Η επέλαση του εργασιακού μεσαίωνα…

Δεν έχει τελειωμό το τσουνάμι της βίαιης εξαθλίωσης. Η τρόικα εξωτερικού υπαγορεύει και  η τρόικα εσωτερικού «διαπραγματεύεται» εκτελώντας. Ένας καταιγισμός «μέτρων», που ισοπεδώνουν, γι’ άλλη μια  φορά, τη ζωή μας, σαρώνοντας μισθούς, συντάξεις και κάθε είδους κοινωνικά βοηθήματα (τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα) ενώ κατεδαφίζουν ό,τι έχει απομείνει από το κοινωνικό κράτος, εν μέσω ανεργίας 25%, περιλαμβάνονται στον προϋπολογισμό του 2013 (που υπερψηφίστηκε από την τρόικα της συγκυβέρνησης) μέσα στο πλαίσιο του νέου μεσοπρόθεσμου (γ΄ μνημονίου) 2013-2016, το οποίο ψηφίστηκε από Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ (οι βουλευτές της ΔΗΜ.ΑΡ. –εκτός από δύο που έδωσαν αρνητική ψήφο– ψήφισαν «παρών»).

Το γιγαντιαίο πρόγραμμα (αν και εφόσον εφαρμοστεί) ύψους 18,8 δισ. για την τριετία 2013-2016, από τα οποία το 70% θα προέρχεται από περικοπές μισθών, συντάξεων, κοινωνικών επιδομάτων αλλά και από περικοπές στην υγεία, την παιδεία, την ασφάλιση κ.λπ., θα αφήσει πίσω μόνο κοινωνικά ερείπια. Το πολυνομοσχέδιο – τέρας, ένας τεχνοκρατικός Προκρούστης με επιστημονικό νυστέρι, ξεριζώνει μεθοδικά κάθε εργασιακό δικαίωμα.

Ειδικότερα, για το 2013, το αβάσταχτο πακέτο μέτρων που προβλέπει  ο πρόσφατα ψηφισμένος προϋπολογισμός, ανέρχεται σε 9,4 δισ., χωρίς να υπολογίζονται οι νέες φορολογικές επιβαρύνσεις, οι αυξήσεις στους λογαριασμούς της ΔΕΗ (9-11% για το 2013), στα εισιτήρια των μέσων μαζικής μεταφοράς και στα προϊόντα, αλλά και οι κάθε είδους φόροι κατανάλωσης και άλλοι έμμεσοι φόροι. Με ένα λόγο, δεν υπάρχει τομέας του καθημερινού ατομικού, οικογενειακού, αλλά και κοινωνικού βίου, που να μη μετατρέπεται σε έναν Γολγοθά επιβίωσης.

Από πού να ξεκινήσουμε  και πού να τελειώσουμε, απαριθμώντας τα μέτρα που σφαγιάζουν τις ζωές μας, αλλά και την πλημμυρίδα των  έμμεσων «κρυφών» (και εξίσου ολέθριων) επιπτώσεων. Σταχυολογούμε, με επιγραμματικό τρόπο, σημαντικές προβλέψεις που περιέχονται στο μεσοπρόθεσμο, αρχής γενομένης από το 2013:

• Κατάργηση δώρων  Πάσχα, Χριστουγέννων και επιδόματος αδείας (ή ό,τι έχει απομείνει από αυτά) στους εν ενεργεία δημοσίους υπαλλήλους, καθώς και στις κύριες και επικουρικές συντάξεις όλων των συνταξιούχων.

• Μειώσεις συντάξεων, άνω των 1.000 ευρώ μεικτών (κύριας και  επικουρικής), από 5 -15%. Όσο για το μέλλον των συντάξεων, δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο κυνική ομολογία από αυτή του υπουργού εργασίας Γιάννη Βρούτση, τον περασμένο Αύγουστο: «Όταν οι κατώτατοι μισθοί είναι 580 και 510 ευρώ δεν μπορούν να υπάρχουν υψηλότερες συντάξεις»!

• Άγριες περικοπές  στα εφάπαξ.

• Αύξηση ασφαλιστικών εισφορών για ασφαλισμένους προ του 1993.

• Αύξηση του ορίου  ηλικίας συνταξιοδότησης κατά 2 έτη (στα 67 αντί των 65 ετών), για όσους δεν θεμελιώνουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα μέχρι 31-12-2012. Η κατά δύο έτη αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, σε συνδυασμό με την εφαρμογή του νόμου Λοβέρδου από το 2013 και όχι από το 2015, θα συνεπιφέρει ακόμη και έως 4 έτη αύξηση του εργασιακού βίου σε κατηγορίες εργαζομένων.

• Εφαρμογή του  ενιαίου μισθολογίου για τους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ.

• Κλιμακωτές μειώσεις στις αποδοχές όσων υπάγονται στα ειδικά μισθολόγια (πανεπιστημιακοί, γιατροί, δικαστικοί, ένστολοι), οι οποίες θα ξεκινούν από 2% και θα φτάνουν έως και 35%, αναδρομικά από 1^η Αυγούστου 2012.

• Απολύσεις 27.000 δημοσίων υπαλλήλων (θα τεθούν σε «εργασιακή διαθεσιμότητα», κατά την διαστροφική κυβερνητική γλώσσα), από τους οποίους 2.000 θα απολυθούν εντός του 2012 (ξεκινώντας από τους συμβασιούχους και τους προσληφθέντες εκτός ΑΣΕΠ) και οι υπόλοιποι το 2013. Σημειώνουμε ότι, οι απολυμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, ακόμη και αν έχουν θεμελιώσει δικαίωμα σύνταξης, δεν θα λαμβάνουν σύνταξη από το Δημόσιο.

• Περικοπές  στις συμπληρωματικές αμοιβές των  εργαζομένων στους ΟΤΑ.

• Κατάργηση  του ΕΚΑΣ από 1-1-2014, για όσους είναι  κάτω των 65 ετών.

• Αντικατάσταση  των οικογενειακών και πολυτεκνικών επιδομάτων με ένα νέο, που θα χορηγείται με βάση εισοδηματικά κριτήρια.

• Γενναίες περικοπές στην υπό κατάρρευση υγεία, που αφορούν σε φαρμακευτικές και νοσοκομειακές δαπάνες.

• Με 25 ευρώ θα επιβαρύνονται, πληρώνοντας  «εισιτήριο», οι ασφαλισμένοι που θα νοσηλεύονται σε δημόσια νοσοκομεία, από 1-1-2014.

• Κατάργηση  των ειδικών επιδομάτων ανεργίας.

• Η  σύνταξη του ΟΓΑ (360 ευρώ), θα καταβάλλεται πλέον με τη συμπλήρωση του 67^ου (και όχι του 65^ου) έτους της ηλικίας, αφού έχει προηγηθεί 20ετής μόνιμη διαμονή στην Ελλάδα, και τα εισοδήματα δεν υπερβαίνουν τα 4.320 ευρώ. Παράλληλα, αυξάνονται οι μηνιαίες εισφορές από 14 σε 26 ευρώ.

Πρωτοφανής  εργασιακή αποδιάρθρωση

Ύστερα από  μια πολύχρονη ενορχηστρωμένη εκστρατεία κατά των «τεμπέληδων» δημοσίων υπαλλήλων με καίρια χτυπήματα φτωχοποίησης, ύστερα από μια τεχνητή διαίρεση ανάμεσα στους εργαζόμενους του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, ακολούθησε, όπως αναμενόταν, η συστηματική επίθεση εναντίον των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, με «κινεζοποίηση» των μισθών και κατεδάφιση κάθε εργασιακής κατάκτησης.

Εν ονόματι  της «ανταγωνιστικότητας της  ελληνικής οικονομίας» και της  «δημοσιονομικής προσαρμογής», οι δανειστές  και οι εγχώριοι κυβερνητικοί υποτακτικοί  τους, αποφάσισαν να ξεμπερδέψουν με τα εναπομένοντα εργασιακά δικαιώματα στον ιδιωτικό τομέα (έρχεται και η σειρά του δημοσίου), επιβάλλοντας τον απόλυτο νόμο του κέρδους για λογαριασμό των εργοδοτών.

Και δυστυχώς, με το εργατικό κίνημα πολυδιασπασμένο, αποδυναμωμένο και επί δεκαετίες υποταγμένο σε συνδιοικητικές κομματικές ηγεσίες (που πλέον δείχνουν αποδυναμωμένα ανδρείκελα), ο οδοστρωτήρας δεν άφησε τίποτε όρθιο. Σα να μην έφτανε ο ορισμός του κατώτατου μισθού στα 580 ευρώ μεικτά για τους άνω των 25 ετών εργαζόμενους και στα 511 μεικτά για τους κάτω των 25, ακολουθούν ως δεσμεύσεις του μνημονίου:

• Κατάργηση της επεκτασιμότητας της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, που στην πραγματικότητα ισοδυναμεί με κατάργησή της, αφού από δω και στο εξής  «βασικοί μισθοί, βασικά ημερομίσθια, κάθε είδους προσαυξήσεις αυτών και γενικά κάθε άλλος μισθολογικός όρος, ισχύουν για τους εργαζόμενους που απασχολούνται από εργοδότες των συμβαλλομένων εργοδοτικών οργανώσεων», πράγμα που σημαίνει ότι οι συμφωνίες μεταξύ των εργοδοτικών και εργατικών οργανώσεων σε εθνικό επίπεδο θα δεσμεύουν μόνο τους εργοδότες-μέλη των οργανώσεων που υπέγραψαν τις συμβάσεις. Επομένως, ακόμη και αν οι εργοδοτικές και εργατικές οργανώσεις συμφωνήσουν σε καλύτερο εργασιακό καθεστώς, αυτό δεν θα έχει καθολική ισχύ, αλλά θα δεσμεύει μόνο τις επιχειρήσεις που θα εκπροσωπούνται στη διαπραγμάτευση. Η κατάργηση της ΕΓΣΣΕ, που υλοποιείται τώρα, προβλεπόταν από το προηγούμενο, δεύτερο μνημόνιο, όπου αναφερόταν ότι «έως το τέλος Ιουλίου 2012 θα καταρτιστεί ένα χρονοδιάγραμμα για την αναθεώρηση της εθνικής γενικής συλλογικής σύμβασης εργασίας. Η πρόταση θα στοχεύει στην αντικατάσταση του ύψους των μισθών που ορίζονται στην ΕΓΣΣΕ με ελάχιστο ύψος μισθού νομοθετημένο από την κυβέρνηση σε διαβούλευση με τους κοινωνικούς εταίρους».
• Κατάργηση του επιδόματος γάμου, αφού αυτό δεν υφίσταται στα κατώτατα όρια των αμοιβών και απορρέει μόνο από τη ΓΣΣΕ, η οποία, όπως προαναφέραμε, θα δεσμεύει πλέον μόνο όσους εργοδότες θα συμμετάσχουν σε αυτήν.
• «Πάγωμα» τριετιών. Οι τριετίες ωριμάνσεων που προβλέπονται για τις κατώτατες αποδοχές στην Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, δεν θα χορηγούνται μέχρι να πέσει η ανεργία κάτω του 10% για τρία συνεχή τρίμηνα. Ζήσε Μάη μου! Παρ’ όλ’ αυτά, η τρόικα δεν ικανοποιούνταν από αυτή την ήδη νομοθετημένη ρύθμιση του «παγώματος» και ζητούσε εδώ και τώρα την κατάργηση των τριετιών!
• «Πάγωμα» αποζημιώσεων λόγω απόλυσης για τους παλιούς υπαλλήλους, με προϋπηρεσία άνω των 16 ετών, στους 12 μισθούς, χωρίς να αυξάνονται οι αποζημιώσεις όσα έτη παραπάνω και αν απασχοληθούν στον ίδιο εργοδότη. Ωστόσο, για τους νέους υπαλλήλους, θα ισχύσει στο εξής άλλο καθεστώς: μέσα από τη μείωση του χρόνου προειδοποίησης για απόλυση, που πλέον κυμαίνεται από έναν έως τέσσερις μήνες (ίσχυε από έναν έως έξι μήνες), μειώνονται κατά 50% οι αποζημιώσεις απόλυσης! Έτσι δημιουργούνται αποζημιώσεις δύο ταχυτήτων.
• Αύξηση της δοκιμαστικής περιόδου για υποψήφιο προς πρόσληψη εργαζόμενο από 2 σε 12 μήνες!
• Μείωση του ελάχιστου χρόνου ημερήσιας ανάπαυσης κατά 1 ώρα, ο οποίος ορίζεται στις 11 αντί των 12 ωρών που ίσχυε μέχρι τώρα.
• Εφαρμογή «ευέλικτων ωραρίων» και επάνοδος εξαήμερης εργασίας, με επιχειρησιακές ή κλαδικές συμβάσεις. «Με τον τρόπο αυτό θα μπορούν να εφαρμόζονται ελαστικά ωράρια σύμφωνα με τις ανάγκες της επιχείρησης, εξαήμερη εργασία με διατήρηση του 40ώρου ή του 48ώρου, αποσύνδεση του χρόνου απασχόλησης από το ωράριο λειτουργίας της επιχείρησης και κατάργηση των περιορισμών για εναλλαγή μεταξύ πρωινής ή βραδινής βάρδιας με απλή απόφαση του εργοδότη», χωρίς, ωστόσο, οι εργοδότες να καταβάλουν προσαυξήσεις λόγω υπερωριών. Επομένως, όχι μόνο καταργείται ανεμπόδιστα το σταθερό ωράριο, αλλά είναι προφανές ότι καταργείται (ανέξοδα για τον εργοδότη) το πενθήμερο, ενώ και το 8ωρο... πάει περίπατο.

Κατώτατος μισθός δια νόμου

Ο κατώτατος  μισθός, όπως διαμορφωνόταν μέσα από  τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και  συμβάσεις ανάμεσα στη ΓΣΕΕ και  τις εργοδοτικές οργανώσεις και  ίσχυε μέχρι πρόσφατα, παύει (με διάταξη  πλαίσιο) να ισχύει. Όχι μόνο γιατί  ορίστηκε μονομερώς συρρικνωμένος σε αβίωτα επίπεδα (η τρόικα λέει ότι είναι υψηλός και πρέπει να μειωθεί κι άλλο!), αλλά και γιατί από δω και πέρα θα προσδιορίζεται με νόμο από το κράτος.

Στο νέο μνημόνιο, και σε εφαρμογή σχετικής «υποχρέωσης» που απέρεε από το προηγούμενο (δεύτερο) μνημόνιο, ορίζεται ότι «εντός του πρώτου τριμήνου του 2013 θεσπίζεται με Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου η διαδικασία διαμόρφωσης νομοθετικώς καθορισμένου νόμιμου κατώτατου μισθού και κατώτατου ημερομισθίου για τους εργαζόμενους ιδιωτικού δικαίου όλης της χώρας».

Κατά τη διαμόρφωση θα λαμβάνεται υπόψη «η κατάσταση και οι προοπτικές της ελληνικής οικονομίας, της αγοράς εργασίας (ιδίως ως προς τα ποσοστά ανεργίας και απασχόλησης) και η διαβούλευση της κυβέρνησης με εκπροσώπους κοινωνικών εταίρων (σ.σ. εξευτελιστικό φύλλο συκής), εξειδικευμένους επιστημονικούς, ερευνητικούς και λοιπούς φορείς». Έτσι, ωμά και απροκάλυπτα, το κράτος «καθαρίζει» για λογαριασμό των εργοδοτών, ενώ τα μνημονιακά παπαγαλάκια στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα, ξελαρυγγιάζονται πλασάροντας ως «περί δικαίου αίσθημα» την ισότητα στην εξαθλίωση και προβάλλοντας ως «μέτρο» δημόσιου λόγου διλήμματα του τύπου «γιατί κόβονται λεφτά σ’ αυτούς και όχι και στους άλλους εργαζόμενους» ή «γιατί απολύονται οι ιδιωτικοί και όχι και οι δημόσιοι υπάλληλοι»!

Ωστόσο, κατά την  εκτίμησή μας, η παραπάνω διάταξη  πλαίσιο, όπως είναι διατυπωμένη, και  παρά το γεγονός ότι «ατομικές  συμβάσεις εργασίας κάθε είδους δεν  επιτρέπεται να ορίζουν μηνιαίες αποδοχές ή ημερομίσθιο πλήρους  απασχόλησης κατώτερο από τον  νομοθετικώς καθορισμένο κατώτατο μισθό και το ημερομίσθιο», αφήνει περιθώρια κατάργησής της μέσα από την εφαρμοστική πράξη του υπουργικού συμβουλίου.

Όλες αυτές  οι ανατροπές, που αθροιστικά δημιουργούν  μια βίαιη αποδιάρθρωση της αγοράς εργασίας εις βάρος των εργαζομένων, ανοίγουν το δρόμο όχι μόνο για φτηνούς εργαζόμενους, έρμαιους του εργοδότη, με ανεξέλεγκτα ωράρια εργασίας και χωρίς καμία άλλη απολαβή πέραν των μισθών πείνας των 400 και 500 ευρώ το μήνα (η προσαύξηση των τριετιών λόγω προϋπηρεσίας θα καταβάλλεται μόνο όταν η ανεργία πέσει στο 10%!), αλλά εξασφαλίζουν ταυτόχρονα φτηνές και ανεμπόδιστες απολύσεις, ώστε κάθε εργοδότης να μπορεί να απολύει κατά βούληση τους παλαιότερους και ακριβότερους εργαζόμενους και να προσλαμβάνει νέους και φτηνότερους. Έτσι, οι εργαζόμενοι, κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη της ανεργίας, μετατρέπονται σε απροστάτευτο ανακυκλώσιμο υλικό, δουλοπάροικοι του κεφαλαίου σε ένα σύγχρονο σκλαβοπάζαρο.

Εδώ χρειάζεται να θυμίσουμε την επιστημονική ερμηνεία του φαινομένου, από τον πάντοτε επίκαιρο Κ. Μαρξ: «Ενώ σύμφωνα με την πολιτική οικονομία η εργασία είναι η μόνη σταθερή τιμή των πραγμάτων, δεν υπάρχει τίποτε πιο ασταθές από την τιμή της εργασίας, τίποτε που να είναι τόσο εκτεθειμένο στις μεγαλύτερες διακυμάνσεις» (Κ. Μαρξ, «Χειρόγραφα 1844», Διεθνής Βιβλιοθήκη, 1974).

Συμπερασματικά: Η ομοβροντία των αντεργατικών μέτρων, δεν έχουν να κάνουν με τη δημοσιονομική προσαρμογή, ούτε με την «ανταγωνιστικότητα» ή το δημόσιο χρέος, παρά μόνο με την άνευ όρων εκμετάλλευση και παράδοση των εργαζομένων στην ασύδοτη κερδοφορία του κεφαλαίου. Η εργασία, ως η κύρια (αν όχι η μοναδική)

πηγή υπεραξίας  και πλούτου, υπαγόμενη στο νόμο προσφοράς και ζήτησης και  επομένως αποτελώντας άκρως μεταβλητό  μέγεθος, απαλλαγμένη από τα «βαρίδια»  των δικαιωμάτων, θα πουλιέται αφειδώς και σε εξευτελιστικά χαμηλή τιμή, μετατρέποντας ραγδαία την Ελλάδα σε Ειδική Οικονομική Ζώνη της ευρωζώνης. Τα μέτρα μάς αφορούν όλους. Γι’ αυτό οι αντιστάσεις μας πρέπει να ενταθούν, αλλά ταυτόχρονα οφείλουμε να λογαριαστούμε με τον εχθρό «εντός των τειχών», με τη χρόνια γάγγραινα του εργατοπατερισμού.

Οι πολιτικοί  πάτρωνες καταρρέουν

οι εργατοπατέρες  και ο εργατοπατερισμός,

π ό τ ε;

Το φαύλο  μεταπολιτευτικό πολιτικό μοντέλο  του δικομματισμού και το πρόσφατο της συγκυβέρνησης, καταρρέουν κάτω από το βάρος της χρεοκοπίας. Το κάποτε κραταιό συνδικαλιστικό εξαπτέρυγό του, που τώρα πλέον έχει μετατραπεί σε καρικατούρα, πότε θα βρει τη θέση του στο σκουπιδότοπο της ιστορίας; Εμείς λέμε ότι αυτό έπρεπε να είχε γίνει προ πολλού.

Είναι επιτακτική η ανάγκη επαναθεμελίωσης ενός πραγματικά ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, όπου οι συνδικαλιστές εκπρόσωποί του δεν θα είναι πλέον οι συνδιοικούντες κομματάνθρωποι, φορείς της αστικής πολιτικής μέσα στο εργατικό κίνημα. Όπου ο συνδικαλισμός δεν θα είναι υπομόχλιο ελέγχου και υποδούλωσης του εργατικού κινήματος, ούτε ανοιχτό γραμμάτιο προς εξαργύρωση στο συνδιοικητικό παζάρι εξουσίας, οδηγώντας στην απομαζικοποίηση, την απογοήτευση και την παραίτηση.

Σήμερα, που  το ίδιο το πολιτικό σύστημα, το οποίο  εξέθρεψε τα κομματικά παραρτήματα πελατειακών σχέσεων και παραγοντισμού μέσα στο εργατικό κίνημα, τροφοδοτώντας συντεχνιακές λογικές και περιχαρακώσεις επιδοματικής πολιτικής, γυρίζει την πλάτη στον συνδικαλιστικό εσμό των εργατοπατέρων συνομιλητών του (γιατί σ’ αυτή τη φάση δεν έχει ανάγκη το ρόλο τους), είναι καιρός οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, με τη συνειδητή στάση και την ψήφο μας, να σαρώσουμε την τροχοπέδη του εργατοπατερισμού. Χρεοκόπησαν οι πολιτικοί πάτρωνες, θα παραμείνουν στη θέση τους τα ενεργούμενά τους;