ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ: ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΨΕΜΑΤΑ

Για άλλη μια φορά βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια νέα επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα και κατακτήσεις μας. Μια επίθεση που συνοδεύεται από την αντίστοιχη ιδεολογική προπαγάνδα που λέει ότι «ζούμε πολύ και γι’ αυτό πρέπει να δουλεύουμε περισσότερο» και ότι «οι εργαζόμενοι πληρώνουν τους συνταξιούχους», λες και υπάρχει περίπτωση να πάρεις σύνταξη χωρίς να ‘χεις καταβάλλει εισφορές, οι οποίες μάλιστα δεν θα σου επιστραφούν ποτέ και ολόκληρες.

§ Μας λένε ότι «καταρρέει το ασφαλιστικό σύστημα». Τα ίδια, δηλαδή, που ακούγαμε το 2002

όταν ο νόμος Ρέππα δήθεν θα εξασφάλιζε τη βιωσιμότητά του μέχρι το 2030. Φαίνεται η όποια «κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος» είναι έννοια λάστιχο και προσαρμόζεται κάθε φορά στις ανάγκες του συστήματος. Για μας τους εργαζόμενους ασφαλιστικό πρόβλημα δεν υπάρχει. Πρόβλημα έχει το κεφάλαιο και η κυβέρνηση που θεωρούν ότι η κοινωνική ασφάλιση κοστίζει ακριβά και πρέπει να βρεθούν τρόποι να γίνει πιο φτηνή και -γιατί όχι- να καταργηθεί τελείως και να δημιουργηθεί μια δεξαμενή μισο-εργαζομένων, μισο-ανέργων, μισο-συνταξιούχων που θα χρησιμοποιείται και θα πληρώνεται όπως και όποτε το σύστημα θέλει.

§ Μας λένε ότι «τα Ταμεία δεν έχουν λεφτά» και άρα δεν μπορούμε να έχουμε σύνταξη και

περίθαλψη. Για μας το δικαίωμα στη σύνταξη και την περίθαλψη απορρέει από την ιδιότητα του εργαζόμενου, από τη θέση του στην παραγωγική διαδικασία, από το ότι αυτός παράγει τον πραγματικό πλούτο αυτού του τόπου, ανεξάρτητα από το αν έχει καταβάλλει εισφορές κι αν αυτές έχουν «αξιοποιηθεί» με «παραγωγικό» ή όχι τρόπο. Η κοινωνική ασφάλιση δεν μας έχει χαριστεί από κανέναν, είναι αποτέλεσμα αγώνων και θυσιών του εργατικού κινήματος και είναι δικαίωμα απόλυτο για όλους τους εργαζόμενους.

§ Μας λένε για «ρετιρέ» και «προνομιούχους», όταν η πλειοψηφία είναι στο υπόγειο και

θεωρείται ρετιρέ το ισόγειο. Προνομιούχοι δεν είναι οι εργαζόμενοι, αλλά το κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό.

§ Μας λένε για «ενοποίηση και εξυγίανση των ταμείων», μα το μόνο που βλέπουμε είναι η

συμπίεση προς τα κάτω των δικαιωμάτων μας, η χειροτέρευση των όρων συνταξιοδότησης και περίθαλψης. Στοχεύουν στην «εξίσωση» ανεβάζοντας τα όρια ηλικίας, μειώνοντας τις παροχές και τις συντάξεις, παρέχοντας άθλιες υπηρεσίες περίθαλψης. Η ύπαρξη διαφορετικών ταμείων ήταν πάντα αποτέλεσμα αγώνων των εργαζομένων και αναγκαστικών παραχωρήσεων από προηγούμενες κυβερνήσεις με την κατοχύρωσή τους σε συλλογικές συμβάσεις. Ε! αυτές τις «κατακτήσεις» στοχεύει η «ενοποίηση».

Είναι φανερό ότι μόνο ο μαζικός ενιαίος αγώνας αποτελεί την απάντηση στην αντιασφαλιστική επίθεση κόντρα στη λογική της συνδιαχείρισης, του διαλόγου και της συναίνεσης, μα και κόντρα στη λογική της διάσπασης, των ξεχωριστών συγκεντρώσεων και της ανεμπιστοσύνης στις δυνάμεις μας.

Η πρωτοφανής συμμετοχή στην απεργία της 12 Δεκεμβρίου 2007 και οι μαζικότατες συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα, αποδεικνύουν περίτρανα ότι οι εργαζόμενοι όχι μόνο έχουμε καταλάβει τι επιχειρείται αλλά απαιτούμε από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες την άμεση κλιμάκωση και ένταση του αγώνα μας. ΑΥΤΗ Η ΕΠΙΔΡΟΜΗ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ. Κερδίσαμε τη πρώτη μάχη με την απεργίας της 12ης Δεκέμβρη, αλλά απομένει να κερδίσουμε και τον πόλεμο.

Επιμένουμε:

  • Να καταργηθούν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ
  • Καμιά μείωση συντάξεων - καμιά αύξηση ορίων ηλικίας
  • Όχι στην ενοποίηση των Ταμείων
  • Επέκταση της λίστας των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων και ένταξη του προσωπικού του Εθνικού Τυπογραφείου σε αυτά
  • Πραγματικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις
  • Πλήρης και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους

Όλγα Πετρούλια

10/2008