Τις τελευταίες εβδομάδες έχει ανοίξει το ζήτημα της μονιμοποίησης των συμβασιούχων. Ένα ζήτημα τόσο παλιό όσο τα πάγωμα των προσλήψεων μόνιμου προσωπικού στο δημόσιο και αφορά 200.000 περίπου «ομήρους» σε αντιστοιχία με τους 350.000 μόνιμους δημοσίους υπαλλήλους!!!
Ποια μονιμότητα λοιπόν; Ποια εξασφάλιση και ποια σταθερότητα στο Δημόσιο; Οι ελαστικές σχέσεις εργασίας έχουν ήδη μπει και επεκτείνονται συστηματικά αποτελώντας σταθερή πολιτική όλων των κυβερνήσεων. Ευτυχώς βέβαια για κάποιους ήρθε η περίφημη Κοινοτική Οδηγία 99/70 για να «λύσει» το πρόβλημα και να προσαρμόσει τα ελληνικά πράγματα στα ευρωπαϊκά δεδομένα. Ας μας πουν οι διάφοροι ευρωπαιόφιλοι, που εν όψει ευρωεκλογών ζητούσαν τη ψήφο μας για την «Ευρώπη των πολιτών» και άλλα τέτοια ηχηρά, πώς εξηγείται ότι στη «φιλεργατική» Ευρώπη τα ποσοστά των απασχολούμενων με ελαστικές μορφές εργασίας είναι αναλογικά μεγαλύτερα απ’ ό,τι στη χώρα μας, ενώ εφαρμόζεται ήδη εδώ και μια 5ετία η εν λόγω Οδηγία; Ή μήπως μπορούμε να αγνοήσουμε το σκεπτικό της που κάνει λόγο για «εκσυγχρονισμό της οργάνωσης της εργασίας, συμπεριλαμβανομένων των ευέλικτων εργασιακών προτύπων, προκειμένου να καταστούν οι επιχειρήσεις παραγωγικές και ανταγωνιστικές και να επιτευχθεί η αναγκαία ισορροπία μεταξύ ευελιξίας και ασφάλειας»;
«Τηρώντας» λοιπόν τις προεκλογικές δεσμεύσεις της, η κυβέρνηση προχωρά στην… τακτοποίηση των συμβασιούχων με Π.Δ. που θέτει τις εξής βασικές προϋποθέσεις: οι συμβασιούχοι να έχουν συμβάσεις διάρκειας 24 μηνών τουλάχιστον, ενεργές, με μια απόκλιση δύο μηνών, τουλάχιστον από 10/7/02 έως την ημερομηνία δημοσίευσης του Π.Δ., διακοπή μεταξύ των συμβασιούχων όχι πάνω από 3 μήνες, εργασία «δημοσίου συμφέροντος» που διανύθηκε στον ίδιο φορέα, με τους ίδιους όρους, στην ίδια ειδικότητα και σε ίδια καθήκοντα και κάλυψη διαρκών και πάγιων αναγκών, στην κρίση αρχικά των κυβερνητικών Υπηρεσιακών Συμβουλίων και δευτερευόντως του ΑΣΕΠ και τέλος, λειτουργικότητα – βιωσιμότητα του φορέα απασχόλησης που πάλι η κυβέρνηση το κρίνει.
Προϋποθέσεις που αφήνουν έξω τους αναπληρωτές και ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς, το προσωπικό των εισηγμένων εταιρειών στο Χρηματιστήριο (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, ΕΛΤΑ κ.λπ.), το προσωπικό των τραπεζών και των θυγατρικών τους, τους αργαζόμενους στις δημοτικές επιχειρήσεις, τους εργαζόμενους στα προγράμματα κατάρτισης του ΟΑΕΔ, στα προγράμματα που δεσμεύουν χρήματα από κονδύλια της ΕΕ και το εποχικό προσωπικό. Με άλλα λόγια αποκλείεται η συντριπτική πλειοψηφία των συμβασιούχων, ενώ εκκρεμεί και η έγκριση συνταγματικότητας ή μη από το Συμβούλιο της Επικρατείας.
Η συνδικαλιστική ηγεσία της ΑΔΕΔΥ, με την ΠΑΣΚΕ να επωμίζεται τις ευθύνες των προηγούμενων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και την ΔΑΚΕ να αναγκάζεται να προσαρμοστεί στις συνέπειες των προεκλογικών δεσμεύσεων της ΝΔ, φαίνεται ότι συμφωνεί με όλα και δηλώνει δια στόματος του Προέδρου της ότι «το Π.Δ., είναι θετικό και επιδέχεται βελτιώσεις». Η ΓΣΕΕ, παρά τις αντιρρήσεις που ψελλίζει, ακολουθεί την ίδια γραμμή και δεσμεύεται να πιέσει την κυβέρνηση να προωθήσει αντίστοιχο Π.Δ. για τον ιδιωτικό τομέα, λες και υπάρχει περίπτωση να εφαρμοστεί ποτέ – έστω για μια ελάχιστη μειοψηφία – συμβασιούχων από μια εργοδοσία που καθημερινά αυθαιρετεί και έχει στη κυριολεξία ξασαλώσει υπαγορεύοντας στην ουσία την αντεργατική επίθεση των τελευταίων 10 ετών.
Αντιστεκόμενοι στο κλίμα της συναίνεσης, οι συμβασιούχοι οργανώνονται και προχωρούν σε κινητοποίηση, αναγκάζοντας την κυβέρνηση να κάνει τακτικούς ελιγμούς όσον αφορά τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς, με στόχο την προώθηση της πολιτικής της αδιοριστίας. Δυστυχώς όμως στις 14/5, ημέρας πανελλαδικής κινητοποίησης των συμβασιούχων του Δημοσίου, επαναλήφθηκε το γνωστό σκηνικό με τέσσερις διαφορετικές συγκεντρώσεις στο κέντρο της Αθήνας! Όμως, το αίτημα είναι δίκαιο και αφορά ακόμα και τον τελευταίο εργαζόμενο: Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων χωρίς όρους και προϋποθέσεις, πράγμα που θα κριθεί στη βάση των πολιτικών συσχετισμών και όχι στη βάση οργανωτικών και άλλων τεχνητών διαχωρισμών και «ιδιαιτεροτήτων».
Αυτό φαίνεται ότι το αντιλαμβάνεται η συντριπτική πλειοψηφία των συμβασιούχων στο Δημόσιο. Τι τύχη μπορεί να έχει ένα Π.Δ. εξαιρέσεων, αποκλεισμών και απολύσεων; Η ίδια η ζωή θα δημιουργεί καθημερινά τους όρους αντίστασης και κοινής δράσης. Το κεφάλαιο των συμβασιούχων δεν κλείνει εύκολα…
Πετρούλια Όλγα
2/2004
