ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΛΥΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΓΚΡΙ


«Η δουλειά μας είναι να βγάζουμε λεφτά, όχι να σκεφτόμαστε τι θα συμβεί στους Έλληνες πολίτες. Δεν υπάρχει εξάλλου νόμος που να απαγορεύει να εκμεταλλευτείς το μαλάκα» -

Άμιτ Σαρκάρ, μεγαλοχρηματιστής

«Θα σώσουμε την Ελλάδα, όπως την OPEL» - Α. Μέρκελ

Την 1η Ιουνίου 2009, ο Γιώργος Παπανδρέου, πριν γίνει πρωθυπουργός, σε συνέντευξή του στο TVXS και στο LIVE ΠΑΣΟΚ, ανέφερε για το ΔΝΤ:

«Ιδιαίτερα το Δ.Ν.Τ. δεν έχει τη φήμη, ούτε για την κοινωνική του δικαιοσύνη, ούτε και για την αποτελεσματικότητά του. Το να πηγαίνει σε χώρες αναπτυσσόμενες και να τους λέει, ‘‘επειδή έχετε πολλά δάνεια, το πρώτο που θα κόψετε θα είναι από την παιδεία π.χ.’’,-αυτές είναι επίσημες πράξεις τους- που ουσιαστικά κόβουν το μέλλον της χώρας. Μπορεί αυτή η χώρα να μαζέψει κάποια λίγα χρήματα, για ένα δυο χρόνια, αλλά ουσιαστικά καταδικάζει τη χώρα αυτή στην υπανάπτυξη σε μόνιμη βάση. Δεν έχουμε κανένα λόγο, λοιπόν, εμείς να μπούμε σε μία τέτοια διαπραγμάτευση, η οποία πιθανώς να διολισθήσει σε όρους που θα είναι αρνητικοί για την πορεία της χώρας μας».

Ο Γιώργος Παπανδρέου, όντας πρωθυπουργός της χώρας, τον Απρίλιο του 2010, δήλωνε: «Η αλήθεια είναι ότι εκεί που δεν είχαμε τίποτα, τώρα (με το ΔΝΤ) έχουμε ένα ασφαλές καταφύγιο».

Ο διαβόητος, πρώην γενικός διοικητής του ΔΝΤ, Στρος Καν σε συνέντευξή του στο γαλλικό CANAL+ ανέφερε (σε τηλεοπτικά πλάνα που κόπηκαν), ότι οι διεργασίες ανάμιξης του ΔΝΤ ξεκίνησαν μήνες πριν και μάλιστα υπήρχε συχνή τηλεφωνική επικοινωνία μεταξύ Παπανδρέου και του ιδίου κατά τους μήνες Οκτώβριο – Δεκέμβριο 2009.

Δεν χρειάζεται ν’ αναλύσουμε τον ρόλο του ΔΝΤ. Η φήμη του είναι γνωστή, ήδη από τη δεκαετία του ’70, η σύμπλευσή του με τη σχολή του Σικάγου και τις θεωρίες του Φρίντμαν καθώς και η συμβολή του στις χούντες της Λατινικής Αμερικής, με προεξάρχουσα εκείνη της Χιλής. Ακόμα και σήμερα αποδεικνύεται ότι η σύμπραξή του με δικτατορικά καθεστώτα είναι αδιαμφισβήτητη.

Με άλλα λόγια, ενώ επιφανειακά ορίζεται ως ένας διεθνής οργανισμός, ο οποίος επιβλέπει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα παρακολουθώντας τις συναλλαγματικές ισοτιμίες και τα ισοζύγια πληρωμών, προσφέροντας οικονομική και τεχνική βοήθεια όταν του ζητηθεί, στην πραγματικότητα είναι ο εκτελεστικός βραχίονας (μαζί με άλλους οργανισμούς, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα κ.λπ.) του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που εξασφαλίζει την επιστροφή των χρημάτων των δανειστών. Όσον αφορά την ΕΕ, τα μεγάλα κράτη και κυρίως τη Γερμανία, τα συμφέρει η είσοδος του ΔΝΤ σε χώρες – μέλη της ΕΕ, που είναι στα όρια της χρεωκοπίας, για τους εξής δύο λόγους: πρώτον γιατί έτσι μοιράζεται ο δανεισμός και δεύτερον γιατί επιβάλλει την εφαρμογή αντιλαϊκών–αντικοινωνικών μέτρων, την καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων, ενισχύοντας σκανδαλωδώς με αυτό τον τρόπο τους μεγαλοκεφαλαιούχους.

Αυτό το διάστημα όλοι αισθανόμαστε εξοργισμένοι. Τα σοκ είναι σκοπίμως απανωτά. Το εξοργιστικότερο όμως όλων, είναι ο διαχειριστικός χαρακτήρας της κυβέρνησης, η οποία χρησιμοποιεί επικοινωνιακά και βίαια ψυχολογικά μέσα για να τσακίσει τις αντιστάσεις μας.

Τι άλλο είναι οι φράσεις Πάγκαλου «όλοι μαζί τα φάγαμε» ή τα περί κοπριτών του δημοσίου, οι οποίες αποσκοπούσαν σε δημιουργία κλίματος συνενοχής στην κλεπτοκρατία, αλλά και διχασμού μεταξύ ιδιωτικών και δημοσίων υπαλλήλων; Στο ίδιο μήκος κύματος και οι φράσεις Λοβέρδου για 1.000.000 εχθρούς δημοσίους υπαλλήλους! Και κάθε φορά που σκοπεύουν να περάσουν ένα μέτρο εντεταλμένο της τρόικας, στοχοποιούν με την ίδια μέθοδο επαγγελματικές ομάδες, κατονομάζοντάς τες ως συντεχνίες.

Κάθε φορά μας λένε ότι μέχρι τώρα υπήρχε εκτεταμένη διαφθορά, κυρίως στον δημόσιο τομέα, με αποτέλεσμα να υπάρξει κρατική κατάρρευση, φτάνοντας να μιλάνε ότι με τα μέτρα αυτά προσπαθούν να μας γλιτώσουν από τη χρεοκοπία.

Ας δούμε όμως τα πράγματα κάτω από την επιφάνεια και πέρα από την οπτική που προσπαθούν να μας επιβάλουν. Είναι το σίγουρο ότι η διαφθορά γενικότερα ανέκαθεν υπήρχε και οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ότι είναι το σύμφυτο σύμπτωμα του συστήματος, αλλά θα ήταν εξαιρετικά κοντόφθαλμο να την προσδιορίσουμε ως την αποκλειστική αιτία.

Η βασική αιτία είναι η κρίση του καπιταλισμού. Το σύστημα ακολουθεί κυκλική πορεία κάμψης και ανάκαμψης. Η κάμψη αποτελείται από απανωτές κρίσεις που έχουν ως σημαντική παράμετρο την υπερσυσσώρευση κεφαλαίου. Η ανάλυση της κρίσης του καπιταλισμού αποτελεί μια μεγάλη συνιστώσα που δεν μπορεί να αναλυθεί σε ελάχιστες γραμμές. Με λίγες λέξεις όμως οι κρίσεις του συστήματος είναι γονιδιακό χαρακτηριστικό γνώρισμα του καπιταλισμού και ριζικά οφείλεται στην κλασική αντίθεση κεφαλαίου και εργασίας.

Ο στόχος του καπιταλιστή είναι η αύξηση του κέρδους του με οποιοδήποτε κόστος. Όντας κάτοχος των μέσων παραγωγής, στόχος του είναι να τελειοποιεί την παραγωγή με τεχνικά μέσα, να κερδίζει και να επανεπενδύει σε αυτήν με αποτέλεσμα να αυξάνει τα κέρδη του κάθε φορά και κατ’ επέκταση το κεφάλαιό του.

Ο χαοτικός χαρακτήρας του καπιταλισμού και η εντατική ανάπτυξή του (τις τελευταίες δεκαετίες έχει απογειωθεί η χρήση της τεχνολογίας), έχουν περιορίσει σε μεγάλο βαθμό τα εργατικά χέρια. Σε όλες τις ιστορικές περιόδους του συστήματος ο καπιταλιστής εκμεταλλευόταν μέχρι τελευταίας ρανίδας τον εργάτη, έτσι και τώρα παρόλο που έχει περιοριστεί ο ρόλος του εργάτη από τις μηχανές, ο καπιταλιστής βρίσκει άλλους τρόπους να εκμεταλλεύεται το εργατικό του δυναμικό και να αποσπά τη μέγιστη υπεραξία.

Τα μέσα που διαθέτει ο κεφαλαιοκράτης είναι η εντατικοποίηση της εργασίας, η μείωση του μισθού (και μέσω της ανόδου των τιμών των προϊόντων), η κατοχή ολόκληρων χωρών για την εκμετάλλευση των πρώτων υλών τους και του φυσικού πλούτου τους (πετρέλαιο, μεταλλεύματα), οι απαράδεκτες και επικίνδυνες συνθήκες εργασίας των εργατών. Ο καπιταλιστής απομυζά τον εργάτη και τον αντιμετωπίζει ως δούλο, με στόχο να αυξήσει την παραγωγή του και κατ’ επέκταση τα κέρδη του.

Κι εδώ ακριβώς έρχεται η παράνοια του καπιταλισμού, που από τη μία επιδιώκει όλο και περισσότερα κέρδη για λογαριασμό του κεφαλαιοκράτη και όλο και μεγαλύτερη αύξηση της παραγωγής και του κεφαλαίου του, εκμεταλλευόμενος τον εργάτη και αμείβοντάς τον με μισθούς πείνας, κι από την άλλη αξιώνει από τον εργάτη που εκμεταλλεύεται να καταναλώσει τα προϊόντα που παράγει.

Οι μισθοί όμως είναι πενιχροί κι ο εργαζόμενος αδυνατεί να καταναλώσει όλη αυτή τη μεγάλη παραγωγή, ακόμα όμως και σε καλλίτερες συνθήκες πάλι θα αδυνατούσε η κατανάλωση να ισοσκελίσει την τεράστια παραγωγή. Το αποτέλεσμα είναι να υπερσυσσωρεύεται κεφάλαιο, που οδηγείται σε ακόμα μεγαλύτερη αύξηση και υπερσυσσώρευση μέσω της χρηματοπιστωτικής διαδικασίας (μετοχές και χρηματοπιστωτικά παράγωγα) και στο τέλος όλο αυτό το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο, το οποίο δεν καταναλώνεται, να πρέπει να καταστραφεί και τη χασούρα αυτού του κεφαλαίου να καλούνται με τις ευλογίες του κράτους να την πληρώσουν οι εργάτες – ο λαός. Έτσι λοιπόν εμφανίζεται το φαινόμενο που βιώνουμε στις μέρες μας, μέσω του κράτους και των «υπασπιστών των κεφαλαιούχων (ΔΝΤ, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, Παγκόσμια Τράπεζα, ΕΕ)» να οδηγούμαστε στην εξαθλίωση για να ενισχύσουμε τράπεζες, μονοπώλια και μεγαλοεπιχειρηματίες. Οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ), εναλλάσσονται στην εξουσία μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα το οποίο και υπηρετούν, είναι αστικά κόμματα κι έχουν αγαστές σχέσεις με επιχειρήσεις και μονοπώλια. Γι’ αυτό και σε περιόδους κρίσεις, όπως σήμερα, καλούνται με σκληρά μέτρα να ματώσουν τον λαό για να ενισχύσουν τις τράπεζες και τα μονοπώλια.

Είναι πλέον γνωστό ότι περισσότερα έχουμε πληρώσει ως χώρα για εισαγωγές από χώρες της ΕΕ και κυρίως από Γερμανία και λιγότερα έχουμε λάβει από κοινοτικά πακέτα στήριξης, τα οποία απορροφώνται στην πλειονότητά τους από το κεφάλαιο και ελάχιστα έως μηδαμινά από τον ελληνικό λαό.

Και πάντως ουδείς αναφέρει ότι από τους κυριότερους λόγους του ελλείμματος είναι οι στρατιωτικές δαπάνες. Μόνο μέσα στο 2009 έγιναν στρατιωτικές δαπάνες ύψους 8,9 δισ ευρώ. Κι αυτό σε μια χώρα, όπως η δική μας, που είναι παγκοσμίως μέσα στην πεντάδα αγοράς περισσότερων όπλων, κατέχοντας την τρίτη θέση.

Συνολικά, πάνω από 90 δισ ευρώ του σημερινού δημόσιου χρέους οφείλεται σε στρατιωτικές δαπάνες που έγιναν από εισαγωγή όπλων.

Η Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ μετατράπηκε σε χώρα που ο λαός της ζει για να πληρώνει δάνεια και τοκοχρεολύσια. Και φυσικά το παιχνίδι χοντραίνει ακόμα περισσότερο με την εμπλοκή ντόπιων και ξένων τοκογλύφων, που ενώ στα τέλη του 2009 έλεγαν στον ελληνικό λαό ότι χρωστάει μισό τρισ, που ήδη πλήρωσε, τώρα του λένε ότι χρωστάει και άλλα τόσα.

Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι μέσα στο 2010, μετά τρεις μήνες από την εφαρμογή του μνημονίου, οι ελληνικές τράπεζες είχαν συνολικά έσοδα, με τη μορφή ενεργητικού, γύρω στα 697 δισ ευρώ.

Σύμφωνα με μελέτες του ΟΗΕ, μέσα στους 100 πιο ισχυρούς οικονομικούς οργανισμούς του κόσμου, οι 51 είναι πολυεθνικές επιχειρήσεις και τα 49 είναι κράτη! Ενδεικτικό στοιχείο υπεροχής της κεφαλαιακής ισχύος παγκοσμίως απέναντι στα κράτη.

Ο καπιταλιστικός τζόγος και η ανάγκη για όλο και μεγαλύτερα κέρδη, έχει επεκταθεί ανάμεσα σε κράτη, μετατρέποντας κάποια από αυτά σε κράτη–δανειστές (συλλογικούς καπιταλιστές), που χορηγούν δάνεια με υψηλότατους τόκους και σε υποχείρια κράτη–δανειζόμενα. Η σχολή του Σικάγου και η θεωρία του Φρίντμαν για απελευθέρωση των αγορών, καθώς και η μεθοδολογία της ψυχολογικής χειραγώγησης και καλλιέργειας τρόμου, με απανωτά σοκ, για να καμφθούν οι αντιστάσεις των λαών, ξεκινώντας πειραματικά από τη Λατινική Αμερική με την επιβολή δικτατορικών καθεστώτων, επεκτείνεται ραγδαία πλέον σε όλο τον «δημοκρατικό» δυτικό κόσμο.

Είπε ο Μπράα στο ECOFIN, ότι θέλουνε να περιορίσουνε τον δημόσιο τομέα και ο Βενιζέλος σιγοντάρισε με τη φράση «εκλογίκευση του δημόσιου τομέα». Ηλίου φαεινότερο: το δημόσιο έχει μπει αμετάκλητα στο σφαγείο. Η υποβάθμιση (έως διαλύσεως) της Υγείας, της Παιδείας, της Ασφάλισης με πρόσχημα την «αναδιάρθρωση» του κράτους, η εξοντωτική συρρίκνωση των μισθών και των συντάξεων, η εργασιακή εφεδρεία (δηλαδή απολύσεις), οι κάθε είδους φόροι, οι εισφορές και τα χαράτσια, που νιώθουμε στο πετσί μας, δεν είναι παρά η μετατόπιση της χρεοκοπίας στις πλάτες του λαού.

Οι πολυάριθμοι (διεθνείς και εγχώριοι) σωτήρες, μας φορτώνουν βίαια τα ασήκωτα βάρη της χρεοκοπίας, από τη μια ισοπεδώνοντας κάθε πλευρά του κοινωνικού κράτους και από την άλλη αποστερώντας μας, με γεωμετρική πρόοδο, από τους στοιχειώδεις πόρους ανεκτής επιβίωσης.

Είμαστε ακόμα στην αρχή και η πραγματικότητα γύρω μας είναι δυσβάσταχτη. Ιδιαίτερα μετά το πρόσφατο «κούρεμα» του εξωτερικού χρέους, μια «επιχείρηση που καθοδηγείται ολοκληρωτικά από τους πιστωτές και εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους», όπως καταγγέλλεται σε ανακοίνωση της Επιτροπής για την Ακύρωση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου, νέα μνημόνια «σωτηρίας» με νέα δυσβάστακτα μέτρα μας περιμένουν.

Από την άλλη πλευρά, η έλλειψη δημοκρατίας εκδηλώνεται πλέον αφενός από τον χαρακτήρα της επιτήρησης που θα ασκείται πλέον στη χώρα μας -ήδη ο Ν. Σαρκοζί ανέφερε πρόσφατα ότι ο ίδιος αν και πρόεδρος της Γαλλίας καλείται να αποφασίσει για τα εσωτερικά μιας άλλης χώρας, εννοώντας την Ελλάδα, και αυτό αποτελεί ένα πλήγμα στη δημοκρατία- και αφετέρου είναι επίσης φανερό στο εσωτερικό ότι το πολιτικό σύστημα οδηγείται ραγδαία σε έλλειμμα δημοκρατίας, τσαλαπατώντας κάθε έννοια αστικής νομιμότητας.

Το κράτος, πέραν των άλλων, μετατρέπεται ολοένα σε εργαλείο αδίστακτης κλοπής.

Όσο για το πολιτικό προσωπικό της χώρας και ιδίως για τον πρωθυπουργό (αυτή την αξιολύπητη σκιά), αλλά και το υπόλοιπο κυβερνητικό επιτελείο, αποδεικνύουν με τις πράξεις τους το αυτονόητο: κατά το σύστημα και οι εκπρόσωποί του. Πέρα από τα αμήχανα χαμόγελα του πρωθυπουργού, τις εκκλήσεις για συγκυβέρνηση και τις εθνικοπατριωτικές κορώνες, ο ρόλος του ως εντολοδόχου των δανειστών, δεν διαφέρει σε τίποτα -τηρουμένων των αναλογιών- από εκείνον των υπολοίπων εκπροσώπων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου (Μέρκελ, Σαρκοζί, Κάμερον κ.ά.): να σώσουν τον καπιταλισμό σε βάρος των εργαζομένων.

Συμπερασματικά, σε κοινωνικό επίπεδο, για όλους εμάς τους εργαζόμενους, δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από τον αγώνα. Να υπερασπισθούμε τα δικαιώματα και τις θέσεις εργασίας μας.

Γιατί «στο σκοτάδι όλοι οι λύκοι είναι γκρι...»*.




*Ο τίτλος του άρθρου και η τελευταία φράση είναι παρμένα από το ομότιτλο μυθιστόρημα του Γκούναρ Στόλεσεν (εκδ. ΠΟΛΙΣ).

Παναγιώτης Τζίνος