Ωσεί παρόντες στις συνελεύσεις και στα προβλήματα


Ετήσια Τακτική Γενική Συνέλευση. Τρίτη, 30 Σεπτεμβρίου 2008.

Και ενώ ξεκινάει με τις καλύτερες προϋποθέσεις στο τέλος καταντάει μια φιλική κουβέντα μιας μικρής παρεούλας. Κι ας έχουν προετοιμαστεί να ξιφουλκήσουν οι κατέχοντες καλά την τέχνη του λόγου κι ας ωρύεται ο πρόεδρος κι ας φωνάζουν οι ομιλούντες, εις μάτην. Όσο η ώρα πλησιάζει στο κρίσιμο οριακό σημείο (βλέπε 14:00 συν πλην 00:05) τόσο η αίθουσα αδειάζει. Έτσι καταλήγουμε πέντε, να ακούν και να αποφασίζουν για τριακόσιους πέντε. Ωραία!!

Πάλι καλά που ξανάγινε συνέλευση εντός συντόμου χρονικού διαστήματος με θέμα την τροποποίηση του οργανισμού του Εθνικού Τυπογραφείου. Και σημειωτέον πάνω από εκατόν τριάντα έξι (136) είχαν υπογράψει για να γίνει η συνέλευση. Αυτή τη φορά πρωτοτυπήσαμε όμως. Την πρώτη φορά αναβλήθηκε λόγω «μη προσέλευσης του κοινού». Τη δεύτερη δεν τηρήθηκαν ούτε πρακτικά.

Και μιας και μιλάμε για τροποποίηση οργανισμού. Αλήθεια, άραγες, απορώ, πώς είναι δυνατόν να λυθούν τα προβλήματα του Τυπογραφείου με την εν λόγω τροποποίηση; Πώς είναι δυνατόν να λυθεί το πρόβλημα των ΑΕ και ΕΠΕ; Σήμερα άλλωστε που κινδυνεύει η δημοσίευσή τους στο Εθνικό Τυπογραφείο συμπαρασύροντας τα επιδόματα που συνδέονται μαζί τους καθώς και –το πιο σημαντικό για μας– απειλεί με κλείσιμο το ΤΑΠΕΤ. Πώς αυτή η τροποποίηση επισπεύδει τη δημοσίευση των δημοσιευμάτων των εταιριών; Πώς διευκολύνει την κυκλοφορία των εγγράφων από τμήμα σε τμήμα; Προσθέτοντας δύο ή τρεις ακόμα σπείρες στο λαβύρινθο που πλανάται ένα έγγραφο. Αλήθεια, από πόσα τμήματα περνάει ένα έγγραφο μέχρι να δημοσιευθεί σε ΦΕΚ; Πόσο χρόνο –και κόπο– θέλει ο πολίτης (πελάτης) να πάρει βεβαίωση για το θέμα που έφερε για δημοσίευση; Για να μην πούμε για το ίδιο το ΦΕΚ. Αλήθεια, πόσα θέματα χάνονται (ειδικά ΔΔΣ) στη βαθιά δίνη του λαβυρίνθου; Παρόλα αυτά εμείς κοιτάμε τα δικά μας. Όσα περικλείονται στον περίβολο του Τυπογραφείου. Λες και με μια επιπλέον Διεύθυνση και τρεις-τέσσερις θέσεις προϊσταμένων λύθηκαν τα προβλήματα ως δια μαγείας. Προσοχή, δεν είναι δυνατόν όλοι οι συνάδελφοι να γίνονται προϊστάμενοι και διευθυντές, αλλά σήμερα πιο πολύ από ποτέ πρέπει να έχουμε τα μάτια στραμμένα προς τα έξω, προς την ικανοποίηση του πολίτη. Εξάλλου και όπως σωστά πρότεινε συνάδελφος στην τακτική Γενική Συνέλευση, θα μπορούσε κάλλιστα η σύσταση του Μουσείου, αντί για ΝΠΔΔ, να αποτελέσει μια καινούργια Δ/νση στο Εθνικό Τυπογραφείο.

Και κάτι άλλο: γιατί οι ΠΕ4 Τεχνικών Εκδόσεων να κρίνονται μόνο στη Δ/νση Προγραμματισμού Παραγωγής, ενώ οι συνάδελφοι των κλάδων ΤΕ4 Γραφικών Τεχνών, ΤΕ5 Τυπογράφων και ΔΕ3 Γραφικών Τεχνών σε όλες τις παραγωγικές Διευθύνσεις; Μήπως οι ΠΕ4 δεν έχουν γνώσεις τυπογραφίας; Και τότε γιατί απαιτείται ως προσόν διορισμού τους η αντίστοιχη εμπειρία; Πού είναι τα κριτήρια της αξιοκρατικής επιλογής και της αντικειμενοποίησης των κριτηρίων επιλογής όταν αποκλείονται υπάλληλοι κατηγορίας ΠΕ; Πού είναι η αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού, όπως υπαγορεύεται από τις αρχές της αξιοκρατίας της ιδιότητας της χρηστής διοίκησης και της αποτελεσματικότητας;

Ή μήπως γι’ αυτό που ισχυρίζονται οι διαδρομιστές*, προάγοντας το σκοταδισμό που άνθησε στην Τυπογραφική Τέχνη για 500 χρόνια τουλάχιστον, ότι είμαστε τεχνική υπηρεσία και δεν έχουν λόγω ύπαρξης οι ΠΕ;


Φιλικά
Γιώργος Τσίπης


*Διαδρομιστής: Λέξη η οποία δεν ανευρέθη όσο και αν την αναζήτησα στο Μπαμπινιώτη και σε άλλα παλαιότερα λεξικά, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα το θησαυρό και την παραγωγικότητα της Ελληνικής γλώσσης στο να πλάθει καινούργιες λέξεις. Νομίζω όμως ότι όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει.