Μια αυτοκτονία που συντάραξε όλους μας, ένα πολιτικό γεγονός που δεν μπορεί παρά να μας γεμίζει οργή και αγανάκτηση. Οργή για το αντιανθρώπινο, εκμεταλλευτικό σύστημα που ζούμε. Για το σύστημα που απομυζά κάθε ικμάδα κοινωνικού πλούτου, καταργεί τα δικαιώματα που επί δεκαετίες έχουμε κατακτήσει, καταστρέφει τη ζωή και τα όνειρά μας και μας οδηγεί στην απόγνωση, την εξαθλίωση και τη φτώχεια. Μα και αγανάκτηση γιατί παρά τους δυναμικούς αγώνες που έχουμε δώσει, πάνω και έξω από τις δυνάμεις μας, κόντρα και πέρα από τους "εκπροσώπους" μας, δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να το αντιμετωπίσουμε και - γιατί όχι; - να το νικήσουμε. Όχι άλλοι συμπολίτες μας, άξιοι και τίμιοι εκπρόσωποι της γενιάς, αυτόχειρες, απελπισμένοι και μόνοι. Γιατί όπως εποίησε ανεπανάληπτα ο Διονύσιος Σολωμός "η δύναμή σου πέλαγο κι η θέλησή μου βράχος" ("Ελεύθεροι Πολιορκημένοι").
Ο δρόμος που έχουμε να διανύσουμε είναι μακρύς. Έχουμε ακόμα μεγάλες μάχες να δώσουμε. Κι όσο τα πράγματα θα ζορίζουν τόσο θα ερχόμαστε αντιμέτωποι με το πιο βάναυσο και βίαιο πρόσωπο αυτού του σάπιου συστήματος. Όπως ακριβώς ο Μάριος Λώλος, Πρόεδρος της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Ελλάδας, που δέχθηκε την πισώπλατη δολοφονική επίθεση των ΜΑΤ στην πλατεία Συντάγματος, όταν εκατοντάδες συμπολίτες μας μαζευτήκαμε για να τιμήσουμε τον αυτόχειρα Δημήτρη Χριστούλα.
Και πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι από αυτή την είδηση, μάθαμε για την αυτοκτονία του αγωνιστή δασκάλου Σάββα Μετοικίδη. Μια αυτοκτονία πραγματικά συγκλονιστική, ενός συνδικαλιστή με μεγάλη προσφορά στο εκπαιδευτικό κίνημα, σταθερή και αδιάπτωτη παρουσία στους αγώνες και τα κινήματα, κόντρα στις λογικές της παραίτησης και της υποταγής. Παραθέτουμε απόσπασμα από κείμενο που είχε γράψει για την εξέγερση του Νοεμβρίου του 2008: