Προς τον κύριο «μαζί τα φάγαμε»

Οι συνάδελφοι γράφουν…


Αξιότιμε κύριε Αντιπρόεδρε της Κυβέρνησης,

Με έκπληξη σας άκουσα να μιλάτε για την κατάσταση της οικονομίας της χώρας μας. Έμεινα άναυδη όταν ξεστομίσατε εκείνο το «μαζί τα φάγαμε». Έχασα πάλι τον ύπνο μου. Σκεφτόμουν: εγώ έφαγα τόσο πολύ ώστε βούλιαξα την οικονομία της χώρας μου; Την έφτασα στη χρεοκοπία, όπως μου λένε; Άρχισα να αναζητώ της ευθύνες μου. Τις βρήκα κύριε Αντιπρόεδρε αλλά όχι στο φαΐ. Δεν τα φάγαμε μαζί κύριε Αντιπρόεδρε.

Όταν εγώ έτρωγα σουβλάκι στη γειτονιά των Πετραλώνων και του Κερατσινίου, εσείς πού τρώγατε και τι, κύριε Αντιπρόεδρε;

Όταν εγώ ψώνιζα από τα εμπορικά κινέζικα καταστήματα της γειτονιάς μου και το παζάρι του Πειραιά τις Κυριακές, εσείς πού ψωνίζατε, κύριε Αντιπρόεδρε;

Όταν εγώ ψώνιζα από τη λαϊκή εσείς την επισκεπτόσαστε μόνο προεκλογικά, για να μοιράσετε το φυλλάδιό σας.

Όταν εγώ έκανα καλοκαιρινές διακοπές στο ορεινό χωριό μου στην Κρυόβρυση της Ηλείας και στην Καμάρα Αρκαδίας (χωριό του συζύγου μου) εσείς, άραγε, πού κάνατε διακοπές;

Πώς, λοιπόν, τα φάγαμε μαζί, αφού αλλού τρώω εγώ, αλλού ψωνίζω, αλλού κάνω διακοπές, και πάντως όχι εκεί που συχνάζετε εσείς…Το σίγουρο είναι ότι δεν τα έφαγα εγώ. Εγώ έφαγα τόσα όσα μου επέτρεπε ο μισθός από την εργασία μου.

Προσπαθήσατε να το εξηγήσετε στη συνέχεια, το πήγατε στις προσλήψεις. Στο λεγόμενο ρουσφετολόι. Και εκεί σ’ εμένα ρίξατε τις ευθύνες. Φταίω εγώ αν με διορίσατε ενώ, κατά την άποψή σας, δεν με χρειαζόσαστε; Εγώ εργαζόμενη ήμουν και μάλιστα σκληρά εργαζόμενη, πριν από τον διορισμό μου. Εργαζόμενη και σήμερα. Εσείς φταίτε και οι άλλοι, εσείς και οι άλλοι που κυβερνήσατε αυτό τον τόπο δεκαετίες τώρα και μας λέτε ότι δεν ξέρετε πόσους δημοσίους υπαλλήλους έχετε. Το λέτε χωρίς ντροπή. «Ένοχη» ή «συνένοχη» λοιπόν για το δικαίωμα στην εργασία;

Επειδή δέχθηκα μια θέση στο δημόσιο όπου δεν γνώριζα εάν είμαι υπεράριθμη. Εσείς όμως οφείλατε να γνωρίζετε. Εσείς και όλοι οι κυβερνώντες καταντήσατε το δικαίωμα στην εργασία εργαλείο ψηφοθηρίας, εξευτελισμού και ρουσφετολογικής πελατείας και σήμερα επιχειρείτε να μας φορτώσετε την δική σας ανεπάρκεια με εκείνο το «μαζί τα φάγαμε».

Ξέρω θα πείτε τώρα ότι λαϊκίζω. Ασφαλώς και λαϊκίζω κύριε Αντιπρόεδρε! Τι είμαι εγώ;

Είμαι επιστήμονας για να μιλώ τη γλώσσα την ψευτοεπιστημονική; ΟΧΙ! Εσείς είστε… Είμαι πολιτικός για να μιλήσω τη γλώσσα την ξύλινη; ΟΧΙ εσείς είστε… Λαός είμαι κύριε Αντιπρόεδρε, που προσπαθείτε να με κάνετε μάζα. Εγώ όμως ως λαός θα μιλώ και θα σκέφτομαι. Γιατί αυτή τη γλώσσα ξέρω μόνο. Εσείς ομιλείτε όλες τις γλώσσες… Εσείς λαϊκίζατε προεκλογικά! Γιατί τότε απευθυνόσασταν στο λαό. Τότε δεν λέγατε «μαζί τα φάγαμε». Τότε, όλο χαμόγελα, σας αισθανόμουν πολύ κοντά μου, φίλο μου, δικό μου άνθρωπο. Που με νοιαζόταν. Μετεκλογικά ήρθε η μεταμόρφωση, φορέσατε την άλλη όψη του πολιτικού. Άλλαξε η γλώσσα σας, γιατί όπως φαίνεται μετεκλογικά ο λαός γίνεται μάζα στα μάτια σας.

Εγώ δεν την καταλαβαίνω αυτή τη γλώσσα. Εκείνη την προεκλογική γνωρίζω, εκείνη καταλαβαίνω, εκείνη ήταν που με έκανε να σας ψηφίσω, κύριε Αντιπρόεδρε. Για εκείνα που λέγατε τότε σας ψήφισα, όχι γι’ αυτά που λέτε και κάνετε τώρα. Γι’ αυτό και εγώ πήρα την απόφαση κύριε Αντιπρόεδρε. Άλλα θα κάμω στις επόμενες εκλογές. Άλλα!

Φωτεινή Ρουμελιώτη