Οι εργαζόμενοι στην Ελληνική Χαλυβουργία βρίσκονται σε απεργία διαρκείας από τις 31-10-2011! Ο εργοδότης Μάνεσης ζήτησε την εκ περιτροπής εργασία, τις μειώσεις μισθών πάνω από 30%, τα διήμερα και τριήμερα εργασίας και αφού οι εργαζόμενοι δεν δέχθηκαν τις αμοιβές των 92 έως 120 ευρώ την εβδομάδα, μέσω της εκ περιτροπής εργασίας, σε μία επιχείρηση που, σημειωτέον, αποτελεί τμήμα ενός σημαντικού κλάδου της βιομηχανικής παραγωγής στην Ελλάδα, προχώρησε σε απολύσεις που ήδη είναι 100 και πρόκειται να γίνουν πολύ περισσότερες. Η εργοδοσία σε όλο το διάστημα της απεργίας, έχοντας τη στήριξη και των υπόλοιπων βιομηχάνων, παρουσιάζεται αμείλικτη και αδίστακτη και καθημερινά συκοφαντεί τον αγώνα των απεργών, που με πρωτοφανή αγωνιστική διάθεση και επιμονή αντιστέκονται στην εργοδοτική αυθαιρεσία και παραμένουν στην πρώτη γραμμή αντίστασης απέναντι στην ισοπεδωτική αντεργατική πολιτική.
Ο αγώνας τους
δεν είναι ξένος σ’ εμάς. Στο δημόσιο τομέα αυτή η επίθεση εκφράζεται
με μέτρα κατάργησης οργανικών θέσεων και υπηρεσιών, μαζικές απολύσεις
εργαζομένων μέσω της εφεδρείας, μείωση των αποδοχών, διάλυση των
ασφαλιστικών ταμείων, κατάργηση και συγχώνευση φορέων του δημοσίου,
ξεπούλημα υπηρεσιών του δημοσίου στον ιδιωτικό τομέα, ολοκλήρωση της
ιδιωτικοποίησης σε Παιδεία και Υγεία.
Για δυο ολόκληρα χρόνια, με τα απανωτά
μνημόνια και τους αντιλαϊκούς-αντεργατικούς νόμους που τα υλοποιούν, η
βαρβαρότητα επελαύνει, ο κοινωνικός και εργασιακός μεσαίωνας απλώνεται
πάνω από την κοινωνία: απολύσεις, μειώσεις μισθών και συντάξεων, διάλυση
των συλλογικών συμβάσεων και των εργασιακών σχέσεων, χαράτσια... Για την τρόικα και τη διορισμένη κυβέρνηση, η «σωτηρία» της χώρας περνάει μέσα από την καταστροφή του κόσμου της δουλειάς. Το μέλλον που ετοιμάζει το μέτωπο βιομηχάνων, εφοπλιστών και μεγαλοεργολάβων βοηθούμενο από ξένους (ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ) και ντόπιους συνεργάτες (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ και όσοι άλλοι στο μέλλον), για τον κόσμο της εργασίας είναι η εξαθλίωση, η ανασφάλεια, η έλλειψη δημοκρατίας και δικαιωμάτων σε μια «ελεύθερη ζώνη» φθηνής εργασίας. Για να ηχούν τραγικά επίκαιρα τα λόγια του Μαρξ «…κινέζικα μεροκάματα, αυτός είναι τώρα ο σκοπός που επιδιώκει το αγγλικό κεφάλαιο», «...η
ανάπτυξη της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής έριξε τους εργάτες όλου του
κόσμου. Δεν πρόκειται για το κατέβασμα των αγγλικών μισθών στο επίπεδο
των μισθών της Ηπειρωτικής Ευρώπης. Αλλά για το κατέβασμα στο λίγο-πολύ κοντινό μέλλον των ευρωπαϊκών μισθών στο κινέζικο επίπεδο» (Κ. Μαρξ, «Το Κεφάλαιο» τόμος Α΄ σελ. 622 και 885, εκδ. Σύγχρονη Εποχή).
Αν δεν τους σταματήσουμε δεν θα σταματήσουν πουθενά. Χρέος όλων μας είναι η υπεράσπιση των εργασιακών μας δικαιωμάτων που αποκτήθηκαν με αίμα και αγώνες από τις περασμένες γενιές, η οργάνωση και ενδυνάμωση των δυνάμεων της εργασίας, η αποτίναξη της δουλείας του καπιταλισμού. Φωτεινό παράδειγμα αγώνα και αντίστασης είναι η απεργιακή κινητοποίηση διαρκείας των εργαζομένων στη Χαλυβουργία και πρέπει να νικήσει. Και σε αυτό χρειάζονται τη στήριξη όλων μας.
