Η έκδοσή μας

Το εγχείρημα μιας έκδοσης, όσο απλό κι αν φαίνεται εκ πρώτης όψεως, άλλο τόσο επικίνδυνο είναι αφού καλείται (και φιλοδοξεί) από τη μια να δημιουργήσει ένα βήμα πληροφόρησης και διαλόγου, που κραυγαλέα λείπει από τα Εθνικό Τυπογραφείο και από την άλλη να πορευθεί ως πυξίδα ανάμεσα στους σκοπέλους της σύγχυσης, της πολυδιάσπασης και του αποπροσανατολισμού του συνδικαλιστικού κινήματος.

Σ’ αυτή τη πορεία, δεν είμαστε ουδέτεροι, ούτε ψαρεύουμε σε θολά νερά, ακριβώς γιατί ο συνδικαλισμός δεν είναι ουδέτερη, στα όρια του οικονομισμού, δράση, αλλά το ταξικό καμίνι της πολιτικής συνείδησης όπου δοκιμάζονται και πλάθονται οι δυνάμεις της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Δυστυχώς, εδώ και χρόνια, το σ.κ. χωρίς αυτόνομο λόγο, σύρεται έρμαιο, συχνά σκορπιέται, διασπάται, εκτρέπεται και εν τέλει υποδουλώνεται απ’ την κυρίαρχη τάξη, με πρώτιστη ευθύνη των ξεπουλημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών.

Ο καπιταλισμός «ξέρει ότι αν οι καπιταλιστές δεν είχαν στα χέρια τους τα συνδικάτα μέσω των αρχηγών που ονομάζονται σοσιαλιστές, αλλά που στην πραγματικότητα ασκούν την πολιτική των καπιταλιστών, ολόκληρο το ικρίωμα του καπιταλισμού θα σωριαζόταν» (Λένιν).

Η ταξική θέση του μισθωτού (με ή χωρίς επιδόματα) ως εργαζομένου, δεν έπαψε να είναι ταξική. Δεν πάψαμε λοιπόν να ανήκουμε στην υπό εκμετάλλευση εργατική τάξη. Από αυτή την αφετηρία και σε κεφαλαιώδη σημεία αναφοράς πάνω στην κοινή ταξική μας ρίζα, θέλουμε να συναντηθούμε και να συμπορευτούμε όλοι οι εργαζόμενοι με στόχο την ενότητα στη δράση και όχι την ενότητα στην υποταγή. Δεν ευαγγελιζόμαστε ότι κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια. Αναζητούμε και επιδιώκουμε διαλεκτικά έναν κοινό προσανατολισμό.

Αλλά αυτή η πορεία δεν είναι ευθύγραμμη, ούτε αυτονόητη, όπως με τον πλέον σκληρό τρόπο έχει δείξει η πραγματικότητα.

Όσες, ελάχιστες, φορές στον ιστορικό χρόνο, η εργατική τάξη κατόρθωσε να κινηθεί συμπαγής και ενιαία, θαυματούργησε.

Με τις μικρές μας δυνάμεις θέλουμε να υπηρετήσουμε τους άμεσους και ιστορικούς στόχους του εργατικού κινήματος. Να στρέψουμε τα μάτια έξω από τον στενό μας περίγυρο, συνειδητοποιώντας ότι η εργατική τάξη είναι διεθνική και γι’ αυτό – ειδικά μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο – μόνο μια διεθνιστική εργατική πολιτική μπορεί να αντιπαλέψει τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό. Και τούτο δεν είναι ακατόρθωτο, ούτε ουτοπικό. Αντίθετα, διαρκώς καταρρέουν οι φρεναπάτες του καπιταλισμού. Απέναντι σ’ αυτή τη βαρβαρότητα δεν μένουμε απαθείς. Πρέπει με λόγο και με πράξη να πάρουμε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι την τύχη μας στα χέρια μας. Γιατί όπως έγραψε ο πάντοτε επίκαιρος Μαρξ, όταν μια ιδέα γίνει κτήμα των μαζών, τότε μετατρέπεται σε υλική δύναμη.

Η πρόκληση είναι μπροστά μας…

1/2004