ΠΑΣΟΚ Α.Ε.


Δεν είναι πρωταπριλιάτικη οφθαλμαπάτη. Είναι ο πρωθυπουργός της χώρας με την… αγωνιστική γροθιά του υψωμένη όταν διαδήλωνε “μπροστάρης” (έρμο εργατικό κίνημα!) ως αρχηγός της – τότε – αξιωματικής αντιπολίτευσης, στις 20 Μαρτίου 2008, σε πορεία κατά του επικείμενου ασφαλιστικού της Νέας Δημοκρατίας! Σήμερα, η… αγωνιστική γροθιά, έγινε νεοφιλελεύθερη πυγμή εξουσίας, που επιχειρεί να κατεδαφίσει ό,τι απόμεινε από τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα. Όλοι στους δρόμους, να τους φράξουμε το δρόμο… (φωτ. «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», 29-11-2009).


Η λύση επήλθε. Κάτω από το φάντασμα του Δ΄ οικονομικού Ράιχ, ο ασθενής ανακάμπτει με τεχνητές αναπνοές. Η Γερμανία της αδίστακτης Μέρκελ αποδεικνύει για μια ακόμα φορά την ανισομέρειά της σε μια Ευρωπαϊκή μη Ένωση. Τα όπλα της πλέον είναι οικονομικά. Με την αποδυνάμωση του ευρωπαϊκού νότου οι γερμανικές πολυεθνικές τρίβουν τα χέρια τους για αγορά οργανισμών στρατηγικής σημασίας, έως την αγορά γης, από τις πιο σίγουρες επενδύσεις, έναντι πινακίου φακής. Ήδη έγινε κρούση στο Υπουργείο οικονομικών για την αγορά και των υπόλοιπων μετοχών του ΟΤΕ από στελέχη της Deutche Telecom. Η Γερμανία εφαρμόζει αυτή τη στιγμή την εξής τακτική. Μειώνει το κόστος εργασίας, κρατά στάσιμους τους μισθούς, και με αυτό τον τρόπο συμπιέζει τις εξαγωγές των άλλων κρατών - μελών της υποτιθέμενης Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έτσι λοιπόν μειώνεται η αγοραστική ικανότητα των Γερμανών αλλά αυξάνεται το εμπορικό πλεόνασμα της χώρας αυτής, το οποίο διοχετεύεται σε άλλα κράτη-μέλη με αυξημένη αγοραστική ζήτηση. Όπως καταλαβαίνουμε όλοι, είναι μια λογική ανταγωνισμού και όχι συνεργασίας που έχει σα σκοπό την εξόντωση των μικρομεσαίων μισθωτών και συνταξιούχων και που επωφελεί φυσικά τους επιχειρηματίες.


Ο Έλληνας πρωθυπουργός «παίζοντας» με το ΔΝΤ, το οποίο, όπως όλοι γνωρίζουμε, όπου έχει εμπλακεί έχει εξαφανίσει χώρες από τον παγκόσμιο οικονομικό χάρτη, εξασφάλισε το άνοιγμα της πόρτας της ΕΚΤ, για υποτιμημένα ομόλογα με σκοπό την αναζήτηση δανείων στη διεθνή αγορά και για να εξασφαλιστεί ρευστό στις τράπεζες και κινητικότητα στους μεγαλοεπιχειρηματίες. Σήμερα η προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης ΕΕ και ΔΝΤ φαντάζει πιθανότερη από κάθε άλλη φορά. Όλα αυτά με θύματα τους μισθωτούς και τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους, αρχής γενομένης από τους δημοσίους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους, γιατί όλοι εμείς είμαστε αυτοί που θα πληρώσουμε τον υπέρογκο δανεισμό.

Κι αυτό πρέπει να το καταλάβουμε: Οι μόνες κερδισμένες είναι οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε και το βρώμικο ρόλο κάποιων ΜΜΕ - μεγάλες επιχειρήσεις είναι και αυτές - και μεγαλοδημοσιογράφων συνηθισμένων να αμοίβονται με αστρονομικά ποσά, που διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, παρουσιάζοντας περίπου την κατάσταση ως κάτι αναγκαίο που πρέπει ο λαός να συνδράμει για να σώσει το ελληνικό κράτος.

Έτσι κι αλλιώς αυτό το κράτος συντηρείται με δάνεια από τη δημιουργία του. Όχι γιατί δεν θα μπορούσε η οικονομία του να είναι σε καλύτερη κατάσταση, αλλά γιατί όπου υπεισέρχεται λαμογιά και κλεψιά, τα πράγματα χειροτερεύουν. Απλά όλο αυτό αποτελεί διπλωματικό ελιγμό για να ωφεληθεί το κεφάλαιο εις βάρος του λαού.

Ο κόσμος όμως πλέον έχει καταλάβει την κατάφωρη κοροϊδία. Ήδη ο πρόεδρος του Ελεγκτικού Συμβουλίου έθεσε ζήτημα αμοιβών των πρώην golden boys που κυμαίνονταν σε αστρονομικά επίπεδα, κάτι που εξακολουθεί να ισχύει με παράλογα υπέρογκες αμοιβές στον δημόσιο τομέα, αλλά και σε ΝΠΙΔ, όπως η ΕΡΤ. Όλοι αυτοί μένουν απέξω, ενώ ο Πρωθυπουργός περιχαρακωμένος στον κόσμο του, εξαπολύει επίθεση μέτρων σε χαμηλόμισθους και συνταξιούχους. Από την άλλη μεριά η "Ευρωπαϊκή Ένωση", αποδεικνύει για άλλη μια φορά την αδυναμία της να ανταπεξέλθει στην οικονομική "ισοδυναμία" τoυ ευρώ, αλλά αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο, έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει ισοτιμία σε μισθούς, ούτε σε τιμές αγαθών σε καμία χώρα της λεγόμενης "Ευρωπαϊκής Ένωσης". Εξάλλου η κερδοσκοπία δεν είναι κάτι καινούργιο στη χώρα που ζούμε, ας θυμηθούμε τα σκάνδαλα που αφορούν τα λεγόμενα τοξικά ομόλογα, το Βατοπέδι με κερδοσκοπικές επιδιώξεις παπάδων και πολιτικών και αγορές στρατιωτικού εξοπλισμού, όπως η πρόσφατη αγορά φρεγατών από τους «φίλους» μας τους Γάλλους, που δεν δικαιολογούνται σε μια χώρα, την οποία εμφανίζουν στα όρια της χρεωκοπίας. Και βέβαια εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή συντηρούμε στρατό στο Αφγανιστάν, με ετήσιο κόστος της τάξεως των 24 εκατομμυρίων ευρώ. Όπως επίσης και το γεγονός ότι δεν φορολογείται η εκκλησιαστική περιουσία.

Πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι από δω και πέρα θα υπάρχουν μόνο περικοπές, που δεν θα αφήσουν αλώβητο ούτε και τον ιδιωτικό τομέα. Ήδη γίνεται λόγος για απελευθέρωση απολύσεων και περικοπές μισθών.

Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση, η σύμπλευση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑ.Ο.Σ. δεν μας ξενίζει. Συναποτελούν το άγριο πρόσωπο της καταπάτησης κάθε κατακτημένου δικαιώματος. Κόμματα ρεπλίκες που καταλύουν την αξιοπρέπεια του πολίτη και συνεργούν στη σύλληψη αθώων διαδηλωτών, όπως αυτή του Μάριου Ζ.

Δημοκρατικά τάχαμου κόμματα που ταυτίζονται με φασιστοειδή εξαμβλώματα.

Η συγκεκριμένη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει την πιο αδίστακτη δεξιά πολιτική σε όλη την ιστορία της μεταπολίτευσης. Ακόμα κι ένα κάποιο κοινωνικό πρόσωπο που συντηρούσε έχει εξαφανιστεί. Οι υπουργοί και τα κυβερνητικά στελέχη με πρόσχημα και άλλοθι «δημοκρατικού διαλόγου» τη φάρσα της «δημόσιας διαβούλευσης», οδηγούν στην πτώχευση τους εργαζόμενους αυτής της χώρας.

Ένα επιτελείο αδίστακτων τεχνοκρατών με εγκληματικές επιχειρηματικές αντιλήψεις.

Η ακραία γελοιότητα εξάλλου δεν διαφέρει από την εγκληματική βλακεία:

Ο Αμερικανός μπεστσελερίστας γκουρού με το ιλουστρασιόν χαμόγελο τούς έλειπε για να τους κάνει σεμινάρια πώς να αντιμετωπίσουν την κρίση.

Κρίση και Εθνικό Τυπογραφείο

Μέσα σε όλον αυτόν τον κυκεώνα, ας δούμε την κατάσταση του Εθνικού Τυπογραφείου.

Το Εθνικό Τυπογραφείο δείχνει από τότε που άλλαξε η κυβέρνηση ότι βρίσκεται σε μια μεταβατική κατάσταση. Η ηλεκτρονική πληροφορία είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας σε κάθε υπηρεσία, αλλά δεν είναι και ο μοναδικός. Τί γίνεται με τους υπόλοιπους τομείς της υπηρεσίας, οι οποίοι αποτελούν και το μεγαλύτερο παραγωγικό κομμάτι της; Το παραπάνω δεν αφορά τον απλό υπάλληλο του Εθνικού Τυπογραφείου, που έτσι κι αλλιώς δεν εμπλέκεται στους σχεδιασμούς της πολιτικής ηγεσίας, αλλά αντίθετα τον αφορά στο βαθμό που επηρεάζονται τα δικαιώματά του. Και σ’ αυτό το σημείο εντοπίζουμε μια περιρρέουσα κινδυνολογία από κάποιους, η οποία αφορά πιθανή κατάργηση οργανικών θέσεων. Βέβαια αυτό ενισχύεται και από δημοσιεύματα εφημερίδων, σχετικά με περικοπές σε θέσεις δημοσίων υπαλλήλων που προτείνουν οι Βρυξέλλες, αρχής γενομένης με προτάσεις για άρση των συμβάσεων αορίστου χρόνου. Όλοι ξέρουμε σε μια ακραία περίπτωση, ότι η κατάργηση οργανικής θέσης ισοδυναμεί με απόλυση.

Ποιός ο λόγος όμως αυτής της έντονης φημολογίας και του προβληματισμού κάποιων; Μήπως όλοι αυτοί που διαρρέουν τέτοιου είδους φήμες, εκτός από αυτούς που σε μια συναδελφική συνομιλία μπορεί όντως να προβληματίζονται, προετοιμάζουν τον ρόλο τους ως μελλοντικοί σωτήρες ή σπέρνουν το φόβο σε συναδέλφους τους προκειμένου να εδραιώσουν την εξουσία τους; Ή, από την άλλη μεριά, μια ενδεχόμενη υπαγωγή (στην ουσία έμμεση συγχώνευση) του Εθνικού Τυπογραφείου με άλλες υπηρεσίες υπό το κέλυφος της Γραμματείας Διοικητικής Μεταρρύθμισης, με αντίστοιχη αλλαγή Οργανισμού, μπορεί να επιφέρει περιορισμό οργανικών θέσεων; Και ακόμα παραπέρα: Ως απόρροια της αλλαγής του Οργανισμού και της ελεύθερης κινητικότητας μερίδας υπαλλήλων, να δημιουργήσουν ένα κλίμα δίωξης ανεπιθύμητων υπαλλήλων;

Η πρόσφατη κινητοποίηση των εργαζομένων του Εθνικού Τυπογραφείου μαζί με τους συναδέλφους του Υπουργείου Εσωτερικών ήταν έντονη, άσχετα εάν κόπηκε απότομα, παγώνοντας και απογοητεύοντας τον κόσμο. Και η ειρωνεία είναι ότι δεν πραγματοποιήθηκε μια γενική συνέλευση για να ψηφιστεί μια τελεσίδικη απόφαση, που ήταν το κύριο αίτημα πολλών εργαζομένων, αλλά αντίθετα πάρθηκε μια απόφαση για εμάς χωρίς εμάς.

Η τακτική του ΠΑΣΟΚ είναι πασιφανής. Ο ρόλος του είναι γνωστός: Ό,τι ξεκινά η ΝΔ απροκάλυπτα να αλώσει, το ολοκληρώνει το ΠΑΣΟΚ με την υποτιμητική διπλωματία του. Γι’ αυτό και σαν κόμματα δεν διαφέρουν σε τίποτα. Οι επιδιώξεις τους αφορούν την εξυπηρέτηση του κεφαλαίου.

Ακόμα και η λεγόμενη κοινωνική του βάση που έχει δώσει την ψήφο της, συμπεριλαμβανομένου του 10% της εκλογικής διαφοράς του, κατεβαίνει στο δρόμο για να διατρανώσει την άρνησή της στα ληστρικά μέτρα, για τη δήθεν σωτηρία της ελληνικής οικονομίας.

Κλείνω με ένα ερώτημα: Αν δεν μπορείς να σώσεις την τσέπη σου, πώς μπορείς να σώσεις την εκάστοτε εθνική οικονομία;

Παναγιώτης Τζίνος