Με παρθενοραφές δεν ξαναγίνεται παρθένα

Και ξαφνικά η ΠΑΣΚ ανακάλυψε την… πυρίτιδα. Πήρε… «επαναστατικές» αποφάσεις, τις οποίες ανακοίνωσε βαρύγδουπα και επίσημα στην πρόσφατη γενική εκλογοαπολογιστική συνέλευση. Τέρμα, λέει, η διπλή ιδιότητα συνδικαλιστή και διευθυντή, τέρμα και τα αμειβόμενα μέλη επιτροπών, που έχουν ταυτοχρόνως την ιδιότητα του συνδικαλιστή. Κάλεσε, μάλιστα, και τις άλλες παρατάξεις να πράξουν το ίδιο.

Κομμάτι όψιμα το θυμηθήκατε συνάδελφοι. Όταν από το 1993 (που πρωτοξεκίνησε η συνδικαλιστική μας παράταξη) μέχρι και σήμερα διακηρύσσουμε αδιάκοπα και σε όλους τους τόνους ότι είναι ταξικά (ναι, ταξικά) αντίθετοι και γι’ αυτό ασυμβίβαστοι οι ρόλοι του συνδικαλιστή και του προϊσταμένου (όχι μόνο διεύθυνσης αλλά και τμήματος), στο ίδιο πρόσωπο, η στερεότυπη απάντηση των επικεφαλής όλων των παρατάξεων ήταν: «Μα αφού μας ψηφίζει ο κόσμος»!

Ουδείς από τους ταγούς ήθελε ν’ ακούσει επί χρόνια τα όσα –εξόφθαλμα– λέγαμε για εκμαυλισμό συνειδήσεων και πελατειακό αλισβερίσι. Όλες οι παρατάξεις είχαν ή έχουν συνδικαλιστές–διευθυντές και συνδικαλιστές–προϊσταμένους τμημάτων. Γι’ αυτό και η ΔΑΚΕ, που έχει στις τάξεις της συνδικαλιστή – διευθυντή υπερασπίζεται μετά μανίας τη διπλή ιδιότητα! Αυτά για να φρεσκάρουμε τη μνήμη.

Καλό θα ήταν, μάλιστα, να μας πουν όσοι ασπάζονται τη διάκριση των ρόλων, αν υιοθετούν τη θέση που εμείς ακολουθούμε απαρέγκλιτα: Αποκλείουμε να είναι κάποιος συνδικαλιστής και ταυτοχρόνως προϊστάμενος όχι μόνο διεύθυνσης αλλά ούτε τμήματος.

Πάντως, θετικό είναι να ανακαλύπτει μια μεγάλη παράταξη τα αυτονόητα: τη διάκριση ανάμεσα στους διοικητικούς ρόλους και το συνδικαλισμό και την οφειλόμενη ευλαβική προσήλωση στη διαφάνεια. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Αλλά, με το συμπάθιο, όσες παρθενοραφές και αν επιχειρήσετε, συνάδελφοι, η… «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα», δεν ξαναγίνεται παρθένα.