ΠΩΣ Η ΜΟΝΙΜΟΤΗΤΑ ΚΑΤΑΡΓΕΙΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ

Είναι πλέον καθαρό ότι οι μόνιμοι διορισμοί στο δημόσιο έχουν προ πολλού σταματήσει ή γίνονται με το σταγονόμετρο. Τα κενά, που τα τελευταία χρόνια, υπό τον φόβο νέων αντιασφαλιστικών ρυθμίσεων ή λόγω θεμελίωσης συνταξιοδοτικού δικαιώματος, έχουν αυξηθεί δραματικά, καλύπτονται πλέον –στο μέτρο του δυνατού– από καταρτιζόμενους των STAGE, μερικώς απασχολούμενους, συμβασιούχους ορισμένου χρόνου, συμβασιούχους με μίσθωση έργου.

Πίσω από τον τίτλο του «καταρτιζόμενου» ή του «εργολάβου», αυτοί οι εργαζόμενοι αποστερούνται ουσιαστικά των όποιων ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων τους.

Πιο συγκεκριμένα: Στο Εθνικό Τυπογραφείο κατά την τελευταία πενταετία, έχουμε 36 συνολικά αποχωρήσεις (λόγω συνταξιοδοτήσεων και θανάτων συναδέλφων). Κατ’ αντιδιαστολή, έχουν γίνει μόνο 12 νέοι διορισμοί μόνιμου προσωπικού, τη στιγμή που ο όγκος των εργασιών έχει αυξηθεί κατακόρυφα, όπως καταδεικνύεται στο γράφημα δημοσιεύματος του συναδέλφου Μ. Κουτσολιάκου στη σελ. Και αυτό είναι το κυρίαρχο καθεστώς σε όλο το δημόσιο. Επιστρατεύονται οι κάθε λογής συμβάσεις και… καταρτίσεις. Έτσι και η δουλειά βγαίνει (κακήν κακώς) και οι πελατειακές σχέσεις εξυπηρετούνται, με τους εργαζομένους και τις οικογένειές τους σε ομηρία, να ζουν με την ελπίδα του μόνιμου διορισμού. Εύκολοι ψήφοι, δηλαδή, που εξαργυρώνονται την κατάλληλη στιγμή, όπως έγινε και στις προηγούμενες εθνικές εκλογές με τις υποσχέσεις Καραμανλή για μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων και τη γνωστή βέβαια εξέλιξη των προεδρικών διαταγμάτων και των δικαστικών αποφάσεων που τους πέταξε ουσιαστικά στο δρόμο.

Με αυτόν τον τρόπο καταργείται η μονιμότητα στην πράξη. Όχι ευθέως, με την αναθεώρηση του άρθρου 103 του Συντάγματος που προκαλεί αντιδράσεις, αλλά με την ουσιαστική κατάργηση των μόνιμων διορισμών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις εργασιακές μας σχέσεις και τη «βιωσιμότητα» των ταμείων μας.