομματισμού από την άλλη, οδηγούν σ’ έναν συναινετικό εργασιακό μεσαίωνα.

Ήδη, θεωρείται περίπου ως αυτονόητη η κατάργηση της μονιμότητας στις ΔΕΚΟ (ευρύτερος δημόσιος τομέας) και «προβάρεται» η επέκτασή της στο «στενό» δημόσιο τομέα (υπουργεία), ενώ ένα νέο κύμα επίθεσης ετοιμάζεται με τον υπό επεξεργασία νέο δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα (όπου θα συνδέεται η αξιολόγηση των υπαλλήλων με τη στοχοθεσία και τους δείκτες αποδοτικότητας, σύνδεση μισθού-παραγωγικότητας) και το νέο μισθολόγιο, στο όνομα πάντοτε της αποτελεσματικότερης λειτουργίας του κράτους.

Οι τομείς-φιλέτα του δημοσίου πάνε για ξεπούλημα, αφού πρώτα «εκκαθαριστούν» από το «βάρος» των εργαζομένων (βλέπε συμφωνία ΟΤΕ). Υπό το ψευδεπίγραφο σύνθημα της εξομοίωσης των εργαζομένων, επιχειρείται μια δραματική ανατροπή ιστορικών κατακτήσεων, μια άνευ προηγουμένου κατεδάφιση, που βαφτίζεται «κατάργηση των ‘ρετιρέ’». Κυβέρνηση και μείζων αντιπολίτευση, Τύπος, τηλεόραση και «δημοσκοπήσεις», κάνουν λόγο για «απαρχαιωμένα εργατικά δικαιώματα», ενώ οι νέοι άνεργοι στην Ελλάδα κατέχουν το τρίτο υψηλότερο ποσοστό στην Ευρώπη. Ο υπουργός Οικονομίας κ. Αλογοσκούφης δηλώνει προκλητικά ότι «όποιος θέλει πόλεμο με την κοινωνία θα τον έχει»! Μιλεί για λογαριασμό της κοινωνίας ο κύριος εκφραστής του πολέμου κατά των εργαζομένων. Δε λέει ποιος επιτίθεται και ποιος αμύνεται. Η κυβέρνηση δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι βρίσκεται στο στάδιο της «τελικής λύσης» και ότι για τούτο έχει τη «στήριξη της κοινωνίας».

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, όπου πέφτουν κάστρα, όπου επιχειρείται μια προκρούστεια εξίσωση των εργαζομένων προς τα κάτω, οι εργαζόμενοι στο Εθνικό Τυπογραφείο, δεν αποτελούμε νησίδα ευτυχίας στη μέση της θύελλας, αλλά αναπόσπαστο τμήμα της πανταχόθεν βαλλόμενης εργατικής τάξης. Το σπίτι του γείτονα καίγεται. Έρχεται και η σειρά μας… Η ολομέτωπη επίθεση, αναπόφευκτα θα αγγίξει κι εμάς. Έφτασε πλέον ο κόμπος στο χτένι.

Η υπεράσπιση των θέσεων και κατακτήσεών μας είναι αποκλειστικό έργο δικό μας. Κανένα Σύνταγμα, κανένας εργασιακός νόμος και καμιά διαπραγμάτευση δεν μπορεί να μας προστατέψει αν εμείς οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, δεν είμαστε σε θέση να υπερασπιστούμε αγωνιστικά τα δικαιώματά μας.

Η διακύβευση πλέον είναι, αν θα παραμείνουμε δημόσιοι υπάλληλοι. Επομένως, το δίλημμα επιλογής που τίθεται εν όψει των εκλογών του ΣΠΕΤ είναι κρίσιμης σημασίας:

Θα ταχθούμε στο μετερίζι του αγώνα ή στη συναίνεση της κατεδάφισης; Εμείς επιλέγουμε το πρώτο.

· Γι’ αυτό στεκόμαστε μαχητικά αλληλέγγυοι στους εργαζόμενους των κλάδων που σήμερα πλήττονται, υπερασπίζοντας ουσιαστικά και τα δικά μας εργασιακά δικαιώματα. Ο αγώνας τους είναι και δικός μας αγώνας.

· Καταγγέλλουμε την κατάπτυστη συμφωνία στον ΟΤΕ.

· Καταδικάζουμε τη νεοφιλελεύθερη πολιτική και τους «δούρειους ίππους» του συνδικαλιστικού κινήματος ή όσους διεκδικούν για λογαριασμό τους την αποκλειστικότητα της αυθεντικής έκφρασης των εργαζομένων.

· Εμπρός για τη συγκρότηση ενιαίου μετώπου ενότητας των εργαζομένων.

· Να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι το δημόσιο χρέος και την «εθνική ανταγωνιστικότητας».

· Όχι στην άρση της μονιμότητας.

· Όχι στη συρρίκνωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων μας.

· Ψήφο στην ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΕΘΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟ στις εκλογές της 30ης Ιουνίου 2005.

Υποψήφιοι για το ΔΣ του ΣΠΕΤ:

Άννα Ζερβού

Νίκος Θεοδόσης

Όλγα Πετρούλια

Παναγιώτης Τζίνος

Γιώργος Τσίπης

5/2005