Το φιάσκο της απολογιστικής συνέλευσης του ΣΠΕΤ

Τέτοια θλιβερή απολογιστική συνέλευση του ΣΠΕΤ, όπως εκείνη της 12ης Ιουλίου 2004, δύσκολα μπορεί να θυμηθεί κανείς ανατρέχοντας στο πρόσφατο – τουλάχιστον – παρελθόν. Το στίγμα της – δίκην αγγαρείας – διεκπεραιωτικής διαδικασίας, δυστυχώς έδωσαν από τη έδρα τόσο ο Πρόεδρος, με την εξαρχής φούρια του για την άρον-άρον «ξεπέταγμα» των θεμάτων, όσο και ο σιωπηλός παρακαθήμενος Γραμματέας. Με ισχνή την παρουσία συναδέλφων και το απαράδεκτο κλίμα «χαβαλέ» από ορισμένους, το ναυάγιο ήταν πλήρες.

Αντί για συγκροτημένη παρουσία απολογισμού πεπραγμένων και διαλεκτική επικοινωνία με τους συναδέλφους, δόθηκε η εντύπωση ότι όλα γίνονταν για να καλυφθεί τύποις η καταστατική υποχρέωση.

Ειδικά ο πρωτοφανής ισχυρισμός του Προέδρου ότι όλα τα προβλήματα του Εθνικού Τυπογραφείου έχουν λυθεί (με εξαίρεση δύο – τρία μόνο που βρίσκονται στη φάση της υλοποίησης), χωρίς καμία αναφορά στο γενικότερο ζοφερό εργασιακό τοπίο που μας περιβάλει, με το ασφαλιστικό να κρέμεται ως «δαμόκλειος σπάθη» πάνω από τα κεφάλια μας, το ανθυγιεινό να εκκρεμεί, την επικείμενη σύνδεση μισθού παραγωγικότητας να προωθείται, η συνέλευση υποβαθμίστηκε σε μια άνευ σημασίας διαδικασία.

Το γεγονός ότι επιλύονται εργασιακά και άλλα προβλήματα του Εθνικού Τυπογραφείου – και αυτός είναι ο επιδιωκόμενος στόχος μας – δεν σημαίνει ότι όλα έχουν λυθεί. Ούτε ότι οι εργαζόμενοι του Εθνικού Τυπογραφείου αποτελούμε μια ευτυχισμένη νησίδα στη μέση ενός αντεργατικού ωκεανού που μας περιτριγυρίζει!

Μπορεί ο συνδικαλισμός να μη βρίσκεται στην καλύτερη στιγμή του, αλλά μέσα στο πανθομολογούμενο κλίμα ύφεσης, δεν είναι ανάγκη να διασύρεται από τους κατά τεκμήριο προασπιστές του.

Ν. Φεξούλης

3/2004